Geef een puber zelfvertrouwen

Ze kwam met haar moeder en vond het prima dat haar moeder bij de afspraak aanwezig was.  Voor een 14 jarige puber is het toch vaak fijn als moeder er even bij is.
Nu ze op de havo zat op een grote scholengemeenschap kreeg ze steeds meer last van haar verlegenheid. Ze vond het erg moeilijk zich te handhaven ten opzichte van de beter gebekte kinderen bij haar in de klas. Volgens haar moeder die ik vooraf had gesproken, begon ze nu situaties te vermijden. Dit was een duidelijk signaal dat er iets moest veranderen.

Wie ben je ten opzichte van de ander

We verkenden even wie ze was, wat ze deed, wat ze kon en hoe ze zichzelf zag ten opzichte van de anderen. In dit gesprekje viel me op dat ze zichzelf vooral beschreef in termen van “Ik kan het niet”  of  ” de ander kan dit veel beter”.
Tijd voor actie dus.

Wat ben je en wat kan je allemaal

Ik liet haar een mooi vilten matje kiezen en vroeg haar er op te gaan staan.
Ik ging naast haar staan en vroeg haar wat ze allemaal goed kon. Ze keek me aan of ze water zag branden. Ik vroeg haar om even terug te denken aan het gesprekje van even daarvoor. Na enig nadenken en nog een blik had ze toch een antwoord. ” Ik kan wel goed luisteren” zei ze. ” Heel goed” was mijn reactie en ik gaf haar een matje dat ze op de vloer mocht leggen.

Meteen daarna overhandigde ik haar nog een matje met dezelfde vraag.  Ze vond zichzelf wel sociaal en legde ook dat matje op de vloer. Zo gingen we een poosje door zodat er om haar heen een heleboel matjes kwamen te liggen met prachtige eigenschappen. Zo nu en dan moest ze nog even nadenken als ik haar stilzwijgend een matje aanbood, maar er kwam altijd een antwoord.

Na een poosje was mijn mand met matjes leeg op de laatste na. We besloten dat deze een plek kreeg voor al die eigenschappen en kwaliteiten die er vast nog meer waren of die er in de toekomst zouden komen.

Herkenning

Nu ze daar zo stond in de ruimte met haar moeder een eindje van haar af, vroeg ik haar om eens rond te kijken. Alles om haar heen hoorde bij haar.

” Wat veel” zei ze. Ze nam een diepe teug adem en hield haar adem in. Ze keek rond en rond en liet haar adem langzaam ontsnappen terwijl ze knikte met haar hoofd.
” Klopt het?” vroeg ik haar, waarop ze met een diepe zucht ” Ja-aa” zei en ondertussen ging ze een beetje rechter op staan.
” Heel goed” zei ik haar  “zet je voeten maar eens stevig op de grond, stamp maar eens extra en doe je hoofd omhoog, terwijl je ondertussen zegt: “Dit ben ik!!”.

Ze deed keurig wat ik zei en er verscheen een mooie glimlach rond haar mond. Haar moeder slaakte een zucht en ik zag haar knipperen met haar ogen.

Op mijn vraag of ze haar dochter herkende antwoordde ze volmondig met een Ja. Ik vroeg haar of ze ook trots op haar dochter was. Wellicht waren er nog meer prachtige eigenschappen en kwaliteiten die ze nog niet had gehoord.
Nou, die wist ze wel en ze noemde nog dat haar dochter zo ijverig was en zo lief, mooi en zo eerlijk. En ondertussen werd haar dochter heel subtiel met ieder woord van haar moeder een klein beetje groter en werd de glimlach rond haar mond een beetje breder.

Het weten en geloven

Terwijl ze daar zo stond vroeg ik het meisje nog eens heel goed rond te kijken. Zo kon ze voelen en weten dat al die matjes rondom haar, bij haar hoorden. In stilte bleven we even staan terwijl ze rond bleef kijken.

Op het moment dat ze me aankeek, vroeg ik haar of ze nu kon geloven dat ze waardevol was en dat ze haar eigen talenten had. Haar talenten die misschien iets anders waren dan de talenten van kinderen uit haar klas maar even belangrijk op haar eigen manier.

Ze gaf aan dat ze dat nu kon geloven en ik vroeg haar om alle matjes op te pakken en het gewicht ervan even in haar handen te voelen. Ze maakte even oogcontact met haar moeder die haar liefdevol toeknikte.
En daar hoefde ik niets aan toe te voegen :-)

Hoe verder….

Een aantal weken later zag ik haar weer en het leek net of ze iets gegroeid was. We zetten een aantal zaken op een rijtje die voor haar nog wat ingewikkeld waren en we oefenden en stoeiden wat met situaties die ze nog wel lastig vond.
Na afloop vond ze het wel genoeg geweest en ook haar moeder was van mening dat ze voorlopig wel vooruit konden.

Lees ook: Verlegen? Kom voor je zelf op
Lees ook: De gebruiksaanwijzing van je puber
Lees ook: Ontspoorde puber na echtscheiding
Lees ook: Opvoeden: Wie is probleemeigenaar
Lees ook: Leerachterstand en onvoldoendes