Effe tanken

De drie R’s: Rust, reinheid en regelmaat. Ik krijg er zelf altijd een vreselijk kriebelig ouderwets gevoel bij.
Soms gruwelijk voor ouders die andere plannen hebben en een heel ander ritme hebben. Voor kinderen vaak een zegen zodat ze kunnen wennen aan het leven.
Met een baby in huis was ik er destijds al snel achter dat het voor ons allemaal het meest prettig was wanneer de drie R’s gerespecteerd werden.
Een overtreding van de Regelmaat en Rust werd met zoonlief al snel afgestraft met urenlang huilen. Daar wordt een mens niet vrolijker van…..
Dus ja, dan leer je vanzelf de waarde kennen van ritme, een andere R die mij overigens veel liever is. Of zou dat te maken hebben met het beeld en gevoel van muziek wat ik daar bij krijg?

Kijken naar kinderen

Ik kijk graag naar kinderen, vooral als ze aan het spelen en in zichzelf gekeerd zijn. Met name jonge kinderen gaan helemaal in zichzelf op en trekken hun eigen plan. Als je ze kunt laten, zal je merken dat ze op hun eigen manier en op de eigen tijd contact zoeken met volwassenen.
Bij baby’s kun je observeren dat ze op een gegeven moment met hun ogen de volwassene gaan volgen. Dit is een enorm belangrijke stap in de ontwikkeling. Kinderen met aanleg voor autisme doen dit bijvoorbeeld niet.

Rond 8 maanden komt de bekende scheidingsangst. Sommige mensen vinden het vervelend als het kind begint te huilen als mama weggat, maar ook dit is een hele belangrijke ontwikkelingsfase. Huilt een kind niet rondom deze leeftijd wanner de ouder weggaat, dan moet je je ook weer zorgen gaan maken. Kinderen die onvoldoende gehecht zijn aan ouders,  reageren ogenschijnlijk onverschillig of juist bozig op het weggaan van de ouders.
Zo kun je op iedere leeftijd observeren wat een kind doet en hoe het contact maakt.

Wat doen volwassenen

Het lijkt wel of grote mensen steeds meer denken dat kleine mensen vermaakt moeten worden.  Kinderen mogen zich niet vervelen en worden veel beziggehouden. Dit zie je niet alleen in activiteiten, maar ook vooral verbaal. Er is steeds geluid om kinderen heen en er wordt veel met ze gepraat.
Als een kind naar een volwassene toekomt, wordt vaak de noodzaak van een soort activiteit gevoeld. Een actie is dan een logisch gevolg.

Wat als je het laat

Een kinderleven is erg druk. Er dient gepresteerd te worden en er is nauwelijks tijd voor rust en stilte.
Wat ik op een dag ontdekte, was dat een kind wat ik vrij goed ken, regelmatig naar me toe kwam. Vooral wanneer ze wat gespannen was, zocht ze contact. In het begin begon ik een gesprekje, maar op een dag legde ik even een hand op haar rug. Ik merkte dat ze zich ontspande en ben er ook bij andere kinderen op gaan letten. Zonder woorden en dichtbij leek het alsof de kinderen even aan het opladen waren, waarna ze vanzelf weer verder gingen.

Effe tanken

Veel kinderen, maar volwassenen minstens zoveel als je het mij vraagt :-), hebben het nodig om op te laden. Kijk maar eens om je heen welke bewegingen en neigingen kinderen spontaan maken. Als je goed oplet zie je kinderen die, als volwassenen het kunnen laten, op hun eigen manier tot zichzelf komen.
Ik ben het “effe tanken” gaan noemen en als het zich voordoet, zorg ik ervoor dat een kind even heel licht contact kan maken. Sommige kinderen vinden het prettig om een arm om zich heen te voelen. Een Lemniscaat (liggende acht) tussen de schouderbladen maken is heel rustgevend. Wanneer het contact er gewoon kan zijn, variërend van een paar seconden tot minuten waarin niets gezegd hoeft te worden, is het net alsof het kind er daarna weer vol energie vandoor kan.

Het enige wat je als volwassene hoeft te doen is je beschikbaar te stellen als een mobiel tankstation.

Ga er maar eens op letten. Bij jonge kinderen is het heel duidelijk te observeren, maar vergis je ook niet in oudere kinderen en zelfs pubers. Al zijn die laatsten wat kieskeuriger in het zoeken van contact en dient het zich iets anders aan.
Ieder kind heeft zijn eigen ritme en heeft zijn eigen oplaadpunten te zoeken. Het aanbieden van de 3 R’s kan daarbij helpen om het juiste ritme te vinden.
Hoe ouderwets ook, ik denk toch dat het uiteindelijk helpt…. :-)
En zoonlief heeft al lang zijn ritme gevonden, een ritme wat nog steeds niet de mijne is omdat ik nu meer behoefte heb aan rust dan hij. Alhoewel hij nog steeds knap chagrijnig kan zijn na een avondje doorzakken :-)

Lees ook: Het misverstand oogcontact
Lees ook: Graffiti onder de tafel
Lees ook: Laat kinderen lekker klooien
Lees ook: Zonder buitenspelen meer risico op psychische problemen
Lees ook: Kindergeluiden