“Ik kan het niet……
ik wil het niet……..
en ik leer het nooit!”.
Iedere ouder die dit nog nooit heeft gehoord wil ik graag spreken want die kan ons iets leren.
Kinderen voelen zich vaak machteloos als iets niet lukt en doen dan een beroep op ons.
Hoe kun je het beste reageren als je kind een dergelijke uitspraak doet?
3 mogelijke reacties
Iedere ouder reageert op zijn eigen wijze en vaak zoals hij zelf werd aangesproken door de eigen ouders. Of de ouder kiest voor juist een tegenovergestelde aanpak dan ervaren bij de eigen ouders.
De meeste reacties zijn als volgt:
1) Ach joh, natuurlijk kan je dat wel, als je maar doorzet en het maar echt wilt”.
2) Het is met jou altijd hetzelfde, je durft nooit wat, wees eens een flinke meid/vent.
3)Je denkt vast dat het moeilijk is en daarom ben je bang dat het je niet gaat lukken.
De eerste reactie
De eerste reactie is die van het overtuigen. Daarnaast ben je aan het geruststellen, stel je een eis en zeg je dat met een betere instelling het wel zal lukken.
Voorwaar drie afwijzingen in één zin.
Zal het je kind werkelijk helpen?
Er bestaat een grote kans dat je kind je allerlei bewijzen zal gaan overleggen waarom hij toch echt gelijk heeft. Want de vorige keer lukt het ook al niet, toen en toen ging het mis en echt hij kan het gewoonweg niet……..
Waarna jij dapper doorgaat met sussen, overtuigen en vragen om een andere mentaliteit.
Waarop je kind ……… en jij weer…….
Enz, enz.
De tweede reactie
Het is toch wat, dat uitgerekend jullie zijn opgezadeld met een kind dat weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen heeft. Kijk nou eens naar de andere kinderen in de klas, die kunnen het al lang. En de juf zegt dat je kind echt wel beter zou kunnen, als……..
Tsja, en dan is de tweede reactie zo maar uit je mond gesprongen. Een reactie vaak vanuit je eigen teleurstelling en ongeduld.
Het heeft natuurlijk weinig met je kind te maken en alles met je eigen frustratie en onvermogen van dat moment.
Je wilt graag je kind in de actie te krijgen of hem helpen meer zelfvertrouwen te krijgen.
Helaas, ik heb de sterke indruk dat je kind met deze reactie niet blijer wordt.
En jij ook niet…
De derde reactie
Als je kind vol overtuiging twijfelt aan zijn eigen kunnen, reken er dan maar op dat geen 10 olifanten het kunnen veranderen. Wat kan helpen is ervoor zorgen dat je een inkijkje krijgt op de denkbeelden die ten grondslag liggen aan de weerstand of angst.
Alle effectieve communicatie en beïnvloeding begint met het geven van erkenning.
Erkenning voor de gedachten en gevoelens van het kind.
“Je denkt vast dat het moeilijk is en bent daarom bang” of “je denkt vast dat juf je dom vindt en daarom voel je je verdrietig”.
En daarna het gevolg: “dat het niet gaat lukken” of “dat je het nooit zult leren”.
Het is in het begin best lastig, om op deze manier met faalangst of gebrek aan (zelf)vertrouwen om te gaan, als je dat niet gewend bent.
Wat is het voordeel van de derde reactie
Door het benoemen van gedachten, de gevoelens die daaruit voortkomen en het gevolg voor het gedrag leer je je kind over:
- Het denken dat gevoelens veroorzaakt en gevoelens die vervolgens leiden tot gedrag
- Mogelijke denkfouten kun je onderzoeken
- Het herkennen en erkennen van gevoelens die iedereen heeft
- Dat het normaal is wanneer je het even niet weet
- Dat gevoelens en emoties weer voorbij gaan
- Dat je na vaststellen en erkennen van gevoelens over oplossingen kunt bedenken
- Dat oplossingen vaak tot meerdere ideeën leiden
- Dat je kunt oefenen en fouten mag maken om te leren wat je eerst nog niet kon
- En wat je nu nog niet kunt, zou je best morgen wel eens kunnen
Samenvattend zou je kunnen zeggen dat je met de derde manier van reageren de weg opent naar onderzoek. Namelijk het onderzoeken van mogelijkheden om iets te leren of uit te voeren wat er eerder niet was. En wie meer mogelijkheden en oplossingen heeft kan kiezen. En als je iets te kiezen hebt hoeft je niet vast te blijven zitten in onvermogen.
En de eerste twee reacties?
Nou ja, het lijkt me dat in ieder gezin dergelijke reacties plaatsvinden en dat dit op zich niet veel kwaad kan, mits het niet tot de standaardreacties behoort. Als iedereen gewoon moe is verval je nu eenmaal sneller in oude riedeltjes.
Die als je erover nadenkt vast ook bij jou thuis voorkwamen. Diep in je hart zul je echter weten dat het weinig oplost als je vervalt in oude groeven en communicatiepatronen.
Alleen daarom is het al een uitdaging om een andere manier van reageren te leren.
Of zeg jij nu ook: “Ik kan het niet, ik wil het niet, ik leer het nooit……?”.
En dat maakt de derde manier zo leuk. Je leert je kind beter kennen, neemt het serieus en gaat op onderzoek uit naar wat wél kan helpen in een moeilijke situatie.
Want ja, we staan er nooit zo bij stil, maar ouders leren ook iedere dag iets wat ze eerder nog niet konden.
Dat delen ze dan fijn met hun kinderen.
Zodat jullie na verloop van tijd zeggen: “Ik kan het nu nog niet, maar ik wil het wel en er komt een tijd dat ik het zal leren…..”.
Dat klinkt stukken beter. toch….?
Lees ook: Tip 1: Je kind is uniek
Lees ook: Tip 2: Je kind is… en je kind doet…
Lees ook: Tip 3: Goedbedoeld gedrag van kinderen
Lees ook: Tip 3A: Wangedrag van kinderen?
Lees ook: Tip 4:Roze wolk of achter het behang
Lees ook: Tip 5: Complimenten voor je kind
Lees ook: Tip 7: Wees 100% betrouwbaar voor je kind
Lees ook: Tip 8: Negeer negatief gedrag en waardeer positief gedrag
Lees ook: Tip 9: Stop met vergelijken
Lees ook: Tip 10: Zorg voor structuur
Ken je Ik leer leren al?
Het stoplicht en de poster met het werkmodel van de kindercoach koop je bij Ninico
Wil je leren hoe je ouders en kinderen kunt helpen? Kijk dan op de website van de opleiding tot kindercoach
Mocht je hulp nodig hebben voor je kinderen, neem dan gerust contact op met de praktijk voor kindercoaching.
Wil je op de hoogte blijven, download dan het gratis eboek
De illustratie is van Studio Staalkaart
Geef een reactie