Zodra kinderen geboren worden, maar zeker als ze beginnen te praten, kun je al merken welk temperament een kind heeft. Je hebt de gemoedelijke kinderen die het rustig aan doen en je hebt de snelle Jelle’s die niet kunnen wachten om zich te ontwikkelen. Deze kinderen hebben vaak als lijfspreuk: ” Ikke zelf”. Daar tussen in zit nog een heel scala van mengvormen van karaktertrekken bij kinderen.
Dwingende kinderen
Een bepaald type kind zijn de kleine dwingelandjes. Dit zijn de kinderen die het handig vinden dat de volwassenen hun leven zo gemakkelijk mogelijk maken. Het zou kunnen zijn dat ze wat angstig zijn om zich te ontwikkelen of gewoon enorm gemakzuchtig.
Op zich herken je ze wel, deze kinderen: Ze beginnen niet te lopen, maar steken hun handjes omhoog als een soort stil aanhankelijk bevel van: ” til me op”. En dan het liefst zo snel mogelijk.
Hetzelfde doen ze met praten. Ze wijzen met hun vinger, of als dat teveel moeite is met hun hoofd, naar datgene wat ze willen hebben en beginnen met ” uhh- uuh- uuh” klanken. Succes verzekerd want het duurt vaak vrij lang voor ouders doorhebben dat ze ergens best wel kunnen praten. Waarom zou je het echter doen als je wensen wel vervuld worden met minder moeite?
En neem van mij aan: Deze kinderen kunnen er heel oud mee worden. Je ziet soms oude mensen ditzelfde gedrag nog vertonen als je even vrijelijk alle overbodige woorden weglaat. Dit zijn ook de mensen die nog vaak in eenlettergrepige woorden blijven praten. Ze slaan de commandotoon aan als het ware.
De slappe moeders :-)
Alsof de duvel ermee speelt, hebben bovenstaande dwingelandjes vaak een slappe moeder. Omdat moeders van nature toch vaak wat meer verzorgend zijn en meer tijd doorbrengen met hun kroost, ontstaat er sneller een patroon. Kindlief wil iets en moeder, sensitief als ze is, is al zijn wensen al voor. Hij strekt zijn mollige baby-armpje uit en mamma legt er al een speeltje in. Hij wijst Uhh-uhh-uuh-end naar het toetje en mamma lepelt het al naar binnen.
Dit gaat zo een hele tijd door en als kindlief dan ook nog eens een wat hulpeloze indruk maakt, kan dit zo maar een jaar of wat duren. Als pappa-lief op een dag roept dat het wel iets minder kan, neemt mamma-lief het vurig op voor kindlief. Mamma heeft een hele hoop smoezen paraat waarom ze ingaat, en wel nu!, op de wensen van kindlief.
Als pappa hier wat kritisch over is, wordt hij al snel de te strenge pappa. En ziedaar, een nieuw patroon is geboren waar je weer een paar jaar mee vooruit kan. :-)
En dan…..
Op een dag wordt het natuurlijk wel een beetje lastig. Als pappa en mama nog bij elkaar zijn is pappa te streng, mamma te soft en kindlief maakt de dienst uit. De machtsstrijd wordt zichtbaar tussen kind en mamma. Het kind wordt brutaal tegen moeder, voldoet helemaal niet meer aan haar wensen en gaat zijn eigen gang.
Omdat mamma er nu ook behoorlijk last van begint te krijgen en het strijdtoneel zich ook regelmatig verplaatst naar pappa en mamma, moet er wat gebeuren. En dan begint de pittige klus voor mamma om zich te weer te stellen tegen manlief en kind.
Er zit maar een ding op en dat is dat mamma sterker moet worden en haar kind moet wijzen op zijn plek. Namelijk, mamma is de volwassene en het kind is het kind en dat blijft zo. Mamma verdient respect en dat moet ze af gaan dwingen. Niet door meer van hetzelfde, dat wil zeggen mopperen of jammeren, maar te gaan staan voor wat ze wil. Auwwww……. :-)
Wat nu…..
