Links en rechts ving ik het de afgelopen weken op. Moeders die vertelden dat hun kind niet naar de oppas of de kinderopvang wilde. Moeders die hun werk zaten te doen en met hun kind belden. Ze vertelden dat ze toch echt moest werken. Ze vertelden dat de juf of oma toch echt heel lief was. Ze vertelden dat het vast heel leuk zou worden en dat ze gezellige dingen zouden gaan doen.
Ik zag dat ze zich ondertussen vreselijk schuldig zaten te voelen. Omdat ze hun kind weg brachten, omdat hun kind verdrietig was en omdat er echt geen andere oplossing voorhanden was. Ik hoorde en zag dat ze vooral zichzelf suf zaten te overtuigen en dat hun kind aan de andere kant van de lijn er niets mee kon.
Wat gebeurt er toch?
In de vakantie hebben ouders en kinderen meestal ervaren dat het heerlijk is om het ritme even achter je te laten en hebben ze genoten van elkaars gezelschap. Hoe jonger een kind is, hoe minder het nog een tijdsbeleving heeft. De vaste structuren van afwisseling werk en vrije tijd zijn bovendien ook nog niet helemaal ingebakken. En als het fijn is met papa en mama thuis, dan wil je dat toch graag nog een poosje zo houden? Zeker als je een kind bent dat nog best erg moet wennen om op te starten, aan weer nieuwe leiding misschien, aan lange dagen vol activiteiten en wie weet aan wat nog meer.
En laten we wel wezen, ook ouders moeten weer wennen na een poosje vrij. Vooral als mama wel ergens een beetje het gevoel heeft dat haar werk niet (meer) is wat het zou moeten zijn. Of als mama stiekem wel wat meer thuis wil zijn om voor de kinderen te zorgen, dan kan een kind dit haarfijn aanvoelen en mama daar flink op prikkelen.
Je kunt er rustig van uit gaan, dat kinderen hun ouders perfect spiegelen. Hoe jonger, hoe meer. Hoe meer het ontkend en niet gezien wordt, hoe harder het kind zijn best zal doen om signalen te geven. Meestal in de vorm van een griepje dat moeder dwingt om thuis te zijn. Zodat mama even kan opladen…….
Hoe kan je je kind helpen de opvang te accepteren?
De moeders die ik hoorde en zag, kwamen geen steek verder met hun kind. Sterker nog, hier en daar werd het nog een flinke scene. Waarschijnlijk kwam dat doordat deze moeders stelselmatig de belangrijkste fase oversloegen. Namelijk het erkennen van het gevoel van het kind. Er was geen moeder die zei: “Och kind, ik hoor dat je een beetje verdrietig (bang, boos) bent. Je was liever bij mij gebleven.”
Ik denk dat een zin als deze vele minuten zinloze discussie en schuldgevoel had kunnen voorkomen. Het kind kan daar namelijk alleen maar ja op zeggen. Voor veel kinderen is het dan al klaar. En anders ga je nog even verder: ” Het is ook niet leuk en gezellig dat je nu naar de opvang moet, ik snap dat best.” Punt……
Vooral de punt is even belangrijk omdat je al snel geneigd bent je riedel van ” mama moet toch echt werken” er achteraan roept. En daarmee ben je weer bij de start.
Is je kind nog steeds in de mineur dan ga je nog een stapje verder: ” Wat zou het fijn zijn he, om nog lekker bij mama thuis te zijn, dat zou je denk ik wel graag willen, toch?” Vraagteken, punt….
En weer, bijt even hard op het puntje van je tong tot het au doet. Daarmee geef je je kind de gelegenheid om bi zichzelf te reflecteren dat dit waarschijnlijk de onderliggende behoefte is. En mocht het iets anders zijn, dan je kind het je dat nu wel weten.
En dan…… begin je weer bij stap 1, namelijk het erkennen van het gevoel en de ideeën van je kind.
Wedden dat het dan een stuk beter gaat met je kind en jou? En dat deze aanpak ook veel sneller gaat, dan je kind uitputtend vertellen dat het naar de opvang moet, omdat…..?
Als jij en je kind het eens zijn dat het niet leuk is, je kind van je hoort dat jij het hebt opgemerkt en dat je kind nu weet dat je het met hem eens bent, kun je bij jou stap beginnen. Namelijk je kind vragen of het er nu aan toe is om naar de oppas te gaan zodat jij kunt werken. Zo nodig kun je nog een gezellig samenzijn in het vooruitzicht beloven, maar ik denk niet dat het nog nodig zal zijn.
En vaders?
