Je dochter als vriendin: 6 redenen waarom niet

De wereld volgens Facebook… Regelmatig zie je het voorbijkomen. Een profielfoto van een moeder met haar kinderen en ook regelmatig een innige foto van puberdochter en moeder. Vooral als er in de tekst bij de foto nog iets staat als mijn beste vriendinnetje dan gaat er bij mij wel iets kriebelen. En als ik lees van meiden die hun moeder hun beste vriendin noemen, wil ik heel hard NEEEE schreeuwen.

Wiens behoefte wordt er vervuld?

Het is een natuurlijke behoefte om een goede band met je kinderen te hebben. Zowel ouders en kinderen willen hier hard hun best voor doen en er is niets verdrietiger dan ruzie binnen het gezin en banden die verbroken (moeten) worden. Mensen hebben daar tot het diepst van hun ziel last van en dit kan een leven lang een zware last zijn.

Waar ouders echter vriendjes met hun kinderen willen zijn, gaat iets mis. Ouders nemen dan niet hun verantwoordelijkheid voor hun kinderen en kinderen worden als het ware naar boven gezogen om maatje te zijn met hun ouder. Je kunt als kind echter niet het maatje van je ouder zijn omdat ouders eindverantwoordelijk zijn voor je opgroeien en je niet zouden moeten lastig vallen met hun levensgebied.

Je merkt vaak aan kinderen die de vriend van hun ouders moeten zijn dat ze minder goede contacten kunnen opbouwen met leeftijdsgenoten. Ze zijn als het ware al bezet en praten ook vaak te wijs voor hun leeftijd waardoor andere kinderen geen aansluiting voelen.

Je ziet dan ook dat het geen primaire behoefte is van kinderen om vriendjes met hun ouder te zijn. Het is meestal de ouder die een diepe behoefte heeft aan dit soort contact met haar kind omdat er een gemis is dat opgevuld wordt door het eigen kind wat het meest loyaal is.

Kinderen hebben zelf behoefte aan ontwikkelen en autonomie, maar zullen zich altijd voegen naar de diepste behoefte van hun ouders.

Redenen waarom je beter niet de vriend van je kind kunt zijn, zijn onder andere:

Je hebt een voorbeeldfunctie als ouder

Als ouder ben je de grote. Dit betekent dat je vanuit je positie het voor het zeggen hebt. Jij beslist over zaken als gezondheid, je maakt de regels, je geeft je kind normen en waarden mee die je belangrijk vindt en je leeft dat alles voor.

Een kind kijkt van zijn ouders af hoe het gaat in de wereld. Hoe ga je met anderen om, hoe kom je op voor je rechten, welke besluiten neem je over zaken die misgaan, hoe behandel je anderen. De lijst is eindeloos en een kind leert van jongs af aan hoe ouders het voorbeeld geven. Kinderen kijken af hoe je omgaat met macht, gezag en respect voor ‘de groten’ in de wereld. En de grote kan de kassière in de supermarkt zijn, de leerkracht, de directeur of de manager van je werk.

Wanneer kinderen op hetzelfde level staan als hun ouders kunnen ze niet waarnemen hoe je omgaat met autoriteit en zullen ze niet of moeilijk leren hoe je omgaat met conflicten bij machtsverschillen.

Immers, als je de vriendin van je moeder bent, leer je niet de afstand bewaren die prettig is in situaties waarin mensen verschillende rollen hebben.

Je kind moet eigen fouten maken

Waar een kind zich vooral richt op de ouder, verdwijnt de individualiteit. Wanneer mama het eng vindt dat dochter met vrienden uitgaat en voorstelt om in plaats daarvan knus naar de film te gaan, kan het voor een dochter moeilijk zijn om een eigen keus te maken. Vooral daar waar ouders een emotioneel beroep doen op hun kind, wordt het lastig voor een kind zich daarvan af te keren.

Wanneer een kind zich voegt naar ouders, levert het de eigenheid in en houdt zich ook letterlijk in. Dit betekent dat er geen of minder ervaringen opgedaan worden en er faalangst en onzekerheid kan ontstaan. Als je niets zelf onderneemt, kun je ook niets fout doen. Je doet hierdoor geen ervaring op en daarmee leer je ook niet te vertrouwen op je eigen kunnen.

Als een kind zich steeds afvraagt of de ouder wel tevreden en blij is, komt het niet meer aan eigen ontdekkingen toe.

Je kunt geen vangnet meer zijn voor je kind

Als je kind foute keuzes maakt door bijvoorbeeld een opleiding te kiezen die toch niet zo past, opgepakt wordt door een domme actie, geschorst wordt door dom gedrag, zijn geld, id-kaart en telefoon kwijtraakt door onvoorzichtigheid, heeft hij een ouder nodig die de leiding neemt. Deze ouder moppert stevig over de dommigheid, maar het kind weet dat de ouder onvoorwaardelijk steunt.

