Wat te doen aan je schermklevende kind?

Heb jij er ook één of meer van in huis?
Van die schermklevers?
Met van die vierkante ogen die verschrikt opkijken alsof ze wakker worden na een nachtmerrie?
Wat misschien wel zo is omdat jij de nachtmerrie bent die hen weer in het leven van alledag scheurt?
En erger jij je ook groen en geel aan dat scherm gekleef en wil je dat het stopt?
Dan is het misschien wijs om eens even wat zaken op een rij te zetten.

Bij mij thuis

Nooit zal ik vergeten hoe wij op een mooie zomeravond met een stuk of zes opgeschoten jongens aan tafel zaten.
De mobiel was nog erg jong en de jongens waren met elkaar in gesprek via het spel op hun telefoon. Ze keken elkaar niet aan, maar communiceerden via het schermpje terwijl ze naast elkaar zaten.
Ze hadden dikke lol en vertelden hardop wat ze via het schermpje aan de ander lieten weten.
Jan en ik keken elkaar een paar keer in verbijstering aan, niet wetend hoe dit te duiden en hiermee om te gaan.
De neiging om ze tot de orde te roepen en te vragen om ‘normaal’ met elkaar in gesprek te gaan was groot, maar het plezier wat ze hadden hield me tegen en ondanks mezelf lag ik even later ook in een deuk.
Gewoon omdat het zo absurd was.
Dikke lol met elkaar zonder persoonlijk contact.

Enkele jaren later gebeurde het wel dat we na het eten alle vier ons schermpje pakten en dan in volledige rust en harmonie een half uurtje bezig waren met onze eigen online wereld.
Ieder voor zich, maar toch samen en eensgezind.

En nu de kinderen al jaren het huis uit zijn, zie ik vooral de mannen al snel en met grote regelmaat schaterend en vol enthousiasme dwaze filmpjes met elkaar delen en kijken.
Grote koppen die zich buigen naar een klein schermpje.
En vervolgens niet meer bijkomen van het lachen.
Meestal over filmpjes die je als fatsoenlijke vrouw niet wilt zien, ook dat nog….

Wat is het probleem met schermpjes?

Het lijkt wel alsof we massaal in de kramp schieten als het gaat over schermpjes en telefoon.
Bijna iedere week krijg ik er wel een vraag over en vooral in combinatie met pubers en huiswerk.

De tendens is bijna altijd negatief en dat is eigenlijk best jammer.

Want laten we eerlijk zijn: De telefoon en alle aanverwante schermen zijn niet meer weg te denken uit ons leven.
We kunnen zelfs ons leven niet eens meer op orde krijgen zonder een scherm.
Iedere instantie wil gewoon dat wij ons digitaal verbinden en ons hele hebben en houden uitleveren via ons scherm waarna slimme bedrijven de gegevens opkopen om ons mooie aanbiedingen te doen om ons leven nog aangenamer te maken.

Het probleem is dan ook zelden het schermpje zelf.
Wij zijn het probleem.

Het enige lastige aan een scherm is dat wij de verleiding zo slecht kunnen weerstaan.
Wij denken dat we een scherm nodig hebben om erbij te horen en we laten ons vermaken zodat we niet hoeven nadenken, niet onze klusjes hoeven te doen en ons heerlijk van de wereld kunnen afsluiten en de illusie kunnen hebben dat we ons leven in de hand hebben.

Hoe zijn wij zelf schermklevers geworden?

Met name de telefoons hebben onze afwezigheid erg zichtbaar gemaakt en daar vinden we massaal wat van.
Vooral bij een ander.
En we vinden het heel moeilijk om te reflecteren op ons eigen gedrag.
Want:

De grootste klacht van kinderen is dat hun ouders niet luisteren en vastgeplakt zitten aan hun telefoon

Deze ouders roepen vaak het hardst dat hun kind teveel aan het gamen is en teveel tijd doorbrengt op de telefoon. Zelf reageren ze op ieder pingeltje van insta of facebook of een mailtje van het werk of een appje van de oudergroep.

Veel ouders hebben niet in de gaten hoe afwezig ze zelf zijn en verwachten dat hun kind als een soort van trekpop direct de eigen schermbezigheid weglegt als het hen belieft.
Daarbij vergeet de gemiddelde ouder hoe ongelooflijk moeilijk het is voor een kind om te schakelen van zijn spel naar een andere activiteit, meestal iets wat niet leuk is, maar wat moet van de ouder.
Je losmaken uit een spel is voor ieder kind al een moeilijkheid en bij een scherm is dit nog vele malen moeilijker en ingewikkelder omdat de meeste spellen ingericht zijn om de aandacht lang vast te houden door alle subtiele beloningsprikkels.

