Deze week moest ik weer even aan hem denken. Het jongetje van lang geleden met de grote broers, stoere broers met hun vrienden terwijl hij een gevoelig nakomertje was.
Zachtaardig en een beetje teruggetrokken kwam hij binnen en om hem wat op zijn gemak te stellen vertelde ik over wat kinderen allemaal moeten leren in hun leven en hoe moeilijk dat soms is.
Bij de vraag waarmee ik hem kon helpen draaide hij er wat om heen en bleef het wat stilletjes. Ik vroeg hem of het oké was als ik zijn moeder zou vragen om zijn probleem te helpen vertellen. Immers, zijn moeder kent hem al heel lang en ik nog maart kort. En hij is denk ik bij mij gekomen zodat ik hem kan helpen het probleem waarmee hij worstelt wat gemakkelijker te maken.
Wat kan je overkomen
Zijn moeder vertelde dat hij sinds een poosje steeds meer gespannen is in huis omdat hij bang is dat er ruzie komt. Hij kan er ’s avonds niet meer van slapen en komt geregeld uit bed om te vragen of er ruzie is. En ja, met grote jongens in huis is er wel eens rumoer, maar vooral is er stemverheffing. En nu is het dus zo dat dit jongetje steeds vaker buikpijn heeft en vermoeid begint te raken.
Waar te beginnen…
Ik ging eerst maar eens een gesprekje met hem aan over ruzie en ruzie maken. Omdat ik al heb verteld dat alles wat grote mensen kunnen ooit geleerd is, heb ik een kapstok.
We filosofeerden wat over het nut van ruzie:
- Als je niet weet wat ruzie is, weet je ook niet wanneer het goed is.
- Als je nooit ruzie hebt leren maken, kan iedereen maar van alles van je afpakken en vervelende dingen met je doen.
- Als je wel hebt leren ruzie maken, heb je dat vast geleerd door ook wel eens te schreeuwen en te huilen omdat je niet wist hoe het moest.
- Als je hebt leren ruzie maken, weet je ook dat je vrienden bent. Want hoe weet je anders dat je vrienden bent als alles alleen maar goed gaat? We hebben er zelfs een spreekwoord voor: “In geval van nood, leer je je vrienden kennen”.
Door dit gesprekje zag ik in zijn ogen wat veranderen. We praatten heel zachtjes met elkaar en ik liet hem steeds lang nadenken. Vanuit mijn ooghoek zag ik zijn moeder zo nu en dan verrast opkijken, maar ze bleef zich mooi afzijdig houden.
Echter, ik zag ook dat het niet genoeg was.
Er is meer…..
Ik vroeg hem hoe hij nu over ruzie in huis dacht en hij zei dat hij dan steeds moest denken aan een film. Zijn moeder keek verrast op. Ik vroeg wat door en het bleek dat hij een tijd geleden had meegekeken met de grote jongens bij een vechtfilm. Een aantal scenes waarin mannen en vrouwen veel op elkaar scholden en met elkaar op de vuist gingen.
Ik vroeg hem in gedachten nog eens naar die film te kijken en te vertellen welk cijfer hij kon geven voor hoe erg het was. Hij gaf een 9.
Vervolgens vroeg ik hem wie er allemaal waren en hoe de mensen eruit zagen. Hij had het over twee mannen in bokskleren. Ik vroeg hem deze mannen in gedachten een opblaas-bescherm-pak aan te trekken. In gedachten zag ik het hem doen en vroeg hoe het nu was. Het was wel beter, zo zei hij.
Op deze manier gingen we nog verschillende scenes langs waardoor veel mannen in de film nu een soort maanmannetjes waren. Ondanks dat we nu een film met maanmannetjes hadden gecreëerd, gaf hij echter nog steeds het cijfer 7.
En verder…….
We gingen door met de film waar hij zo’n last van had. Van de geweren maakten we bloemen en van het schelden tussen de mannen en de vrouwen maakten we zingen.
En het cijfer werd een 5.
Ik stelde voor om alle scenes nu met elkaar te verbinden door ze met z’n allen te laten barbecueën. De mannen zorgden voor het vlees en de vrouwen versierden de tuin.
Het cijfer ging naar 3.
Uiteindelijk zei ik tegen hem dat een film altijd op een bepaald moment afgelopen was.
Hij kon dus nu de mensen die meespeelden laten weggaan. Ik liet hem zwaaien naar alle mensen en hen terug zwaaien en ondertussen langzaam naar de verte lopen. Net zolang tot ze een stipje in de verte waren………..
Het cijfer was 1.
Toen ik hem vroeg zei hij dat het nu niet meer zo eng was om aan de film te denken.
We bespraken nog even hoe het nu thuis zou gaan en of hij het aan durfde om ’s avonds gewoon te gaan slapen ook als het wat rumoerig was beneden.
Hij dacht dat het nu wel zou gaan……
Hoe kan dit?
Zijn moeder vroeg zich af, hoe een film plotseling zoveel impact kon hebben, terwijl ze thuis toch wel het één en ander gewend waren.
Ik vertelde moeder dat ik het vermoeden had dat het zijn leeftijd was. Hij zat in de leeftijdsfase van rond de 9 jaar waarin soms plotseling de buitenwereld heel veel impact heeft. Dat samen met grote stoere broers die het jonge exemplaar soms nog een kleintje vinden en hem uitdagen en plagen, kan een mix worden die dan net even heel vervelend uitpakt voor een gevoelige jongste…………
Lees ook: Kinderen van 9
Lees ook: Broers als het grote voorbeeld
Lees ook: Versla de spoken en de monsters
Lees ook: Emotionele puin ruimen
Lees ook: De helling van angst
Lees ook: Een kasteel voor kwetsbare kinderen
Lees ook: Student op eigen benen
Geef een reactie