Toen ik zwanger was, had ik eigenlijk nooit gedacht dat ik een zoon zou krijgen. Ik voelde me vooral een meisjesmoeder. Met drie zusjes en een broertje die veel te verduren had van al die zussen, was ik vooral bekend met de meiden.
Ik had ook altijd zoiets van: “wat moet je nu met jongens?”
Nou daar ben ik in de loop der jaren wel achter gekomen met een echte zoon, die zich echt jongen voelt en ook zo doet!
Wat doen echte jongens?
Nou, in de eerste plaats nemen ze ruimte in. Veel ruimte…
Waar meisjes genoeg hebben aan een vierkante meter waar ze fijn kleuren, plakken en prutsen, vinden jongens het nodig een hele verdieping in beslag te nemen met auto’s, touwen, blokken, treinen en wat niet al.
En jongens willen stoeien, met hun zusje die dat niet wil. Met het buurjongetje rollen over de vloer, waarbij het meubilair gevaar loopt.
Jongens gaan ook samen plassen in de tuin. Wie het verste kan.
Echt waar…., tot mijn stomme verbazing heb ik het zelf gezien. Gewoon zomaar in de tuin…..
Bouwen doen ze ook. Toen mijn zoon klein was gebruikte hij mijn breiwol. Dan kwam ik boven en daar was werkelijk de hele verdieping veranderd in één groot spinnenweb.
Ook plakband is jaren favoriet geweest bij hem. Nieuwe rollen waren niet aan te slepen. Ik verdacht hem van een radar voor plakband, want hij vond steeds een nieuwe rol.
Waardoor ik weer extra creatief aan de slag moest met strikjes om cadeautjes. Nog steeds staat er een krukje op zijn kamer waarvan de poten volledig zijn bedekt door plakband. Ik vrees dat het vuilstort daarvoor als enige optie overblijft. Het plakband is na al die jaren volledig verstoft en het eraf halen is een slecht idee want het plaksel gaat nooit meer weg.
Slopen was en is trouwens favoriet. Op driejarige leeftijd heeft hij uren zoet doorgebracht met slopen en weer herstellen van een pen.
Hoe ouder hij werd, hoe groter de sloopprojecten. Waarbij de laatste projecten bestaan uit het dak van het huis voor een verbouwing en een boot. Het is de bedoeling dat de betreffende boot binnen afzienbare tijd weer gaat varen. Als ze het droog houden, weet hij dat hij inmiddels ook kan lassen.
Wat moet de moeder van een echte jongen
Als de moeder een jongensmoeder is, wordt het dikke pret. Deze moeder vind het geweldig wat de jongens allemaal verzinnen en ze stimuleert ontdekkingstochten en knijpt een oogje toe wanneer de grenzen wat vager worden.
Juist, de grenzen…….
Jongens gaan namelijk over grenzen. Want wat dacht je, waar al die oorlogen in de wereld vandaan komen. Heus niet van breiende en poppenspelende meisjes. Nee, dat komt van de testosteron. Dat stofje wat zorgt voor competitie en imponeren en vechten.
En als de moeder een meisjesmoeder is, heeft ze een flinke uitdaging.
Ik kan het je verzekeren. Ik kan de knoop in mijn maag nog voelen wanneer zoonlief met laarzen, legerkleding en een houten geweer vertrok naar het bos.
Over de grote gevaarlijke weg.
Op zijn kleine fietsje.
Met allemaal heeeel erg agressieve jongens in legerkleding en zwarte strepen op hun wangen.
En als je stiekem langs dat bos (je) liep, hoorde je allemaal krijgsgewoel. Maar dichtbij komen was ten strengste verboden. Stel je voor….
Nu durf ik wel eerlijk te bekennen dat ik het liever niet wist. Wat daar allemaal gebeurde in dat bos. Hoeveel gevechten daar werden gevoerd.
Ik stak mijn meisjesmoeder hoofd in het zand en ging fijn knutselen met de meisjes. Want ik wist hoe belangrijk het was voor zijn ontwikkeling en zijn plek in de wereld.
En ik moet zeggen, tot dusver hebben we het prima overleefd. De scheuren in broeken en vlekken, de fietsen die op wonderbaarlijke wijze steeds maar weer kapot gingen. Tig lekke banden, spijbelen en vast nog veel dingen die ik ooit nog wel eens krijg te horen.