Vroeger was alles beter

Forget it en dream on.

Wie van ons kan zeggen dat zijn ouder volop aanwezig was in het hier en nu. Ook al zat je moeder klaar met een koekje bij de thee als je uit school kwam, hoeveel tijd en vooral aandacht had ze werkelijk voor je?
Waar was je vader?
Mocht je hem storen als hij de krant las?
En je moeder, als zij kookte of een boek las, was ze dan bereikbaar?
En jij: Hoeveel nachten heb je doorgelezen met een boek en een lichtje onder de dekens? Hoezo kon je een spannend boek wegleggen?
En die moeder achter de kinderwagen en buggy die we nu allemaal weg tsss-en met onze verontwaardiging omdat ze met de telefoon in de hand haar kind voortduwt?
Zeg eens eerlijk: Hoeveel moeders waren er vroeger met hun kind in gesprek als ze wandelden? Of waren deze moeders stiekem gewoon in hun eigen hoofd op reis en liet hun baby/peuter zich ook gewoon vervoeren?

Ook vroeger waren ouders en kinderen innerlijk meestal heel ver van elkaar verwijderd.
Het was alleen minder zichtbaar

Dus diegene die de telefoon en schermen ‘de schuld’ geven van minder contact met elkaar, kijk nog eens goed en denk opnieuw.

Hoe ga je het best om met je schermklevers?

En na al het voorgaande gezegd hebbende:
Wat blijft erover?
Hoe ga je het fiksen met je schermklevers en vooral de pubers in huis?
En eerlijk?
Ik heb geen idee!
Het enige wat mogelijk de weg kan wijzen zijn een aantal zeken ter overweging en overdenking.
En voor de rest is het uitproberen en struggelen om tot een goede oplossing te komen;

Dus:

• Bedenk en observeer wat je zelf doet met je schermpjes. Hoe kleef jij aan je scherm?
• Houd eens voor jezelf bij in hoeverre je echt en met volle aandacht aanwezig bent in het hier en nu?
• Scoor eens voor jezelf hoe vaak je werkelijk innerlijk aanwezig bent en aandacht hebt voor je kind?
• Bedenk met elkaar wat je belangrijk vindt als je bij elkaar bent: Horen daar schermpjes bij of alleen op afgesproken momenten?
• Help je kind schakelen van de ene situatie naar de ander
• Wees vriendelijk en begripvol als je kind niet zo snel uit zijn scherm kan springen als jij zou willen
• Laat elkaar de leuke dingen zien op je scherm en heb plezier
• Stel grenzen en maak ruzie met je kind over het schermgebruik. Jij bent tenslotte de ouder
• Wees eerlijk en reëel naar je kind: Is het echt zo erg dat hij vastgekleefd zit of zijn het momenten van ontspanning in een druk leven van school, huiswerk, vrienden, sport en bijbaantjes?
• Zit je kind echt uren met een scherm voor de neus zonder andere echte contacten of lijkt dit maar zo?
• Houd bij wat je kinderen bekijken en bespreek de zaken die niet oké zijn zoals digipesten, sexting, buitensluiten en ander niet acceptabel sociaal gedrag
• Bedenk de zegeningen van een scherm en bespreek binnen je gezin de voordelen en de nadelen wat er storend is en maak zo nodig ieder jaar nieuwe afspraken
• Geniet van de vaardigheden van je schermklevende kind en bedenk dat jij dit nooit meer gaat leren
• Vraag hulp aan je kinderen voor de digitale wereld en geef ze daar de credits voor
• Stop met zeuren over hoeveel beter het vroeger was want dat was het niet!

Ik ben benieuwd welke oplossingen jij hebt gevonden en welke mooie ervaringen jij hebt met je schermklevende kinderen.
Wil je het in de reacties onder dit bericht delen?

Meer artikelen:

Lees ook: Acht redenen waarom je pubers serieus moet nemen
Lees ook: Waarom een misstap voor pubers zo goed kan zijn
Lees ook: Kun je pubers loslaten?
Lees ook: Wanneer is je kind game verslaafd?
Lees ook: 17 tips voor een goed gesprek met je puber
Lees ook: Telefoon terreur
Bekijk ook: Executieve functies nader bekeken
Bekijk ook: Heb jij een drama queen in huis?
Bekijk ook: Wanneer kan je puber alleen op vakantie met vrienden?
Bekijk ook:  Hoe benader je negatief gedrag op een positieve manier?
Bekijk ook: Wanneer is gamen niet meer oké?