Stel je voor…
- Je kind durft niet naar school en iedere ochtend ga jij met een knoop in je maag naar je werk,
- Je kind kan zo boos worden dat het de hele buurt bijeen schreeuwt waardoor jij veel aan het sussen bent,
- Je kind is steeds spullen kwijt en wordt dan helemaal hysterisch waardoor iedereen zich gespannen voelt,
- Je kind is zo bang voor donker en daarom ben je iedere avond uren in de weer,
- Je kind……… etc, etc.
Wat is de rode draad in bovenstaande vragen? Of, wellicht….. welk gedrag laat jouw kind zien waardoor jij wordt beperkt in je handelingen en gedrag?
Het thema van bovenstaande punten is dat een kind gedrag vertoont waarbij het jouw gevoel bestuurt en jij je gedrag en opvoedlijn laat bepalen door de emoties van je kind.
Herkenbaar? Dit onzichtbare lijntje wat je bindt aan je kind?
De emoties van je kind
Terwijl je kind aan het opgroeien is, doet het allerlei ervaringen op. Sommige dingen zijn prettig en andere dingen erg vervelend of angstaanjagend. Prettige ervaringen zijn meestal geen enkel probleem.
Dat wordt anders bij nare ervaringen. Als je kind schrikt, bang is of verdrietig zal het behoefte hebben aan geruststelling en troost. Als je kind dit niet krijgt, zal het een tandje bijzetten. Het vervelende is soms dat het kind wel wordt gerustgesteld of getroost, maar dat het niet aankomt. Het kind heeft kind het gevoel dat het niet wordt gehoord en gezien.
Een volgende keer zal de reactie heftiger zijn en meestal merk je dit aan huilen, boos zijn, dreinen, gillen of bijvoorbeeld buikpijn. Hoe heftiger het gedrag, hoe meer effect het zal sorteren. De reacties die het kind laat zien, kunnen al lang niet meer passend zijn bij het incident in het hier en nu. En patroon van actie en reactie is geboren tussen ouder en kind.
Wat heeft je kind te leren?
Voor kinderen is het op de weg naar volwassenheid erg belangrijk om te leren omgaan met emoties. Met name het leren omgaan met boosheid, teleurstelling, afwijzing en het passend reageren op de emoties van anderen is van belang om te groeien tot een evenwichtige autonome volwassene. Willen kinderen dit leren, dan hebben ze het nodig om juist negatieve gebeurtenissen en ervaringen op te doen en ze aan te gaan. Een volwassene of ouder die deze ervaringen wegneemt, bewijst een kind dan een slechte dienst voor de toekomst.
Moet je kind gelukkig zijn?
De opvoeddoelen van ouders zijn de laatste 50 jaar ingrijpend veranderd. Waar vroeger gehoorzaamheid en rekening met elkaar houden belangrijke opvoedwaarden waren, is het opvoeddoel nu soms bijna de opdracht: “Jij zult gelukkig zijn”.
Arme kinderen én ook ouders.
Wanneer je ervan uitgaat dat je kind gelukkig moet zijn, haal je alle ellende voor zijn neus weg. En daar begint pas goed de ellende……..
Waar ouders zichzelf verliezen en zich ongelukkig voelen omdat hun kind niet blij is, geven ze de regie van het gezinsleven aan het kind. Een kind kan dit niet aan en zal zich steeds meer onveilig gaan voelen omdat zijn ouders meeveren met de emoties van hun kind.
Als een kind met buikpijn naar school gaat, zou het best kunnen dat dit kind buikpijn heeft omdat moeder het zo moeilijk vindt om juist dit kind los te laten. Het kind gaat zich zorgen maken over moeder en daarmee is de verhouding omgedraaid. Wanneer ouders hun kind rustig en gedecideerd laten weten dat sommige dingen niet leuk zijn en nu eenmaal moeten, nemen zij de leiding en bieden daarmee het kind veiligheid.
Natuurlijk hebben de ouders oog en oor voor de buikpijn en de gevoelens van ongelukkig en niet blij zijn. Maar ze gaan niet door de bocht voor manipulaties en vragen van het kind in de vorm van nog 10 kusjes, 6 keer uit bed komen, 4 keer opnieuw de klas in of het kind zijn zin geven omdat het anders gaat gillen of schreeuwen.
Wanneer hebben ouders de regie
Ouders die de kaders van de bewegingsvrijheid van het kind helder en duidelijk aangeven, geven een kind maximaal veiligheid. Zij zeggen duidelijk: Dit zijn de regels en ik wil dat je je eraan houdt. Consequent zijn is dan niet eens zo nodig omdat een kind van jongs af aan weet waar het aan toe is. Dit vraagt van ouders steeds opnieuw aangeven wat ZIJ willen en niet wat het kind wil.
Natuurlijk komen deze beide vaak samen. En in de normale ontwikkeling zijn er steeds opnieuw momenten dat de grens moet worden opgerekt omdat het kind nu eenmaal steeds, letterlijk en figuurlijk, meer aankan.
Op het moment echter dat het kind gaat claimen en ouders aan een emotioneel lijntje heeft, zijn ouders de regie kwijt. Het kind neemt de leiding, veelal door emotioneel of dwingend gedrag. Ouders die hier boos en/of verdrietig op reageren geven hun leiderschap weg. Ze plaatsen zich op dezelfde lijn als kinderen en worden daardoor ook kind of de kinderen worden als het ware groter dan hun ouders.
Wanneer ouders hun kinderen veiligheid, structuur en grenzen leren, heeft hun kind de meeste kans op geluk. En wellicht nog belangrijker: Het kind leert de betekenis van geluk kennen, juist doordat het zich regelmatig ongelukkig mag voelen en daar zelf mee leert omgaan.
Zo krijg je dus bijna de omgekeerde wereld: Laat je kind zichzelf regelmatig ongelukkig voelen en gun het de ervaring. Een kind wat zich binnen het gezin helemaal lekker in zijn eentje ongelukkig mag voelen terwijl de ouders dit rustig en helder verdragen, zou wel eens de meeste kans op geluk kunnen hebben voor de toekomst. Dit kind heeft een belangrijke les geleerd over grenzen, veiligheid, het kunnen omgaan met vervelende gebeurtenissen en het kunnen verdragen en oplossen van negatieve emoties en gevoelens. Het leert over de grens tussen ik en jij en het leert over het nemen van verantwoordelijkheid van het eigen geluk. En wat willen ouders dan nog meer…. :-)
Lees ook: Gun je kind zijn ellende
Lees ook: Sta je voor, achter of naast je kind?
Lees ook: Opvoed illusie: ouders op één lijn
Lees ook: Bezorgde ouders maken kinderen ongelukkig
Lees ook; 7 manieren voor het vergroten van vertrouwen
Lees ook: Help, mijn kind heeft een eigen wil
Lees ook: De valkuil van geruststellen
Lees ook: Lessen voor ouders
Geef een reactie