‘Mijn dochter is gepest in groep 7 en daarom heeft ze nu geen zelfvertrouwen’. ‘Als mijn zoon een laag cijfer terugkrijgt, denkt hij dat hij de slechtste van de klas is en dan raakt hij helemaal depressief’.
Veel hulpvragen die ik ontvang, gaan over problemen die ooit zijn ontstaan door een situatie die misging. Er is een oorzaak en er is een schijnbaar gevolg. Het incident uit het verleden is schuldig aan het probleem van nu.
Tenminste dat is wat de hulpvragers mij willen laten geloven. Want ze denken dat als ik de oorzaak oplos, de problemen voorbij zijn. Helaas is dat niet het geval.
Wat is de vraag?
Wanneer een ouder contact opneemt voor een kind met een probleem door iets wat er is gebeurd, heb ik altijd de neiging om met een ‘Ja, en?’ te antwoorden.
Want wat is eigenlijk de vraag waarmee iemand komt?
Is het de bedoeling dat het pesten of de slechte cijfers worden uitgewist?
Moeten de schuldigen gestraft worden?
Of wil een kind zelfvertrouwen en leren omgaan met teleurstellingen?
De valkuil
De neiging om kinderen en hun ouders te helpen en de ellende weg te halen, is erg groot. Toch zal dit op geen enkele manier helpen.
Uiteraard moeten kind en ouder erkenning krijgen voor hoe moeilijk het is geweest. Veel aandacht voor de oorzaak van het huidige probleem, zal de zaken alleen maar erger maken. Hoe meer focus op de ellende in het verleden, hoe minder zelfvertrouwen en hoe hardnekkiger de neiging om de situatie te herhalen.
Het is super interessant hoe het kan dat iemand de schuld van zijn ellende bij een bepaalde oorzaak neerlegt en zijn hele leven daardoor laat verpesten.
De knikkerbaan
Ik vergelijk het altijd met een knikkerbaan.
Er gebeurt iets en je trekt een conclusie.
Als je ook nog eens emotioneel geraakt wordt op een negatieve manier, gaat je lijf in de alarmstand. Je gelooft de oorzaak en gevolg van het gebeurde en je wordt bang dat het weer gebeurt.
Je bent dus heel alert of de situatie zich herhaalt en let op alle signalen die daar op wijzen.
Er hoeft maar een klein signaal te zijn en je krijgt je ‘zie-je-wel’ momentje.
Het is net alsof de knikker die de eerste situatie aangaf, de weg vrijmaakt voor alle andere knikkers die precies dezelfde route volgen.
Je krijgt altijd gelijk met wat je denkt
Als jij denkt dat je niet aardig wordt gevonden omdat je ooit bent gepest, zal je vriendelijkheid niet herkennen of er een negatieve betekenis aan geven. Wanneer je gelooft dat jij de beste moet zijn om erbij te mogen horen, zal je een voortdurend gevoel van falen hebben omdat er altijd mensen zijn die het beter kunnen dan jij.
Let maar eens op: Probeer iemand te overtuigen van zijn ongelijk en je krijgt een stortvloed aan ‘ja-maren’ en argumenten waarom het is zoals ‘het slachtoffer’ het gelooft. Geruststellen is helemaal een verloren zaak omdat jij het niet goed ziet en bevooroordeeld bent.
Zo krijgt het slachtoffer altijd gelijk omdat zijn knikkers alleen in zijn denkrichting lopen.
Wat dan wel?
Wil je iemand werkelijk helpen dan is het slim het verleden te laten rusten en te focussen op wat iemand wél wil.
Want:
Wil je langer geloven dat de pesters gelijk hebben en dat jij waardeloos bent?
Of wil je liever blij en vol zelfvertrouwen door het leven gaan?
Wil je in gedachten een dikke vinger opsteken aan je kwelgeesten en je negatieve gedachten of wil je slachtoffer blijven?
Zodra iemand het besluit neemt dat de toekomst en mogelijkheden belangrijker zijn dan de ellende uit het verleden, is er een opening.
Want:
Wie heeft er gelijk?
Zijn het de kinderen van jaren terug met hun opmerkingen?
Zijn het je eigen gedachten over wat anderen over jou denken?
Als je opmerkt dat je jaren later nog steeds je pesters gelooft en denkt dat jij de beste moet zijn. Wat wil je daar dan nog mee?
Jij denkt dat. En dan?
Want:
Hoeveel meningen over jou zijn er nog meer?
Waarom telt de positieve mening van je moeder en van je vrienden niet?
Hoe kan het dat degenen met een negatief oordeel over jou voorrang krijgen op positievere meningen van diegenen die jou echt kennen?
Waarom geef je negatieve meningen en gedachten gelijk?
De eindconclusie
Als coach mag ik verwarring stichten om iemands gedachtenkronkels over wie of wat gelijk heeft te ondergraven. Daarnaast bied ik verzachtende omstandigheden voor de moeilijke situatie die de schijnbare oorzaak is van de problemen.
Immers, toen was je nog klein en wist je zoveel minder dan nu en je was bang. Daardoor ben je gaan geloven dat je huidige problemen komen door anderen of door je eigen tekortschieten.
Je had gewoon geen goed antwoord op die moeilijke situatie.
Vandaag mag je verdrietig zijn dat je ooit niet goed wist om te gaan met een moeilijke situatie.
Vandaag ben je veel ouder en is het verleden achter je.
Voor de toekomst die voor je ligt, mag je kiezen wie en wat je voortaan gaat geloven. Je zelfvertrouwen zal je graadmeter zijn.
Meer artikelen:
Lees ook: Geef een puber zelfvertrouwen
Lees ook: Van pesten naar zelfvertrouwen en weerbaarheid
Lees ook: Waarom een muur om je heen heel goed kan zijn
Lees ook: Ken je de roze olifant?
Bekijk ook: Moet een kind voor zichzelf opkomen?
Bekijk ook: Waarom is afleren van moeilijk gedrag zinloos?
Bekijk ook: De knikkerbaan uitgelegd
Geef een reactie