Een paar gedragsregels voor mamma kunnen misschien helpen:
- De beste tip is dat mamma een beetje doof gaat worden. Met name voor eenlettergrepige woorden en commando’s.
- Zo nodig kan ze, als het kind al wat ouder is, het gesprek aangaan door er op te wijzen dat er voor de rest van zijn leven een pijnlijke verandering gaat komen.
- Mamma moet leren uithoudingsvermogen te hebben om de neiging tot hulp te onderdrukken: ten alle tijde!!!
- Kindlief moet vele kansen hebben om bijvoorbeeld zonder gym-, zwem-, of de juiste schoolkleren ergens te verschijnen. En natuurlijk veel te laat.
- Kindlief moet uitgenodigd worden te blijven zitten op school.
- Maar het belangrijkste misschien is dat mamma een hele poos geen verzoeknummers meer uitvoert. Behalve (!!!) als ze een verzoek ingediend krijgt in meerdere woorden eindigend met een vraagteken en een alsjeblieft!
Hoe weet ik dit…..
Zoals met alles is de praktijk de beste leermeester. Ja-aaa, ik ben een erg slappe moeder (zucht… :-)).
Vaak vraag ik mijn volwassen zoon nog om een vraagteken en we hebben bepaalde afspraken om het voor ons beiden leuk te houden. Dat werkt perfect, alleen met de doofheid wil het niet altijd lukken.
Zo nu en dan hebben we echter weer een juweeltje van strijd te pakken. Al hebben we sinds hij uitwonend is vooral veel plezier en prachtige gesprekken samen.
Ooit liep ik zijn kamer binnen om vast wat frisse lucht te regelen en terwijl ik wegliep bromde hij vanonder zijn dekbed: ” DEURR”. Ik nam een hap adem voor de strijd en bedacht me……. Dus ging ik eerst een minuutje tegen de deur praten en liep daarna zingend weg, steeds het woordje deur in verschillende melodieën herhalend. Vanuit de kamer van mijn dochter kwam de vraag of ik ook opgenomen kon worden in de psychiatrie. Dus ik zong gewoon door. Ik had overigens maar anderhalve minuut nodig voor ik raam en deur in de slaapkamer naast mij hoorde dichtklappen. Twee uurtjes later kwam het vriendelijke verzoek of ik er toch voortaan beter aan wilde denken om de deur achter mij dicht te doen als ik hem frisse lucht gunde. Wat ik natuurlijk met de hand op mijn hart direct beloofde :-)
Succes moeders!!
Vind je het voeren van opvoedgesprekken soms nog lastig?
De online opleiding “het oudergesprek” biedt je van A tot Z alle tools en handvatten die je nodig hebt om moeders en vaders in hun leiderschap te krijgen.
Kijk op op deze pagina en je kunt gelijk starten.
Lees ook: De kracht van “dank je wel”
Lees ook: Het mag niet van de buurvrouw
Lees ook: Doe eens iets anders
Lees ook: Koffie met patat…
Lees ook: Wie doet de afwas thuis
Beste Tea,
Ik wil je gewoon even laten weten dat ik met ontzettend veel plezier je blog lees! Ik ben net klaar met een opleiding tot kindercoach en van plan om binnenkort mijn eigen praktijkje (beetje bij beetje) op te gaan zetten, in Maastricht. Zelf heb ik een zoontje van 3 en wat je schrijft is zo herkenbaar en vaak ook grappig.
Bedankt daarvoor!!
Veel groeten uit het uiterste zuiden van het land.
Celine
dejeugdcoach. nl
Herkenbaar verhaal maar waarom moet het toch weer een moeder zijn? Alsfo er geen slappe vaders zijn.
Ach… ja…. dank je voor je toevoeging Sylvie, misschien omdat ik zelf zo vaak een slappe moeder was/ben?
Want natuurlijk zijn er ook slappe vaders, hoop ik.
… En wanneer kun je beginnen met je doofheid…. Want dit is zooooo herkenbaar!!! Ik vraag me alleen af wanneer het te laat is om de boel te veranderen…
Helaas is het grootste probleem dat hier te vroeg mee wordt begonnen.
