Einstein ouders

Wat is dat toch wat wij ouders vaak hebben?
Onze kinderen moeten gelukkig zijn en als er iets niet goed gaat, dan trekken wij dit onszelf aan.
Vooral moeders hebben hier een handje van, is mijn ervaring in de praktijk.
Een aantal illusies en misverstanden op een rijtje helpen misschien om ouders wat meer ontspanning te geven in hun mening over het eigen ouderschap.

Het ideale gezin, bestaat dat?

Nu wordt het ons ook niet gemakkelijk gemaakt met allerhande media als voorbeeld.
In de reclame zie je gelukkige gezinnen waar de vieze shirts, schoenen en vloeren lachend en liefdevol worden opgeschoond. In de bladen wordt gesproken over de heerlijke gezamenlijke ontbijten met het hele gezin. Om over feestdagen en vakanties nog maar te zwijgen……
Het gezin wat dit presteert zou ik graag uitnodigen.
Want kom er maar eens om:

• Met het zweet op je rug net gedweild en daar komt “eeuwige Jantje” weer binnenstuiven. Onder de modder terwijl je al duizend keer hebt gezegd dat de schoenen bij de deur uit moeten. …. Grmbll…… @#$&*.
• En dan het ochtendhumeur. Zijn er gezinnen zonder dan?
• En de vakantie altijd pais en vree?  Achteraf (ja dan is het makkelijk :-)) bekeken heb ik het gevoel van wel, maar oh wat was het soms schipperen met de verschillende wensen en lange autoritten.

Leren is proberen

Wat ouders tegenwoordig heel snel lijken te vergeten is dat ouderschap vooral een leerproces is. Niemand kan voorspellen welk kind je krijgt en welke behoeften je kind heeft. Sommige kinderen zijn voor ouders grote raadsels. Let maar eens op hoe vaak ouders vertwijfeld uitroepen waarom hun kind doet zoals het doet.

Op zich is een baby nog makkelijk, de totale afhankelijkheid roept op zich weinig vragen op. Natje, droogje, koestering en veiligheid het hoort allemaal bij baby’s .

Geen probleem.

Maar o wee als het kind de stapjes zet en woorden krijgt en NEE leert zeggen. Dan begint het grote opvoeden en reageren we als ouders eerder instinctief dan volgens plan.

Wat we vooral vergeten is dat het kind nog een kind is. We hebben de neiging naar kinderen te kijken met volwassen ogen en vergeten dat we de hele wereld nog aan het kind moeten uitleggen. Zelfs tot aan de pubertijd moeten we steeds blijven uitleggen en herhalen hoe de wereld in elkaar steekt en wat er van het kind verwacht wordt.

Alles, maar dan ook alles, moet geleerd worden en dit geldt voor het kind en de ouders! EN bij leren hoort fouten maken. 100.000 keer en vaker, net zolang tot je het kunt. Voor ouders is het wellicht een tip om regelmatig door de knieën te gaan en je daadwerkelijk voor te stellen dat je nog maar 3 of 5 of 8 of 12 jaar bent.
Je zult versteld staan hoe onbegrijpelijk volwassenen zijn.

Je eigen achtergrond

Dan heb je als ouder nog het gegeven dat je je eigen achtergrond meeneemt. Dat wat jou goed beviel, wil je voor je kind en dat wat niet leuk was, moet liefst vermeden.

Laat nu de praktijk zodanig zijn dat je kind vaak nét iets heel anders nodig heeft.

Het kan bijvoorbeeld jaren duren voordat je erachter bent dat je kind het heerlijk vind om alleen en zonder vriendjes wil spelen of dat het niet van sport houdt, of juist wel. Dat het liever iets met zijn handen dan met zijn hoofd leert.
Je mag van geluk spreken als je erachter komt voordat je kind volwassen is. Zodat jouw kind zijn kinderen niet lastig valt in de omgekeerde richting  :-)

Als ouders hebben we, vaak onbewust, allerlei overtuigingen waarvan we denken dat ons kind gelukkig wordt. We projecteren daarmee ons plaatje op die van ons kind. Dit is onvermijdelijk en ook goed want het geeft houvast!
Lastig wordt het alleen als we stug blijven vasthouden aan onze mening terwijl de realiteit, vaak het kind zelf,  steeds andere signalen geeft

Je mag heus goed voor jezelf zorgen

Nog zo’n misverstand is het dat je je als ouders moet opofferen ter wille van je kinderen. Ook hier is niets minder waar. Want hoe beter je voor jezelf zorgt hoe beter het met je kinderen gaat. Kinderen zijn als spiegels en laten je haarfijn weten waar je wat te doen hebt.

• Heb je moeite met boos worden? Je kind kan het bovenmatig.
• Moeite met grenzen? Je kind zal er een sport van maken om ze te overtreden.

Zorg er dus voor dat je zelf regelmatig ontspanning hebt en doe de dingen waar je zelf energie en plezier van krijgt. Je kind zal blij zijn met een ontspannen ouder. Immers die kan waarschijnlijk ook makkelijker omgaan met modderschoenen en vuile vloeren.

Als je zelf de grens van goed voor jezelf zorgen in de gaten houdt en zonder schuldgevoelens zorgt dat het goed gaat met je, heb je meestal des te meer ruimte om waar te nemen hoe goed het met je kind gaat en wat die nodig heeft.
Ennnn daar hoort zo nu en dan ook een punt uit bij voor je kind. Het is zoals jij het als ouder het wil. Niet als dooddoener, maar nadat je het al tig keer geduldig hebt uitgelegd. Gewoon omdat jij de regie hebt.

Ik noemde het Einstein ouders

Ouders die vinden, denken of vermoeden dat ze het vanaf dag één als ouder goed moeten doen, lopen het risico dat ze kinderen krijgen die net als zij faalangst gaan ontwikkelen. Wat je nodig hebt is oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Door te oefenen maak je veel fouten. Heerlijk voor je kind want die heeft een voorbeeld voor zich die het soms ook niet weet en daardoor ontdekt dat de wereld gewoon doordraait.

Wat een opluchting…… !

Aan kinderen vraag ik regelmatig of ze door zijn gefietst na de eerste bloedknie. Aan ouders zou ik willen zeggen. Doe als Einstein. Hij maakte honderden keren fouten net zolang tot hij wereld veranderende zaken ontdekte.
En neem van mij aan. Als ik twintig jaar eerder had geweten wat ik nu allemaal weet, hadden mijn kinderen het wellicht hier en daar ook gemakkelijker gehad  :-)

Lees ook: Je kunt opvoeden als je kinderen groot zijn
Lees ook: Roze wolk of achter het behang
Lees ook: Kwestie van karakter
Lees ook: Er is alleen wijsheid achteraf
lees ook:  De zeurende moederclub
Lees ook: Mama is moe, zo moe
Lees ook: Help, mijn kind heeft een eigen wil