Want zonen weten al heel jong of ze een meisjesmoeder hebben of een jongensmoeder. En eerlijk is eerlijk, meisjesmoeders zeuren meer dan jongensmoeders. Gewoon omdat ze bang zijn. Bang dat het knulletje zichzelf beschadigd als hij te stoer doet.
Alle moeders en zonen
Tsja, welk type je ook bent, meidenmoeder, jongensmoeder, moederszoon of vaderszoon, je zult het hoe dan ook met elkaar moeten rooien.
Nu pas, vele jaren later, bedenk ik me hoe bijzonder het is dat mijn zoon een bos tot zijn beschikking had. Zo maar, om in te spelen, lekker vrij en samen met anderen de wereld ontdekken en scheppen. Kennelijk is dat een natuurlijke drang die eruit wil.
En dan herinner ik me hoe wij als kind iedere dag buiten speelden, vaak gewoon zwervend in de natuur. Beetje vissen, slootje springen, parfum maken van rozenblaadjes, appels, peren en bramen plukken en nog zoveel meer.
Wat dat betreft zou ieder kind verplicht moeten worden z’n moeder angst aan te jagen. Hup naar buiten, de wereld in. Uit het zicht van moeder. Laat die maar denken dat ze zoete kindjes heeft.
Zou dat niet beter zijn dan al die creaties in de virtuele wereld?
Een beetje weerbaarheid opbouwen en leren omgaan met real life elementen en teleurstellingen en uitdagingen?
Meer artikelen:
Lees ook: Laat kinderen lekker klooien
Lees ook: De zeurende moederclub
Lees ook: Ruimte voor spelende kinderen
Lees ook: Buiten spelen
Lees ook: Geef jongens hun jongens leven terug
Lees ook: Waarom meisjes beter kunnen leren dan jongens
Lees ook: Trouwe zonen en dochters
Wat een herkenbaar verhaal! En wat sluit het mooi aan bij het thema: “verjuffing op scholen”, het wordt tijd dat we jongens weer als jongens laten ontwikkelen. Niet dat daar “de schuld” ligt van de jongens die afhaken op het voortgezet onderwijs, maar wat worden de meesters gemist! Een ruzie eens een keer uit laten vechten, in plaats van een klassikaal kring gesprek….nee daar liggen de oplossingen niet!
Zelf ben ik (trotse) moeder van 2 zonen, dacht ook altijd dat ik een meisje-moeder was en geef ik Rots en Water trainingen, op een fysieke manier sociale vaardigheden bijbrengen, vooral bij jongens een eye opener!
Ik woon in een dorp met (inderdaad) een bosje erbij waar onze jongens ook jongens-dingen doen, hoe ontwikkelen jongens in grotere plaatsen zich als ze geen bos bij zich in de buurt hebben?
groeten,
Elise
Heerlijk zo’n verhalen over meisjesmoeders en jongensmoeders,
Ik ben zelf een échte jongens moeder. Ik heb jaren met moeilijk opvoedbare kinderen gewerkt en vond de jongens veruit het leukste. Ik kreeg zelf 2 zonen en heb genoten van hun ontwikkeling. Ze mochten klimmen, klauteren en ze kregen veel plek in huis. Er waren wel duidelijke grenzen en structuur. Leuk zo’n dreumes, peuters en kleuters. Ik heb ook genoten van de lagere schooltijd. Mede door de aanwezigheid van mannelijke leerkrachten die de verjuffing een beetje weg hielden. Vooral de oudste, weliswaar super intelligent, kon zich moeilijk concentreren. Eenmaal op het voortgezet onderwijs is het heel erg mis gegaan. Hij kon de overstap niet aan. Zoveel lokalen, zoveel leraren, zoveel verschillen, methodes, manieren, regels en afspraken. Hij kon het niet overzien. Na een aantal maanden is hij getest. ADD natuurlijk. Hij was onhandelbaar en moest terug naar het VMBO. Hij was ontzettend teleurgesteld in zichzelf. hij heeft zelf om medicatie gevraagd omdat hij graag beter wilde functioneren op school. We woonden toen net een jaar in een ander huis (met een grote tuin en eigen bosje in de achtertuin). Zijn slaapkamer had het zwaar te verduren als hij zijn onmacht erop botvierde. De boksbal bood geen oplossing, hij hield er meer van om te knippen of te krassen. De relatie tussen mijn man en ik leed er onder en de jongste werd totaal vergeten. Ondertussen waren we immers ook al op het politiebureau geweest en hebben we een explosie in de garage kunnen voorkomen. 