Wanneer jij mij vragen stelt, word ik gedwongen het goed uit te leggen.
Deze stelregel hanteer ik al jaren en zo nu en dan wordt ik er flink op uitgedaagd.
Zoals met de vraag: Je moet de oorzaak van een probleem toch weten als je iemand wilt helpen?
Vanuit de theorie en vooral vanuit mijn ervaring de afgelopen 20 jaar weet ik dat je de oorzaak niet hoeft te kennen, maar hoe leg ik dat goed uit wanneer het heel erg schuurt bij de ander?
Denkfouten
Natuurlijk en zonder twijfel zie je dat traumatische gebeurtenissen sporen nalaten.
Je lijf en vaak je hele leven kunnen ontwricht worden door traumatische gebeurtenissen.
Dat kan een eenmalige gebeurtenis zijn zoals een ongeval, een ruzie met iemand met grote gevolgen, een verlieservaring of het kan gaan over meervoudig trauma als mishandeling, misbruik en gepest zijn.
Vaak ontvangt iemand na trauma therapie en dat is fijn en helpend, vooral voor meervoudig trauma is therapie zeker een aanrader.
Je kunt ook op een coachende manier omgaan met trauma en daarvoor hoef je niet perse de oorzaak te weten.
Wanneer ik begin met wat iemand graag zou willen of wat meer helpend zou zijn in een situatie, begin ik achterste voren.
Ik onderzoek de ideale situatie en komt meestal al heel snel achter overtuigingen die tussen de ideale situatie en het hier en nu zitten.
Je hebt geleerd te denken:
- Ze gaan me toch pesten
- Alle honden bijten
- Die kruising is niet veilig
- Ik ben alleen op de wereld
- Ik kan niet naar school omdat ik stress heb
Deze gedachten hebben je beschermd en ervoor gezorgd dat je DACHT dat hetzelfde je nooit weer zou overkomen.
Het is echter maar de vraag of dat zo is.
Ouders en kinderen
Soms loopt je kind vast en is bang of boos om te doen wat hij moet doen zoals naar zwemles gaan, een toets maken, bij vriendjes spelen of naar school gaan.
Je kind gaat in de regel veel lawaai maken waardoor je flink wanhopig kunt worden in je pogingen je kind te krijgen waar het moet zijn.
Bij mij smeken ouders dan om een verklaring en vooral een oorzaak voor het moeilijke gedrag van hun kind.
Uiteraard kan ik dat niet weten want ik ben gelukkig nog steeds geen helderziende.
Wat ik doe is jou (en kind) uitdagen om aan de slag te gaan met wat je kind heeft te doen en de oorzaak of reden even te pauzeren.
Overigens nemen we je kind en vooral zijn behoefte uiterst serieus want je kind en jij hebben een reëel probleem waarmee je vastloopt.
Dan begint het grote verrassingsspel
Vol overgave begin ik met het spelletje ‘zoek de verschillen’ door allerlei simpele vragen te stellen zoals:
- Hoe is het je gelukt je aan te kleden? (bij denkfout: ik kan niks)
- Hoe veel heb je gehuild toen je leerde lopen? (bij denkfout: ik heb stress)
- Wat dacht je toen je 10 jaar was en je langs die route ging? (bij denkfout: het is daar gevaarlijk)
- Met hoeveel kinderen heb je gespeeld op de peuter, in groep 1,2,3,4? (bij denkfout: ze vinden me niet leuk)
De vragen die ik stel, leveren een bewijslast op voor situaties die eerder nog geen probleem waren, maar nu vergeten zijn.
Interessant is dat dit natuurlijk veel Ja-maren oplevert waarmee we in no-time tot de kern van het probleem komen.
Mits ik verstandig omga met een Ja-maar en er niet mijn eigen argumenten tegenover zet. Iets waartoe wij normaal gesproken vol enthousiasme overgaan en wat ouders voor op de tong hebben liggen.
Allemaal volstrekt nutteloos en mijn advies: niet meer doen
Door het vragenspel, de verschrikkelijk moeilijke techniek en levenshouding van erkenning geven en het vaststellen van bewijslast uit het verleden met garanties voor de toekomst, staan kind en ouders al vrij snel voor het blok.
Vaak met open en dichtvallende monden als naar lucht happende vissen en dat is precies waar ik ze wil hebben.
Het bijzondere doet zich dan voor dat er meestal nog één Ja-maar komt.
En dat is de Ja-maar die de oorzaak blootlegt die heel vaak gaat over een akelig incident wat ertoe geleidt heeft dat het huidige probleem is ontstaan.
Als ik ernaar had gevraagd en was gaan spitten, had ik deze oorzaak vaak niet gekregen en waren we qua stemming in de mineur geraakt terwijl we op mijn route veel hebben gelachen en nu de oorzaak gewoon cadeau krijgen.
En dan tikken we in
Nu we de oorzaak hebben blootgelegd, kunnen we deze adresseren in het verleden en besluiten maken hoe je het probleem in de toekomst gaat aanpakken.
Klinkt simpel, is het ook als je weet hoe te handelen..
Want ik ga nu ‘gewoon’ verder met het formuleren van de gewenste uitkomst, helpende vragen stellen, effectief erkenning geven en vanzelfsprekend uitdagen op het wijzigen van de denkfouten naar meer helpende denkrichtingen.
Zo ontdek ik al meer dan 20 jaar steeds sneller en effectiever hoe ik kinderen en hun ouders echt vooruit help zonder dat ik moe wordt van het zoeken naar oorzaken.
Steeds opnieuw verbaas ik me erover dat wanneer een oorzaak belangrijk is om te weten deze zich tijdens het proces vanzelf aandient.
Wil je ook leren hoe dit coachspel te spelen?
Van het wegwerken van denkfouten en daarmee angst en boosheid verlichten in gezinnen?
In de opleiding kindercoach en kindgesprekken en de opleiding Opvoedcoaching in de praktijk leer ik je er alle kneepjes die er toe doen.
Geef een reactie