Op baby leeftijd moet juist gehoor worden gegeven aan signalen die de behoefte (of even geen behoefte ;) weergeven.
Een peuter heeft nog weinig verbale middelen en snapt nog niet dat de wereld niet alleen om hem/ haar draait.
Kleuters praten vaak al goed, maar herhalen ook gewoon wat ze horen. Ze imiteren gedrag zonder te beseffen wat de uitwerking is. En wat hebben ze een hoop te verstouwen met school, de eerste vriendschappen etc.etc. het begin kan worden gemaakt, maar gun ze wat ruimte en tijd. Langzaamaan opbouwen tot aan de Pubertijd en bedenk maar zo:
Voorbeeld doet volgen en empathie is een voornamelijk aangeleerde hersenkwestie
Ik ben een ´slappe vader´. Was zelf al tot de conclusie gekomen dat ik me in zekere zin voor de gek heb laten houden door onze kleine dwingeland. Zijn moeder / mijn vrouw stelde altijd al grenzen en regels en ik dacht: ´doe nou niet zo ouderwets en zo ´autoritair´, geef dat onschuldige zieltje nou gewoon waar het naar vraagt. Beter nog: omdat hij nog niet kan vragen moeten we raden waar zijn behoefte naar uitgaat en hem daarin voorzien, vanuit de gedachte: een tevreden kind wordt een gelukkig kind. En eenmaal gelukkig, dacht ik, zal hij zijn eigen weg gaan en niet moeilijk doen enzo… Hoewel mijn houding in het begin misschien nog goed is, ben ik daarin te lang blijven hangen. Hij is nu bijna vier en dat hij nog niet goed praat wijt ik deels aan dat raden naar zijn behoefte, waardoor wijzen al voldoende was; waarom dan nog praten? Of alleen ´brood´ en dan ging ik weer een broodje smeren. En ik intussen maar wachten op dat praten.. En hoewel hij inderdaad wel gelukkig is geworden (al zal dit later tegen hem gaan werken! een gewone basisschool wordt in dit stadium afgeraden), ben ik er nu niet zo gelukkig mee. En moet ik toegeven: mijn vrouw had hierin wat meer ervaring/inzicht.
Dag Leon,
Dank je wel voor je prachtige reactie en joh…. er is nog alle tijd om te veranderen. Ik wens jij en je vrouw dat jullie als prettig samenwerkend team kunt handelen, waarin je zoon zo nu en dan het voordeel van een toegeeflijke ouder heeft en dan weer de strengheid van de andere ouder. Als jullie elkaar als ouders steunen in je eigen aanpak, heeft je kind het voordeel van beide en wordt hij flexibel in het leren omgaan met strengheid en toegeeflijkheid… :-)
Beste Leon
in jou verhaal herken ik onze situatie. Mijn zoon is inmiddels 14 en zijn vader begint nu te zien dat hij naar zijn zoon een actieve grens moet aangeven, dmv krachmeting, gesprek etc. Ik als moeder heb dat met veel moeite gedaan, maar werd daarin niet gesteund door vader. Ik hoop dat het voor mijn zoon nog niet te laat is, want dwingende kinderen raken naar mijn idee alleen maar verder van zichzelf vandaan.
Beetje late reactie maar oh wat herken ik mezelf hierin. Ben alleenstaande moeder van dochter van nu 9 en begin nu pas in te zien hoe ik dit mechanisme als de sodemieter moet gaan veranderen. Mijn dochter heeft lichte autistische trekken en daarom heb ik mezelf altijd aangepraat dat ze dingen gewoon nog niet kon of niet begreep. Maar ondertussen wordt er hier thuis wat gecommandeerd en gemanipuleerd door mijn prinsesje. Hoe ik dit ga ombuigen? Geen idee! Want om respect af te dwingen heb je allereerst respect voor jezelf nodig! Tips wat te doen als t je daaraan nog wat ontbreekt?
Dank je wel voor je verhaal. En jaaa, het is best heel moeilijk om verandering aan te brengen. En je hebt altijd het beste van je zelf gegeven. Soms komen we er na een aantal jaren achter dat een andere pak mogelijk beter had geholpen. Alleen zul je daar nooit een bewijs voor vinden en het schiet ook niet op.
