Er is alleen wijsheid achteraf

Hoeveel dromen zou de gemiddelde ouder hebben bij de geboorte van zijn kind?
En hoeveel van die dromen blijven erover na ieder jaar wat voorbij gaat?

Hoeveel kinderen maken bewust, dan wel onbewust de dromen van hun ouders en voorouders waar?
En hoeveel kinderen hebben het gevoel dat ze hun ouders teleurstellen omdat ze hun eigen weg willen gaan?

Verwachtingen

Ouders hebben verwachtingen van en over hun kinderen.
Dat kan niet anders, want met de verwachting is er ook de hoop.
Hoop dat het goed zal gaan met het kind en hoop dat het een “goede” volwassene zal worden.

Normaliter gaat dit allemaal zonder bewuste aandacht.
Pas wanneer bijzondere omstandigheden zich voordoen, moeten ouders soms hun beelden en verwachtingen over de toekomst bijstellen.

Het meest duidelijk komt dit naar voren wanneer er sprake is van ziekte of ongeval.
Wanneer er een baby wordt geboren met een ziekte of aandoening, moeten kersverse ouders soms heel snel hun denkbeelden over de toekomst bijstellen.
Dit kan een harde dobber zijn, waarop ook de omgeving een grote invloed heeft.
Wanneer er tijdens het opgroeien van het kind ziekte of een ongeval plaatsvindt, komt het gegeven van veranderende toekomstverwachtingen op dat moment.

De rol van opleiding

Het lijkt wel of de toekomst van kinderen steeds meer afhangt van de opleiding die gevolgd wordt.

Meer specifiek, het niveau van de opleiding.

De aandacht voor resultaten van kinderen neemt hier en daar bijna ongezonde vormen aan. Passend onderwijs wordt steeds minder passend nu vele kinderen juist geen plek in het onderwijs lijken te vinden.

Op dit moment lopen de klassen aardig vol naar de 40 kinderen per klas.
Een groot deel van die kinderen heeft een speciale hulpvraag.
Concentratieproblemen en faalangst nemen epidemische vormen aan en er zijn steeds meer hoogbegaafde kinderen die afhaken.

En ondertussen wringen scholen zich in allerlei bochten om maar goede eindscores te halen, net als de kinderen aan wie ze onderwijs geven.
Kinderen die niet in staat zijn een hun eindexamen te halen, hoeven daaraan al niet meer niet mee te doen want dit beïnvloedt de resultaten van de school negatief.

Het lijkt wel alsof kinderen (en scholen) alleen nog kansen voor de toekomst hebben als er een minimale Havo-score uit de bus komt.
Veel ouders hebben er de nodige tijd, geld en aandacht voor over om hun kind aan het eind van groep 8 de juiste startkwalificatie mee te geven.
Met 12 jaar wordt dit kind aangezet voor de hoogst mogelijke school opleiding.

Wat als het misgaat

In tegenstelling tot jaren geleden, gaan nu de meeste kinderen naar het havo/vwo.
Velen worstelen zich met behulp van ouders en huiswerkinstituten door de eerste jaren.
Het niveau moet gehandhaafd blijven.

Want wat moet er van een kind worden als het naar het VMBO gaat?
Tussen welke kinderen komt het dan?
Welke kansen zijn er voor de toekomst?
Het lijkt wel alsof die angstvragen de hoop en verwachting voor de toekomst van een kind bepalen.

Terwijl kinderen langer op school zitten dan ooit, moeten ze steeds jonger en hoger presteren.

Wie heeft dat bedacht en wat maakt dat we hier allemaal mee zijn besmet?
Hoe komt het toch dat we enerzijds steeds meer willen dat onze kinderen, kind kunnen zijn en anderzijds steeds meer de druk opvoeren dat ze presteren?
Alsof de toekomst begint met 12 jaar?

En dan komt de toekomst

Als je als volwassene eens rondkijkt en anderen bevraagt, ben ik benieuwd hoeveel van hen op de plek werken waarvoor hun ouders hen hadden bestemd.
Ik ken weinig mensen die het beroep uitoefenen waarvoor ze ooit hebben geleerd.
Velen zijn (meerdere malen) geswitcht of zich aan het bezinnen.
Jongeren vinden geen werk en hebben met hun universitaire studie administratieve baantjes met tijdelijke contracten.
In de hulpverlening werken koks en slagers en hulpverleners worden bloemist.

Je kunt je dus afvragen waarom veel ouders zich zo druk maken over de schoolloopbaan van hun kinderen.

Natuurlijk willen ze hun kind een goede startkwalificatie meegeven, maar het kind zal zich daarvoor zelf ook moeten inspannen.

Je kunt je afvragen of het huidige onderwijs überhaupt wel opleidt tot het werk wat in de toekomst nodig is.
Het lijkt alsof er nog nooit zoveel onderwijs aanbod was dan in deze tijd, zowel binnen als buiten de officiële onderwijs instellingen.

Zou dat misschien ook kunnen betekenen dat het uiteindelijk niet zo veel uitmaakt naar welke school je gaat omdat je toch altijd opnieuw kan beginnen?

We zullen het misschien over een jaar of dertig weten als de huidige schoolkinderen hun weg hebben gevonden in het leven.
Zij zullen dan zelf ouders zijn.
Wie weet hoe ze dan terug kijken op onze grote voorkeur voor een hoog IQ en dito leerschool.

Het zou me niet verbazen als puur vakmanschap dan de heersende trend zou kunnen zijn.
Dan komen de kinderen die “doeners” zijn misschien weer aan bod.
Want wie zal zeggen wat we dan nodig hebben in de samenleving?
In ieder geval lijkt die vraag binnen het huidige onderwijs helemaal niet relevant.

En dat lijkt me toch op zijn minst een rare gang van zaken.
We willen alle kinderen naar het havo-vwo, maar hebben geen idee van wat er in hun toekomst nodig is.
Alleen met de wijsheid achteraf kunnen we constateren of de dromen van ouders en kinderen uit zijn gekomen.
En dan kan er een nieuwe levenscyclus beginnen met dromen.

Lees ook: Wat is de onderliggende boodschap van de cito-toets?
Lees ook: Nadruk op rekenen en taal helpt kinderen niet
Lees ook: Onderwijs een nachtmerrie?
Lees ook: Zijn er nog gewone kinderen?
Lees ook: Waar blijft het plezier van de leerkracht?
Lees ook: Arme, arme peuters