Buikpijn en misselijk, wat nu?

Kinderen met voortdurend buikpijn of misselijkheid terwijl er lichamelijk niets aan de hand is. Een sessie over dit onderwerp neem echter altijd een verrassende wending met grote positieve gevolgen. Je kunt je voorstellen hoe moeilijk dit is wanneer je kind de dag nog moet beginnen en zich zo ellendig voelt en er is niets aanwijsbaar mis met het kind.

Wat gebeurt er met kinderen met buikpijn

Mijn ervaring heeft me geleerd dat kinderen met buikpijn zich echt heel naar voelen. Ze hebben geen last van aanstelleritis zoals veel ouders, leerkrachten en omstanders denken.

Vaak is het echter wel zo dat deze kinderen en pubers zich gespannen voelen en ergens tegen op zien. Ze voelen vaak onmacht om met een situatie om te gaan die voor hen in de dag of avond ligt. Omdat ze zich dit niet bewust zijn, weten ze ook niet dat ze eigenlijk gewoon (faal)angstig zijn. Deze angst vertaalt zich letterlijk in hun lijf en zorgt ervoor dat ze gaan zeggen dat ze niet naar school kunnen gaan. Hier ontstaat vaak een soort van vicieuze cirkel in gedrag met ouders die enerzijds pushen en duwen om naar school te gaan en anderzijds ook meegaan in de vermijding. Extra spanning bij ouders en kind is het gevolg waardoor kinderen regelmatig uiteindelijk zonder eten vertrekken en ouders en kind zich beide akelig voelen. De volgende dag gaat het vaak precies hetzelfde.

Wat te doen?

Wanneer ik met het kind en de ouders in gesprek ga, ontdekken we eerst wat het kind zou mogen leren zodat alles wat gemakkelijker wordt. Ieder kind en ouders noemen hier verschillende zaken. Meestal zeggen ze aller eerst dat ze geen buikpijn meer willen hebben of niet meer boos naar school willen gaan of niet meer huilen ’s ochtends.

Deze negatieve formuleringen helpen niet en ik vraag dan altijd wat ze wél willen. Want het is makkelijker om iets bij te leren dan iets af te leren. We komen dan op leerdoelen zoals bijvoorbeeld ’s ochtends blij naar school gaan, leren omgaan met stress, ontbijt nemen, lijstjes maken zodat alles mee naar school gaat enz.

Vervolgens vraag ik hoe vaak het gelukt is om met buikpijn en misselijk zijn naar school te gaan, of naar vriendjes of naar sport of muziek. En dan blijkt het gros van de kinderen en de pubers uiteindelijk altijd gewoon te doen wat ze moeten doen.

Ik vraag dan wanneer de buikpijn en/of de misselijkheid over is. Bij de meeste kinderen is dit al op het schoolplein en bij pubers in de eerste pauze. Met deze cruciale informatie gaan we verder….

Buikpijn hoort bij jou !!!!

Wanneer kind of puber en hun ouders mij vertellen dat ze met buikpijn en misselijkheid toch aan hun taak beginnen, reageer ik verbaasd. Want hoe kan het dat je niet terug onder de wol kruipt? Wat maakt dat je doorgaat?

Ik krijg dan altijd antwoord in de strekking van dat dingen nu eenmaal moeten. En dat klopt. Enn……. als jij al heel lang, soms jaren lang naar school gaat met buikpijn ben jij dus een enorme doorzetter en volhouder. Wanneer ik dit benoem, krijg ik eerst verbaasde blikken en de neiging tot ontkenning want buikpijn is toch zwak?

Als je echter in staat bent om toch te doen wat er moet gebeuren, ben je op zijn minst iemand die pijn en ongemak kan verduren en ook nog kan functioneren. Voorwaar geen kattenpis.

Voor het gemak gaan we er eerst even van uit dat de buikpijn een goede reden heeft om er te zijn en daarom stel ik dat de buikpijn héél belangrijk is en mogelijk gewoon bij je hoort. En wat je kunt leren is dat je de buikpijn gaat leren waarderen als een soort alarmsignaal, een soort belletje van je buik, dat er iets belangrijks is vandaag. Misschien is je buikpijn als alarmsignaal een stuk vriendelijker voor je dan als iets wanhopigs wat het tot dusver was.

Hoe nu verder…. de angst onder ogen zien…

Als we overeengekomen zijn dat de buikpijn en/of misselijkheid eigenlijk heel belangrijk voor je zijn en je daar vriendelijker mee om kan gaan, kunnen we onderzoeken hoe je ermee om leert gaan om je doelen te halen.

Allereerst brengen we de patronen in kaart. Wie reageert op wie en wat helpt wel en wat helpt niet. We maken dan nieuwe afspraken tussen ouders en kinderen zodat ouders kunnen ondersteunen. Daarna onderzoeken we wat de buikpijn eigenlijk wil vertellen. Waar ben je bang voor en wat is de winst als je zou toegeven aan je buikpijn en gaat vermijden.

Bij de meeste kinderen komt hier de aap uit de mouw. Die aap heet: Moeite hebben met veranderingen en nieuwe situaties. Die leveren zoveel stress op en zoveel angst omdat het kind meestal niet weet hoe het om moet gaan met nieuwe mensen en situaties. Angst voor falen en black-outs voor toetsen en wedstrijden komt nu ook naar voren.

Omdat we in het begin van de sessie al geconcludeerd hadden dat het kind een doorzetter is, kan ik nu oogsten en een heel aantal geleerde vaardigheden noteren die het kind bezit voor dit soort situaties.
Immers tegen de tijd dat het kind 10 is of zelfs 15, heeft het ontelbare nieuwe situaties en mensen meegemaakt. En die gaan we allemaal opnoemen, net zolang tot het spreekwoordelijke kwartje valt. En dat kwartje heet: ‘Hé, ik kan veel meer dan ik dacht’.

Voor de volledigheid maken we nog het 5-G schema en de taart met rood en groen voor de toekomstige situaties. Inmiddels is het begrip er goed ingesleten en zit er vrijwel altijd een kind of puber met meer zelfvertrouwen tegenover me dan een uur daarvoor.

En morgen als er buikpijn is…..

Tot slot bespreken we nog wat het kind en zijn ouders morgen, volgende week of volgende maand gaan doen als de buikpijn of misselijkheid weer zijn alarmsignaal afgeeft. Hoe blij zal je zijn dat je lichaam je een seintje geeft dat er iets belangrijks voor je ligt en waar je even over na kunt denken of je die ervaring al eens hebt opgedaan. Hoe kun je de ervaring uit het verleden nu inzetten voor de dag of situatie die voor je ligt. Met of zonder buikpijn want dat is nu niet zo belangrijk meer…….

Lees ook: De angst en de bodemloze put van ouders
Lees ook: Moed moet
Lees ook: De valkuil van geruststellen

Bekijk ook: Help kinderen met faalangst
Bekijk ook: Kinderen helpen met problemen