Emotionele puin ruimen

Het meisje was boos en haar moeder ook. Ik liep langs hen in de winkelstraat en waar het precies over ging kon ik niet ontdekken. Ik keek nog even achterom en ving toevallig de blik van het meisje. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ze grimaste terug.

Ik houd wel van pittige kinderen die vol vuur en met de schouders opgetrokken en naar voren de strijd aangaan. Dit zijn kinderen met kracht die, vaak nog ongepolijst, er vol voor gaan en hun ouders soms tot het gaatje uitdagen. Beide partijen hebben het meestal niet gemakkelijk.
Echter hoe meer strijd, hoe sterker de band en de kunst is dan de strijdbijl op tijd te begraven en feitelijk en oprecht de situatie benaderen zodat de rust weer kan ontstaan.

De grote meid

Terwijl ik doorliep te mijmeren over de dochter-moederstrijd schoot me een andere grote meid te binnen.
Ze was best heel stoer en deed ongelooflijk haar best. Aan haar schouders en blik kon je echter wel zien dat ze het niet gemakkelijk had gehad. Het stoere had tegelijkertijd een grote kwetsbaarheid die zo nu en dan als een flits door haar ogen trok.
Ze vertelde dat ze een hoge muur om zich heen had en dat ze die nu toch wel kwijt wilde, maar niet wist hoe ze dat moest aanpakken. In haar vriendenkring, thuis, maar vooral op haar werk liep ze steeds tegen haar grenzen aan terwijl ze zo vreselijk haar best deed. Ze was zo nu en dan de uitputting nabij en deed wanhopig nog meer van hetzelfde zo bleek al snel.

Een andere aanpak

Omdat ze al een paar keer de muur had genoemd waar ze last van had, vroeg ik haar mij de muur te beschrijven. In feite bleek het een schutting te zijn. Ik twijfelde even of ik haar moest vragen of ze deze schutting moest afbreken. Ze was zo kwetsbaar en verkeerde ook in een spannende situatie. Allerlei vragen schoten door mijn hoofd terwijl ik naar haar keek:

• Wat zou er gebeuren als ze geen muur meer had?
• Hoe zou ze zich staande kunnen houden zonder schutting?
• Wat had ze nodig?

Ik besloot nog even verder op onderzoek te gaan en vroeg haar wat er achter de schutting was. Ze keek me verrast aan en keerde haar blik naar binnen. Na een ogenblik vertelde ze me dat het er een grote puinhoop was, een ruïne en allerlei stenen en troep waren daar.
Dit leek mij een prachtig uitgangspunt om verder te gaan en het scheen me toe dat dit precies verbeelde hoe ze eraan toe was.
Ik besloot haar mee te nemen naar de bouwplaats van misschien wel haar leven.

De bouwplaats

Ik liet haar nog eens rond kijken naar de puinhoop achter haar schutting. Dit was de situatie van nu en hoe mooi zou het zijn als ze alles wat hier was kon sorteren. Alles wat weg kon, zou in containers afgevoerd kunnen worden en de bruikbare materialen konden worden hergebruikt. Wellicht zou dat wat nu ontbrak aangevoerd kunnen worden door een deur in de schutting die ze nu nog niet kon zien, maar die er zeker was. Want dit was een belangrijke bouwplaats.

Ik vroeg haar nu nogmaals naar haar schutting te kijken en nam haar mee in een voorstelling. Stel dat ze de schutting mooi zou mogen beschilderen met graffiti, wat zou er dan opkomen? Ze keek me weer aan met een snelle verwonderde blik en na een vragend “Wel?” van mijn kant, draaiden haar ogen weer naar binnen. Aarzelend beschreef ze een bloem en ik stimuleerde haar de hele schutting te beschilderen met mooie bloemen en andere dingen die ze graag wilde. Ze had even tijd nodig, maar toen lukte het en langzaam ontspande haar gezicht.
Toen het klaar was, vroeg ik haar deze schutting te bewonderen. Haar eigen schutting die haar eigen bouwplaats nu nog verborg. Niemand die de puinhopen kon zien, niemand die kon zien hoe hard er gewerkt werd. Maar op een dag zou er een prachtig bouwwerk verrijzen boven de schutting uit. En pas wanneer zij vond dat het bouwwerk klaar was en gezien zou mogen worden, zou het tijd zijn de schutting weg te halen. Ze knikte heel licht merkbaar bij iedere zin die ik uitsprak.
Toen vroeg ik haar nog eens naar haar schutting te kijken. Was ze tevreden? Ze reageerde niet heel instemmend en daarom vroeg ik haar wat ze met de schutting wilde tot het zover was tot de afbraak. Ze kon er zo nu en dan een kijkgat in maken, de graffiti wat bijwerken en er mooie plantjes voorzetten. Het was haar schutting en zij kon bepalen hoe en wanneer ze er kijkgaten in zou willen maken voor voorbijgangers………..

En daarna..?

De resterende tijd van die dag dat ik haar zag, keek ze rustig om zich heen en was ze zo nu en dan even in zichzelf gekeerd. Daarna heb ik haar niet meer gezien. Maar ik weet zeker dat deze meid het wel gaat redden.
Met zoveel uithoudingsvermogen en kracht om schuttingen te bouwen, kan ze ook een nieuw bouwwerk maken. Uit het puin van het oude kan ze zelf ieder bouwwerk maken wat ze wil. Dat wat overbodig is, kan ze afvoeren en de mooie schatten uit het afval kan ze liefdevol verwerken in haar nieuwe gebouw.
In ieder geval hoop ik voor haar dat ze haar eigen paleisje aan het bouwen is. En wie weet kom ik haar dan ooit tegen met een eigen dochter waarvan de ogen zullen stralen tijdens een korte ontmoeting op straat.

Lees ook: De vertaalmachine
Lees ook: Mama is moe, zo moe
Lees ook: De helling van angst
Lees ook: Smalle schouders van een sterke meid
Lees ook: Een kasteel voor kwetsbare kinderen
Lees ook: Student op eigen benen