Wat je kan helpen is bedenken hoe je over een aantal jaar op deze tijd als moeder wilt terugkijken.
Wat voor moeder ben je dan, hoe reageer je op je kinderen, wat denk je over jezelf en wie wil je zijn?
Wie is je voorbeeldmoeder en hoe doet die tegen haar kinderen.
Dit soort overpeinzingen kan je helpen een besluit te nemen over wie je wilt zijn als moeder en daar mee te beginnen.
Daarnaast kun je bedenken wat het je kind gaat opleveren om nu grenzen te leren kennen. Wat gaat dit betekenen voor de omgang met andere kinderen en later een partner. Hoe zal het helpen voor zijn volwassen worden als je kind zich leert voegen naar jou en anderen? Thuis kun je lekker oefenen..
En waar ik altijd nieuwsgierig naar ben is waar je wel krachtig je zegje kunt doen. Hoe ga je om met je eigen broers en zussen, met collega’s, vrienden en anderen die over je grenzen gaan.
Als je het bij hen kan, kan je het ook bij je kind.
Hier ook zo’n slappe moeder…..
Ik weet al wat mijn zoon wil nog voordat hij het zelf weet en vond dat altijd superhandig, zo was ik eventueel gedoe altijd een stapje voor. O, o wat was ik ingenomen met mezelf: “zie me eens een topmoeder zijn!”
En nu, plotseling, is hij 9 jaar oud en bestiert zo’n beetje in zijn uppie het hele gezin. En vooral ik heb er last van. Vaders is oostindisch doof (heel slim achteraf, maar wat heb ik op ‘m gemopperd …) Zuslief trekt zich helemaal niks van hem aan, wat regelmatig uitmond in scheldkonnades en boze buien van mijn zoon.
En ik? … ik heb er last van, voel me schuldig en tekortgeschoten. En heb nog steeds de neiging om te gaan schipperen tussen de gezinsleden onderling … iets met de lieve vrede bewaren en zo, kost heel veel energie maar levert bijna nooit iets op.
Het roer moet om en wel nu… maar oeioeioei wat is dàt moeilijk!
Dank je wel voor je openhartige verhaal. En jaaa, het is best heel moeilijk om verandering aan te brengen.
Wat je kan helpen is bedenken hoe je over een aantal jaar op deze tijd als moeder wilt terugkijen.
Wat voor moeder ben je dan, hoe reageer je op je kinderen, wat denk je over jezelf enwie wil je zijn?
Wie is je voorbeeldmoeder en hoe doet die tegen haar kinderen.
Dit soort overpeinzingen kan je helpen een besluit te nemen over wie je wilt zijn als moeder en daar mee te beginnen.
Daarnaast kun je bedenken wat het je kind gaat opleveren om nu grenzen te leren kennen. Wat gaat dit betekenen voor de omgang met andere kinderen en later een partner. Hoe zal het helpen voor zijn volwassen worden als je kind zich leert voegen naar jou en anderen? Thuis kun je lekker oefenen..
En waar ik altijd nieuwsgierig naar ben is waar je wel krachtig je zegje kunt doen. Hoe ga je om met je eigen broers en zussen, met collega’s, vrienden en anderen die over je grenzen gaan.
Als je het bij hen kan, kan je het ook bij je kind.
En je schuldig voelen? Helpt dat? Zo niet, laat het maar want het zal je niet helpen en ik garandeer je dat er geen enkele ouder is die het perfect goed doet voor zijn kind. Dat is zelfs niet wenselijk. Daar leren je kinderen niets van…
Briljante blog. Dankjewel
Leuke blog en zeker herkenbaar. Ik vroeg me echter wel af waarom je bij een volwassen zoon frisse lucht gaat regelen? Toch een beetje blijven hangen in het uit handen nemen? ;-)
Ik geloof niet dat ik het als volwassen vrouw prettig zou vinden dat iemand mijn raam open komt doen wanneer ik nog in bed lig!? Jij wel?