Wat is dat toch met ons mensen. We willen graag uniek en speciaal zijn, maar als we dat zijn hebben we last van de mening en het oordeel van anderen en gaan we ons juist onzeker voelen.
Bijzonder is het gewone en het gewone moet bijzonder zijn. Het is eigenlijk ook nooit goed.
Van ouders hoor ik hun geworstel met bijzonder zijn in hun kinderjaren. Ze waren te groot, te klein, te dik, te dun, hadden verkeerde kleding of foute hobby’s, scheve tanden of een bril. Daardoor werden ze buitengesloten, gepest, werd er teveel of juist te weinig van ze verwacht en hebben ze daar nu als volwassene last van.
Ze durven zich nu niet te manifesteren of doen het juist te veel waardoor ze uitgeput raken. Ze vertrouwen mensen niet meer op hun woord of durven niet zomaar naar een bijeenkomst te gaan.
Meest van alles hebben echter hun kinderen nogal eens last van deze geschiedenis. Want deze ouders willen vooral NIET dat hun kinderen hetzelfde lot beschoren zal zijn van wat henzelf overkwam. En omdat NIET een grote roze olifant is, letten deze ouders vaak met een vergrootglas en argusogen op hoe anderen reageren op hun liefste bezit.
Daarmee herhalen ze vaak hun eigen pijnlijke geschiedenis en zadelen hun kind (onbewust) op met de gedachte dat deze eigenlijk ook niet goed genoeg is en de buitenwereld al helemaal niet.
De kinderen in mijn praktijk
Er komen veel kinderen in mijn praktijk die moeite hebben met hun uniek zijn. Zij voelen zich afgewezen of worden geplaagd of gepest omdat ze net even anders zijn. Anders op steeds een andere manier. Anders door hun uiterlijk of kledingkeuze, anders omdat ze een andere mening hebben, anders omdat ze uit een ander nest komen dan hun klasgenoten, anders omdat ze meer introvert zijn of op welke manier dan ook.
Het rare is dat deze kinderen zich niet goed genoeg voelen ten opzichte van anderen en er heel graag bij willen horen. Soms verhinderen anderen dat ze erbij mogen horen en soms zit dat alleen maar in hun eigen hoofd.
De ouders van unieke kinderen
Ouders van kinderen die zich buitengesloten of tekort gedaan voelen, zien en ervaren dagelijks het verdriet van hun kind. Soms kennen ze dit verdriet heel goed uit hun eigen jeugd.
Ouders voelen zich vaak onmachtig om hun kind te helpen en kunnen daarom verschillend reageren. De ene ouder spoort zijn kind aan om flink te zijn en voor zichzelf op te komen en de andere ouder onderzoekt iedere dag wat er is gebeurd op school en neemt al dan niet maatregelen.
Het kind wat flink moet zijn, voelt zich vaak verre van flink en kan de boodschap van de ouder daarom niet goed uitvoeren. Het kind wat iedere dag verslag doet van de ellende voelt zich vaak steeds meer slachtoffer van de omstandigheden en machtelozer.
Wat doet de kindercoach
De kindercoach gaat ervan uit dat ieder kind uniek is en dat het nodig is dat ieder kind zich ook goed zou moeten voelen over zichzelf. Omdat de kindercoach niet de andere partij voor haar neus heeft, blijft er niets anders over dan te werken met het kind zelf en zijn ouders.
Samen onderzoeken we hoe de situatie is zoals deze is. Is de situatie te veranderen door bijvoorbeeld het leren van sociale vaardigheden dan gaan we daarmee aan de slag. Echter meestal is de situatie onveranderbaar omdat kinderen nu eenmaal bij elkaar in de klas zitten en iedere klas populaire kinderen en minder populaire kinderen heeft. Ook in iedere klas zijn er verschillende groepjes die het goed met elkaar kunnen vinden.
Omdat ieder kind uniek is in wie hij is en wat hij kan, zijn ook alle andere kinderen in de klas dit.
Samen met het kind gaan we onderzoeken hoe de situatie ervoor staat. Wie hoort bij wie en welke eigenschappen heeft ieder kind of ieder groepje. En uiteraard ook het kind zelf. Wat zijn de mooie kwaliteiten, wat de minder mooie, wat zijn de verlangens en wat zijn de mogelijkheden.
Uiteindelijk komen we op het punt of het kind goed genoeg is op zijn eigen plek in de groep en goed genoeg met zijn eigen uniciteit. En altijd, altijd komen we tot de conclusie dat het kind met alles wat er is goed genoeg is en de ander kinderen ook goed genoeg zijn. En best vaak komen we ook tot de conclusie dat de situatie zoals deze is heel verdrietig is.
Het kind kan daarin leren anders over deze situatie te gaan denken en anders gaan leren handelen waardoor het wat makkelijker gaat worden. Het belangrijkste is echter dat het kind leert rechtop te staan en fier voor zich uit leert kijken. Alleen maar omdat het is wie het is. Niets meer en niets minder.
En de ouders?
De ouders kunnen leren dat ze het kind kunnen helpen om op deze manier zichzelf te leren zijn met alle unieke eigenschappen die anderen net niet hebben. En regelmatig komt het dan voor dat een kind tijdens een sessie zegt: “Mama, het is nu klaar met mij, maar misschien moet jij nu nog een extra afspraak maken….”
Want ook wij volwassenen en ouders dubben nog wel eens met onze eigen uniciteit wanneer we ouders, leerkrachten en klasgenootjes als schaduwen in onze hoofden voelen rondgaan. Onze kinderen hebben daar echter geen boodschap aan want zij mogen zijn wie ze zijn.
Uniek en toch ook weer niet…..
Lees ook: Het effect van de roze olifant……
Lees ook: Wie heeft de regie in huis?
Lees ook: Boos kind en onmachtige ouders
Lees ook: Bange kinderen, bange ouders
Lees ook: Je eigen ruimte innemen en je grenzen afbakenen
Lees ook: De juf heeft een boos hoofd en een harde stem
Lees ook: Je kind als verlengstuk van jezelf?
Lees ook: Een muur om je heen kan heel goed zijn
Lees ook: Bange kinderen, bange ouders
Lees ook: Waarom visualiseren van grenzen niet lukt
Lees ook: Waarom kwetsen ouders hun kinderen
Geef een reactie