Als je meer dan één kind van jezelf in de auto hebt, duurt het meestal niet lang voordat het op de achterbank onrustig wordt, ……wat heet…… Minstens één kind wil je aandacht, je bevestiging van zijn gelijk of gewoon gezien worden en het liefst ten koste van de ander.
Tijdens een lange vakantiereis zagen we een keer op een parkeerplaats een wel heel bijzondere aanpak van dit probleem:
Een auto kwam hard aanrijden. De man stopte, sprong uit de auto, zwaaide het achterportier open, deelde op beide wangen van een kind een klap uit en voordat onze mond weer dicht viel, scheurde hij weer verder.
Vanaf het begin met onze kinderen, lukte het ons echter vrij redelijk de stemming op de achterbank goed te houden. Mijn man hoefde meestal meer één keer te brullen dat het stil moest zijn en we konden zo honderd kilometer vooruit. Natuurlijk stopten we vaak om even een frisse neus te halen en om de stemming erin te houden verzonnen we van alles.
Eerlijk gezegd was het bij mij zo, dat er ietsjes meer nodig was om op de achterbank de vrede te bewaren, maar als ik dreigend over enge ongelukken begon die zouden kunnen gebeuren als ik me over hun belangrijke zaken zou moeten buigen, was de rest van de rit een eitje….
Toen de kinderen klein waren leerden ze dierengeluiden: koetje zegt boeoeh, paardje zegt hihihi en schaapje zegt bèèèh……… een liedje hier, een verhaaltje daar en de rit vloog om.
Later waren er andere opmerkzame zaken onderweg te zien: Kijk dáár…….een boot, een paars huis, een rare boom of roofvogel, etc, etc.
Nog weer later hadden we het over de achtergrond van wat we zagen: het ontstaan van de afsluitdijk, de polder, architectuur, de bijzonderheden in de omgeving en noem maar op. Of nog steeds lekker meezingen met de muziek of nog een verhaaltje.
En toen kwam de pubertijd:
Tsjaaaaaaaa.. dan willen ze niet meer horen wat er te zien valt, niks meer leren over bijzonderheden en als de hormonen echt goed hun werk doen……. Nou berg je maar want ze kunnen je niet meer hóóren!, zo duf!…., ouderwets!…, antiek!…., ja echt dom zelfs!……Pffffff.
Tsjaaaaa… dan is de beste strategie om héééél wijs je mond compleet dicht te houden. Liefst de hele rit, ook al is het twee uur of langer. En dan bij aankomst mompelen: “Uw taxi is gearriveerd meneer, mevrouw….”.
En als je een keer lekker wilt pesten zeg je gewoon midden tussen de weilanden op de snelweg tegen je puber met een puberpesthumeur:
“Kijk nou………, daar…….., een schaapje…… en wat zegt tie dan???”
Wedden dat je puber met het puberpesthumeur dan een glimlach niet kan onderdrukken?
En pas op hè……Je hebt die glimlach niet gezien!!
Lees ook: Doorleren in de vakantie?
Lees ook: Moeten leerkrachten opvoeden?
Lees ook: Mijn kind wordt gepest op school
Lees ook: Boos kind en onmachtige ouders
Lees ook: De puberkamer
Lees ook: Wie doet de sporttas?
Lees ook: Presteren door concentreren
Lees ook: Leren… er is geen ontsnappen meer aan
Lees ook: De make-over van een onderpresteerder
Lees ook; Pubers in deze tijd
Ken je Ik leer leren al? Wil je een aantal keer per jaar artikelen ontvangen? Wil je op de hoogte blijven, download dan het gratis eboek van de praktijk voor kindercoaching en de opleiding tot kindercoach.
Materialen voor kindercoaching koop je bij Ninico
Tja, die pubers, die een hele reis niets zeggen, buiten de auto bestaat niets. We hadden een tijdje een auto met 2 achterbanken. De twee die nog mee gingen dus ieder een bank. Toen er om een plaspauze gevraagd werd en wij even olie gingen peilen, bleek dat de ander toch ook van de achterbank af was om naar de wc te gaan. Alleen kwamen we daar een uur later pas achter.
Veel km tussen de afritten in Frankrijk en ik geheel gestrest, maar vragen aan de jongste, wat ik ze geleerd had. Niet meerijden met iemand anders en zo. Het gaspedaal werd door mijn man bijna door de vloer heen gedrukt.
En mijn zoon op de parkeerplaats: had van steentjes zijn naam op de campingtafel gelegd, had van Nederlanders iets te drinken gekregen, nadat ze gevraagd hadden “wat heb jij gedaan, dat je ouders je er uit gegooid hebben” en….wil je met ons meerijden, waarop hij nee had gezegd :))
Je begrijpt, dat er na 3 uur flink geknuffeld is en gehuild, een zoon, die boos was, eerst dacht dat het een geintje was
En de jaren daarna kreeg ik natuurlijk steeds te horen als ik met een groep jongeren op pad ging: Oppassen, jongens, ze laat je zo ergens achter.
Leuk als er iets overgekomen is van je opvoeding, maar van fouten leer je nog veel meer