Is je best doen goed genoeg?

Een beetje verlegen kwam ze naast haar moeder binnen. Wanneer een kind wat aarzelend binnenkomt, geef ik het alle gelegenheid om rond te kijken en tot rust te komen.
Tenslotte is het voor sommige kinderen spannend genoeg.
Als hulpverleners onderschatten we denk ik nog te vaak welke beleving een kind heeft over zijn of haar komst.
Veel kinderen denken dat er iets mis met ze is. Immers ze moeten hulp hebben, dus de gedachte dat ze niet goed genoeg zijn of het fout doen, ligt voor hen voor de hand.

De start

Omdat dit meisje zo teruggetrokken binnenkwam en ook bedeesd op de wonderbaarlijke stoel ging zitten zonder noemenswaardige nieuwsgierigheid, zorgde ik voor een uitgebreide introductie.

Ik legde uit wat een kindercoach doet en waarvoor je mijn hulp kunt inroepen. Ik vertelde haar uitvoerig dat leren iets is wat ja vanaf de baby tijd doet en dat grote mensen zijn vergeten hoeveel kinderen moeten leren. Ik noem dan altijd veel voorbeelden van leren op school, over emoties, levensgebeurtenissen en wat er maar relevant zou kunnen zijn voor het kind voor mijn neus.

We onderzochten samen wat ze allemaal al kon en geleerd had. Ik kon met veel ohh’s en aahhh en met doorvragen en benoemen van dat wat ze vertelde, gaandeweg het contactlijntje met haar leggen.

Uiteindelijk vroeg ik haar waarmee ik haar kon helpen.

Dit is opnieuw altijd een spannend moment voor veel kinderen omdat ze dan geconfronteerd worden met datgene wat ze niet goed kunnen. Ook bij haar verlegden we snel onze aandacht naar moeder. Ik had haar al toestemming gevraagd of ik mama wel vragen mocht stellen omdat mama ons wellicht zou kunnen helpen op zoek naar oplossingen.
Samen met mama vertelde ze dat ze kwam omdat het leren niet zo goed ging. Ze liep achter met taal en dat werd steeds lastiger.

De basis

Omdat ik het vermoeden had dat dit meisje veel van zichzelf vroeg, begon ik met het dashboard. Ik vertelde haar dat we eerst een soort rapport zouden gaan maken.
Ik vroeg haar het cijfer te geven waarvan zijzelf dacht dat ze had op taal. Na enige aarzeling dacht ze een 5 of 6. Ik vroeg haar wat juf haar voor cijfer zou geven op taal. En vervolgens papa, mama, oma en haar broer.

Bij papa en mama zei ze: “Ik weet het niet” en keek een beetje schichtig naar haar moeder. Ik vroeg wat het cijfer zou zijn als ze het wel zou weten….. waarna de schoudertjes licht omhoog gingen en haar gezicht een vraagteken was.
Toen ze ook niet wist, of durfde te zeggen, als de kat het zou weten, stelde ik voor om het aan mama te vragen. Mama noemde ook een 5 of 6 zodat ze er allebei hetzelfde over dachten en ik dit op het bord kon schrijven.

Vervolgens vroeg ik haar welk cijfer ze graag wilde halen. Ze zei een 8 en daarop bewoog ik met de knop van het dashboard tussen de 5/6 en de 8 heen en weer en benoemde dat ze dus eigenlijk maar 2 punten vooruit hoefde te gaan omdat ze al 5/6 had. Dat was goed nieuws, toch? Ze keek een beetje verwonderd naar het dashboard waarin de rondjes gekleurd werden tussen de 6 en 8. We bedachten dat we straks zouden gaan onderzoeken wat ze allemaal al kon en wat er nog nodig was om tot de 8 te komen.

Nu werd het tijd om het belangrijkste te onderzoeken.
Welk cijfer dacht ze dat ze moest halen van papa. 10 zei ze bijna zonder aarzeling. Ik liet de lepel vallen zodat de rondjes tussen de 6 en de 10 voorbij zoefden en het groene rondje 10 gevuld bleef.

Moeder hield haar adem even in.

Ik vroeg welk cijfer ze van mama moest halen. Ze keek even naar haar moeder en zei toen een 9.
Moeder kreeg een kleur en ik vroeg moeder of dit klopte terwijl ik het rondje van de 9 vol draaide op het dashboard.
“Och kind”  zei haar moeder  “Ik ben allang blij als je een 7 haalt. Je werkt er hard voor en dat is goed genoeg”.
Het meisje keek heel even met een verdrietige blik naar haar moeder en zei toen: “Maar van papa moet ik een 10 halen en de beste zijn”.

Haar moeder schrok zichtbaar en zei “Nee… ook hij is blij als het met jou beter gaat”.

Op dat moment vroeg ik aan het meisje of ze haar moeder geloofde dat een 7 goed genoeg was voor zowel haar moeder als voor papa. Ze twijfelde en haar moeder bracht verschillende argumenten naar voren waardoor het meisje haar wilde geloven. Maar van papa wilde ze niet geloven dat ze van hem minder dan een 10 moest presteren.

We spraken af dat ze het binnenkort met papa en mama zou overleggen zodat ze kon weten wat papa dacht. Ik stelde voor om verder te gaan onderzoeken wat ze zou kunnen doen om eerst tot een 7 te komen.
Ze stemde in, maar vroeg of ze eerst even naar het toilet mocht.

Het belangrijkste werk is gedaan

Terwijl het meisje op het toilet was, barstte moeder in tranen uit. Ze vond het verschrikkelijk dat haar dochter zichzelf zo onder druk zette door het idee dat ze perfect moest presteren.

Ik legde moeder uit dat veel kinderen het idee hebben dat ze volgens de visie van hun ouders onder de maat presteren.
Hoe mooi is het als ouders en kinderen hierover samen in gesprek kunnen gaan en een plan kunnen maken op inhoud zodat hun kind dan kan ontspannen en zich kan richten op de inhoud van de lesstof in plaats van het gevoel steeds te falen in de ogen van de ouders.

Toen het meisje van het toilet kwam, kon het inhoudelijke werk zijn weg vinden. Te beginnen met een inventarisatie van wat dit meisje allemaal al in haar mars had en verder stap voor stap naar wat er nog te leren was.
En na het gesprek met haar ouders en hun verwachtingen over haar cijfers, werd alles een stuk gemakkelijker.
De volgende afspraak kwam ze zowaar al wat vrolijker binnenstappen en konden we direct aan de slag.

Lees ook: Wat denkt een kind over de kindercoach
Lees ook: Vertel…..
Lees ook: Leerproblemen? De kindercoach doet het anders
Lees ook: Ontroerend: meester hoort mij niet
Lees ook: Als je luistert naar kinderen
Lees ook: Hoe een concentratieprobleem coachen?
Lees ook: De impact van de meester of juf