Er is misschien teleurstelling bij de ouder over wat er misging, maar de ouder blijft emotioneel stabiel, geeft bescherming en het kind weet dat de ouder er altijd zal zijn. De ouder vraagt geen wederkerigheid in emotionaliteit, geeft de grenzen die er nodig zijn en wijst de weg zodat het kind zelf uit de sores kan komen.

Je kind heeft recht op onwetendheid over het leven van de ouder

Veel kinderen zijn het luisterend oor van hun ouders. Vooral wanneer ouders gescheiden zijn, is er een groot risico dat ouders hun kind als een soort therapeut gebruiken. Ouders vertellen over hun dilemma’s, over hun zorgen, over hun boosheid en over alles wat hen bezig houdt.

Kinderen kunnen meestal niet ontsnappen aan de emotionele behoefte van hun ouder en dit is erg schadelijk voor kinderen. Met iedere zorg van hun ouder wordt hun kinderwereld teniet gedaan.
Een kind kan alleen maar tekortschieten in deze klemmende situatie.

Daarbij horen kinderen vaak over zaken die hen niet aangaan en die niet bij hun leeftijd passen. Ze horen over intimiteiten waar ze nog te jong voor zijn en ze worden in een loyaliteitsconflict gezogen omdat ze nare dingen horen over hun andere ouder.

Je bent je gezagspositie kwijt

Wanneer je kind uit de band springt, heb je als ouder geen mandaat meer om je kind tot de orde te roepen. Je kind heeft meestal geen respect meer voor je als ouder als het gewend is om als gelijke met je om te gaan. Het wordt erg moeilijk om als ouder grenzen te stellen en ervoor te zorgen dat je kind jouw grenzen respecteert en zich daaraan houdt.

Ruzies over regels en gedrag kunnen niet meer op een gezonde ouder-kind manier gevoerd worden als je vrienden bent.

Je kind hoort zich te schamen voor jou

Het is een gezond teken wanneer je kind jou op een bepaald moment niet meer in de buurt wil hebben. Ze horen zich te schamen voor je kledingkeuze, voor je manier van dansen, voor wat je zegt tegen hun docenten.

Als een kind zich schaamt voor zijn ouder, kan het leren zijn eigen identiteit op te bouwen en zich heerlijk afzetten tegen ouders.

Doet een kind dit niet en ga je samen uit en kies je samen hoe je je wilt kleden en wat je gaat doen, dan kan dat een verloren kans zijn voor het kind op een eigen leefwereld en individualiteit.

Zeker als het gaat over uitgaan en feestjes moeten ouders er niet bij willen zijn. Thuis bepalen ze de regels over het feest en stellen ze de grenzen over wat wel of niet mag.

Wanneer ouders zich als pubers bij de feestjes van hun kind gedragen, zullen de vrienden langzaamaan allemaal verdwijnen. De puber is immers al bezet.

Geen vrienden, wel een goede band

Uiteraard is het heerlijk als de band met je kind goed is. Dat je samen lol kunt hebben, dat je de rots bent in het bestaan van je kind, dat je over steeds meer zaken samen kunt praten, dat je je werelden deelt in betrokkenheid.

vanAls je je kind nodig hebt om je volledig te voelen, om je identiteit te bevestigen als ouder, om je verhaal kwijt te kunnen, om alles te willen weten en te willen beïnvloeden voor je kind, dan neem je meer van je kind dan je geeft.

Wanneer je als ouder de afstand tot je kind natuurlijk kunt houden, voelt je kind zich vrij om steeds de beweging naar je te maken. En dan is zowel de ouder als het kind veilig in de relatie en is het kind op de oude dag in staat om voor de ouder te zorgen als die het echt nodig heeft. Er is dan zoveel reserve opgebouwd aan wat er te geven is, waardoor het kind dan kan teruggeven.

Als er veel genomen is, is de beker van het kind leeg en kan die op de oude dag van de ouder niet meer terug geven.

En vraag je je af hoe het zit bij jou en je kinderen? Bedenk dan eens wat je als kind aan je ouders hebt gegeven voor het vervullen van hun behoeftes. En wat vraag je van je eigen kinderen? Wat vertel je ze? Welke verwachtingen dring je ze op?

En als je naar je profielfoto op facebook kijkt. Wat zie je dan? Wie ben jij als ouder? Hoe vrij van jou mogen of kunnen je kinderen zijn? Wat heb je van ze nodig?

Ik ben benieuwd naar jouw mening….

Spreekt deze blog je aan? Ik vind het een compliment als je deze deelt. Wanneer je deze tekst of gedeeltes daarvan wilt gebruiken, vraag dan even toestemming.

Meer artikelen:

Lees ook: Ouderschap is leiderschap
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Is het wijs om kinderen te coachen?
Lees ook: Wie heeft de regie in huis?

Bekijk ook: Is uitpraten na een ruzie nuttig?
Bekijk ook: Wat moet je met claimende kinderen?
Bekijk ook: Ruzie tussen ouder en kind