Hoe bereid je je kind voor op het ziekenhuis

Ik sta even in de pauze stand.
Gister (14-4-11) ben ik geopereerd aan zes wortelpunten, zijn er ontstekingen en oud littekenweefsel weggehaald en is er een kies met een gebroken wortel verwijderd.
Een gedwongen pauze dus met een flink gezwollen kin en wang.
En nu ik zwaar onder invloed van de pijnstillers ben, denk ik even aan de vele kinderen en ouders die dagelijks een gang naar het ziekenhuis maken.
Ouders ondergaan meestal liever zelf een ingreep dan te moeten toezien wat er met hun kind gebeurt.

Wat speelt er bij ziekte

Angst en onzekerheid zijn al snel de eerste reacties bij ongemak en ziekte en helemaal als het ziekenhuis een rol gaat spelen. Een dokter of huisarts is meestal wel te overzien, maar bij een ziekenhuis komen allerlei beelden en gedachten naar boven. Bloedprikken bijvoorbeeld, is voor de meeste kinderen een groot angstbeeld evenals operatie en narcose.
Wat daar bij komt is vaak de (onbewuste) angst van ouders die kan variëren. Bijvoorbeeld hoe houden we het bloedprikken zo neutraal mogelijk tot onzekerheid en angst over het ziektebeeld.
Zo spelen alle gedachten en beelden van ouders en kinderen op elkaar in. Als je je als ouder bewust bent van je eigen angst en onzekerheid, is het vaak gemakkelijker om de zaken rustig voor je kind op een rij te zetten. Je kunt dan vaak gemakkelijker terug zien op een bezoek aan het ziekenhuis zonder extra nadelige gevolgen door angst.

Een paar tips

Als kind heb ik veel tijd doorgebracht in het ziekenhuis, ik heb gewerkt als spelleidster op de kinderafdeling en samen met mijn zoon heb ik vele bezoeken in verschillende ziekenhuizen er op zitten.
Vanuit al die ervaringen geef ik een aantal zaken die wellicht handig zijn om aandacht aan te besteden:

• De eerste en belangrijkste: wees eerlijk en zeg in begrijpelijke taal wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren.
• Als je niet weet wat er gaat gebeuren, zeg dat gewoon en spreek af dat jullie het zullen vragen aan de zuster of dokter.
• Verzin geen smoesjes om het makkelijker te maken. Ik herinner me nog heel goed hoe ik iedere keer bij een röntgenfoto zat te wachten op het vogeltje wat nooit kwam. Naast de ellende van het lang stil blijven liggen, voelde ik me ook nog tekortschieten in het vinden van het vogeltje.
• Erken dat het vervelend is en pijn kan doen.
• Spreek af dat je bij je kind blijft en dat het mag huilen en boos mag zijn, als het bang is en pijn heeft.
• Pas je aan aan het tempo van het kind. Als het in de wachtkamer mooi zit te spelen, zorg dan voor een rustige overgang van spel naar de kamer van de dokter.
• Spreek af dat je kind met een woord of gebaar mag aangeven wanneer het zover is dat de ingreep mag starten.
• Laat je kind naar boven kijken met zijn ogen en hoofd. Hiermee voorkom je dat het gevoel teveel gaat meespelen.
• Spreek af dat je na de behandeling iets leuks gaat doen of dat het kind iets krijgt.
• Vraag niet van je kind om flink te zijn, maar geef na afloop zo concreet mogelijke complimenten zoals:  ” Je hebt het heel goed gedaan en ondanks dat het pijn deed, werkte je goed mee” .
• Zeg het kind na afloop dat jullie dit maar mooi gefikst hebben en dat het nu weer (even) voorbij is.
• Laat je kind na afloop vertellen, spelen of tekenen over de ervaringen. Als de behoefte er (nog) niet is, laat het dan.
• Vertel over de ervaringen aan anderen en zorg dat je kind hoort hoe je vertelt hoe zwaar het was en hoe trots je was op je kind.
• Als je minder positieve zaken te vertellen hebt, zorg dat je dit buiten gehoorafstand van het kind doet.
• Als er nare dingen zijn gebeurd met nasleep, spreek dan af dat het kind een paar dagen zielig mag zijn en dat je daarna weer gewoon doet met z’n allen.
• Als je zelf bang en onzeker bent, benoem dit dan als jouw probleem en zorg dat je zelf bij iemand je steun kan krijgen. Hiermee voorkom je dat je kind voor jou gaat zorgen en zich flink houdt.

Zo kan je nog wel een aantal tips bedenken. Kern is echter dat je erkent dat het niet leuk is, benoemt dat je kind mag huilen en boos zijn, en  je je aanpast aan het tempo van het kind. Zorg achteraf altijd voor een positieve evaluatie zonder de ellende te bagatelliseren.

Voor mij is het voordeel dat ik even een weekje pas op de plaats heb en me beter niet in het openbaar kan vertonen :-)

Lees ook: Dyslexie op de snelweg
Lees ook: Hoezo zonder rugzak?
Lees ook: Kinderen slecht voorbereid op ziekenhuisbezoek
Lees ook: Lekker ziek thuis
Lees ook: Stoppen met huilen

Heeft je kind of jij behoefte aan ondersteuning dan kun je een beroep doen op de praktijk voor kindercoaching. Hier kun je ook de nieuwsbrief aanvragen.
De opleiding tot kindercoach geeft vele handvatten om ouders en kinderen te helpen in situaties die moeilijk zijn.