Een paar jaar geleden uitte ik subtiel mijn ongenoegen over een provider op twitter. Waarop ik direct een reactie kreeg van mijn dochter: “Dat doe je toch niet? Dat is zooo zielig en iets voor losers” En de opmerking die het meest aankwam: “Zo heb je ons toch niet opgevoed”
Bam.. die zat en ik schaamde voor mijn onbezonnen actie.
Want waarom doet een mens dat? Wat maakt dat we meer of minder los gaan om ons ongenoegen te laten weten aan de buitenwereld?
Als het tegenzit…
In feite komen we de hele dag door situaties tegen waarin het tegen zit en waar we ons koers moeten wijzigen. Dat kan gaan over tijd als je ergens te laat of te vroeg komt, het kan gaan over iets wat je niet kunt bezitten zoals een uitverkocht artikel, het kan gaan over iets waar je recht op had, maar niet krijgt zoals een schade vergoeding.
Het kan gaan over ander onrecht zoals niet gehoord en gezien worden terwijl je gelijk hebt, het kan gaan over geld moeten betalen voor zaken waar je had gedacht dat een verzekering had moeten betalen, het kan gaan over iets wat net je neus voorbij gaat, het kan gaan over verliezen van iets wat je dierbaar is door bijvoorbeeld diefstal of domme pech en uiteindelijk gaat het ook altijd over het leven zelf en wat je kan overkomen in ongeluk, ziekte of dood.
We kunnen deze gebeurtenissen niet voorkomen of de uitkomst afdwingen omdat we vaak afhankelijk zijn van gebeurtenissen in de buitenwereld en acties van medemensen.
Wat we wél kunnen leren is hoe we willen omgaan met deze gebeurtenissen.
Omgaan met teleurstelling en omgaan met een NEE
Mogelijk is de taak om je verlies in welke zin dan ook te nemen, één van de moeilijkste taken voor een mens.
En.. mogelijk zijn we de laatste vijftig jaar zo verwend dat het steeds moeilijker is geworden je verlies te nemen.
En… mogelijk dat dit komt omdat we menen overal recht op te hebben.
En…. mogelijk dat de kinderen van nu het als volwassenen nog moeilijker gaan vinden dan hun ouders nu.
Immers, voor veel ouders is het belangrijkste opvoeddoel geworden dat hun kind gelukkig is. Teleurstelling en tegenslag horen niet bij geluk. Veel ouders willen voorkomen dat hun kind het moeilijk heeft en vinden het nog lastiger het uit te houden als hun kind niet goed in het vel zit.
Hierdoor komt er een omdraaiing op gang waarbij kinderen steeds meer eisen gaan stellen om zich goed te voelen en ouders steeds verder gaan in het inwilligen van de wensen van hun kroost.
In mijn praktijk uit zich dat in de volgende klachten:
- Jij hebt niet tegen juf gezegd dat Piet mij zat te klieren
- Je hebt in mijn spreekbeurt niet de plaatjes gezet die ik wilde
- Ik mag geen ipad hebben
- Jij trekt broertje/zusje altijd voor
En van de pubers: - Je bracht me niet naar school toen het regende
- Jij zorgt er niet voor dat het stil in huis is als ik toetsen moet leren
- Je geeft me te weinig geld zodat ik die broek kan kopen en dan niet gepest wordt
En van de ouders van de jongeren: - Hij heeft geen respect voor me
- Ze scheldt me uit
- Als ze ruzie heeft met haar vrienden, moeten wij het bezuren
- Hij/Zij bepaalt volledig de sfeer in huis en die is niet best
Kinderen die bij mij in de praktijk in het bijzijn van de ouders hun klachten uiten, hebben bij mij pech. Meestal zeg ik dat het de taak van de ouders is om hen te frustreren. Ik vraag wie er iets moet leren: Kind of ouder? Vervolgens gaan we aan de slag om erachter te komen en te oefenen hoe het kind om kan leren gaan met teleurstellingen en tegenslagen.
Het gaat dan met name natuurlijk over de gevolgen van het niet kunnen omgaan met een teleurstelling. Die gevolgen heten: Extreme boosheid, respectloosheid, onmacht en angst. We oefenen nieuwe vaardigheden, maken afspraken en spreken over wat ouders kunnen leren en hoe ze kunnen helpen met deze leertaak. Meestal eindig ik met een opmerking in de trant van:
“En wanneer ga je nu ophouden met dit moeilijke gedrag?”
Het grappige is dat de ouder die aanwezig is vaak het meest schrikt van een dergelijke opmerking en het kind noemt mij gewoon de dag en het uur waarop hij de nieuwe vaardigheden gaat oefenen.
Consequenties van keuzes
Uiteindelijk kunnen we het leven zelf met al zijn kleine en grote teleurstellingen niet regelen. Wel kunnen we regelen hoe wij ermee om willen leren gaan. En hoeveel invloed we willen dat teleurstellingen op ons leven hebben.
Als ouders geven we daarin het voorbeeld door misschien wat vaker tegen onze kinderen te zeggen: “wen er maar aan”.
En… !! uiteraard altijd eerst troost en erkenning geven want als we dat overslaan, worden we hard en cynisch.
En laten we voorleven hoe we omgaan met onze keuzes na teleurstellingen en tegenslag en steeds opnieuw onze kinderen ook de keuze geven: Wil je hier lang last van hebben en blijven krijsen of wil je je leren herpakken en weer verder gaan?
Uiteindelijk gaat het er om hoe wij onze kinderen opvoeden tot de volwassene die we graag zien over een aantal jaar en welke waarden geven we daarvoor mee?
Het leven zelf regelt het dan wel dat je kinderen op een dag jou gaan vragen of je gedrag hoort bij de persoon die je wilt zijn…..
Dit artikel werd gepubliceerd in de weekendbijlage van het Friesch Dagblad van 19 november 2016.
Bekijk ook: Je eigen weg gaan…
Lees ook: Weerbaar opvoeden, hoe doe je dat?
Lees ook: Onoplosbare problemen
Lees ook: Waarom ik een kind geen kanjer of held noem
Geef een reactie