Gek genoeg heb ik nog nooit een vader horen soebatten met een kind omdat hij moest werken. Zit het al zo verankerd in ons allen dat kinderen dat normaal vinden? Of zou het kind toch zijn moeder spiegelen als ze zich wat onzeker voelt over de balans werk/kinderen? Of zou het komen dat vaders het over het algemeen wat makkelijker de regie nemen en daardoor de broodnodige veiligheid en structuur bieden?
Het valt soms niet mee….. al die verschillende belangen. De vakantie is nu echt voorbij.
Lees ook: Je weet hoe je moet opvoeden als je kinderen groot zijn
Lees ook: Goed nieuws, moeders zijn tevreden met zichzelf
Lees ook: Laat kinderen lekker klooien
Lees ook: Roze wolk of achter het behang
Lees ook: Negeer negatief gedrag en waardeer positief gedrag
Onze dochter (3.5) heeft het niet naar de zin bij de gastouder (lieve vrouw). Als ik uw stukje lees, ben ik het ermee eens dat qua communicatie het anders kan. Maar het laatste gedeelte ben ik het niet mee eens: En vaders? Onze dochter vraagt juist om papa. Die moet komen. Het is goed dat mama moet werken, maar ze wil het liefst dat papa haar ophaalt. Ik denk dat dat gaat om de rolverdeling in huis, en dat dat niets te maken heeft met moeder/vader. Wij zijn nu al 4 maanden aan het “worstelen”met een dochter van 3 (zij heeft wel de regie in haar eigen hoofdje) die het niet naar de zin heeft. Zodra onze oudste (5) uit school komt, gaat het beter, maar ze huilt, is niet af te leiden, is echt verdrietig. De bovenstaande communicatie hebben wij al toegepast. Wat te doen? Doorzetten? Of toch een ander adres zoeken?
Dag Janneke,
Wat vervelend voor jullie allemaal dat het kennelijk niet meer vlekkeloos loopt. En wat fijn dat je juist Papa noemt want uiteraard hebben vaders hun eigen onmisbare inbreng !!
Als het 4 maanden niet goed gaat, ben ik wel benieuwd hoe het daarvoor ging. Als het toen wel goed ging, zou je je kunnen afvragen wat er is veranderd en hoe je het patroon van een aantal maanden terug weer kunt oppakken want kennelijk kan e dochter wel zich goed voelen bij de gastouder.
Wat je je ook kunt afvragen, is wat je dochter je wil laten weten met haar gedrag. Wie of wat houdt ze een spiegel voor? Heb jij het naar je zin op je werk? Daar zou je ook naar kunnen kijken.
Je zegt dat je dochter de regie in haar hoofd heeft. Dat kan ook een vraag zijn naar meer regie van jullie. Hoe vanzelfsprekender ouders de regie nemen, hoe meer ze hun kind veiligheid en structuur bieden waardoor het kind het niet meer nodig heeft zo hard te werken. Papa en mama bieden de kaders en daar kun je als kind veilig zijn. Als een jong kind mag bepalen, raakt het houvast kwijt!
Maar vooral kunnen jullie samen gaan ontdekken hoe en onder welke voorwaarden je dochter het naar de zin gaat hebben op een andere plek dan thuis. Over een paar maanden moet ze ook naar school en ook daar moet ze vast wennen….
Ik wens jullie veel wijsheid…
Goed stuk! Bij mijn kind werkt het echter net even iets anders. Hij wil soms niet naar de opvang. En ik vertel hem dat ik het begrijp en dat ik begrijp dat hij liever thuis blijft. Ik geef hem een aai over de bol of leg mijn hand op zijn rug. Ik blijf er natuurlijk ook niet te lang in hangen. Maar dat is vaak toch net niet genoeg. Pas als ik hem er aan herinner dat zijn vriendjes er zijn en ze altijd leuk samenspelen met de auto’s of als ik zeg dat hij dan iets leuks aan de lieve leidsters kan vertellen, dan pas is het goed. Of ik zeg iets van: “Weet je nog, de vorige keer ging je zus en zo spelen en dat vond je heel leuk.” Dus afsluiten met een positieve draai kan soms ook helpen. Soms vergeten kinderen gewoon waarom het ook alweer leuk kan zijn op de opvang.
Wat mooi hoe je dat doet met je zoon!
Dank voor je reactie
Wat een leuke blog! Wij zijn het hier volledig mee eens. Wel is het belangrijk niet te lang bij het verdriet van je kind stil te staan, maar ook om het plezier bij je kind te stimuleren.Het is niet alleen lekker om thuis bij mama en papa te blijven, maar om je weer opnieuw te omringen met al je vriendjes en vriendinnetjes kan ook de drempel van het verdrietige gevoel weghalen. We zijn benieuwd naar meer van je blogs!
wwwkindercentrumfantasielandnl