3 weken eerder besloten we om hem de grote vakantie met zijn opa en oma naar Spanje mee te sturen. Alleen thuis laten met zeeën van tijd, was geen optie. De kloof tussen ouders en kind werd steeds groter. De angst sloeg me om het hart met mijn zoon naar de mutsaersstichting te moeten. Ik had er immers tot anderhalf jaar geleden zelf gewerkt. Toch heb ik mezelf helemaal weggecijferd. Het enige wat ik belangrijk vond was: in gesprek blijven. Soms had ik het gevoel dat ik de enige was die hem begreep. Ik zag nog steeds een heel lief jochie die graag een compliment krijgt, een aai over zijn bolletje. De 3 weken vakantie waarin we gescheiden waren van onze zoon heeft ons allemaal goed gedaan. Het besef hoeveel ons leven werd bepaald door dit ene kind. We bleken nog een kind te hebben en die bleek het al die tijd vreselijk moeilijk te hebben gehad met zijn 2 juffen op groep 7. Ik kreeg van verschillende ouders van klasgenoten signalen dat hij het zwarte schaap was in de klas. Na 3 weken van rust zijn we onze oudste zoon achterna gereisd naar het zonnige zuiden. We troffen een ander kind aan. Hij was weer kind, klein, bang en onzeker. De jongste ging naar groep 8 en trof daar een hele lieve goeiige leraar aan. Na die eerste week vond ik hem huilend in zijn bedje. Hij was er achter gekomen dat het helemaal niet aan hem lag want de meester vond hem wel heel erg lief. De oudste maakte het tweede jaar ook een nieuwe start en zit inmiddels op 3 VMBO. Het verloopt nog steeds met horten en stoten, vallen en opstaan, aanhalen en afstoten. Maar vooral veel grenzen stellen en structuur bieden. Gelukkig is er veel begrip van school en krijgt hij heel veel begeleiding. Zij zien ook het onvermogen van hem om zich aan te passen in de klas maar zien ook het vreselijk lieve gevoelige kind. Terugkomend op jongens en meisjes. Ondertussen verlang ik naar meisjes-dingen. Oorbelletjes kopen, een leuke riem bij dat leuke shirtje. Het Sinterklaas-verlanglijstje van onze jongens is om te huilen. we voelen ons genoodzaakt om duidelijk onze grens aan te geven. Er moet dus ook een knip gemaakt worden in; Ben je (liever)een puber-jongens-moeder of (liever) een puber-meisjes-moeder.
Erg goed geschreven! Mijn complimenten.
Ook ik ben een meisjesmoeder. Wij hebben een zoon van 11 jaar en een dochter van 8 jaar.
Met mijn tweede zwangerschap wisten wij niet of wij een jongen of een meisje zouden krijgen.
Direct na de bevalling hoorde ik mijn man roepen: “Het is een meisje”. En ik was enorm blij. Nu heb ik een zoon en een dochter. Wauw!
Ik zag het al helemaal voor me….. een prachtig meisje met jurkjes, rokjes, strikjes, later als ze groter is gezellig samen winkelen, etc.
Het eerste jaar zag ze er echt als een meisje uit. Zodra haar haartjes nog maar net lang genoeg waren voor een staartje, had zij uiteraard een staartje boven op haar hoofd.
Ze droeg de jurkjes en de strikjes, precies zoals ik het altijd voor mij had gezien.
Voor haar tweede verjaardag kreeg ze een complete Baby Born uitzet.
Maar dit meisje begon op iets latere leeftijd een eigen mening te krijgen. Eerst wilde ze geen rokjes meer, ook wilde ze geen meisjesfiets maar een crossfiets. Daarna waren de jurkjes ook niet meer leuk en vooral aan leggings had ze een hekel. Spelen met auto’s, lego, buiten spelen met de jongens uit de straat, skelter rijden, noem maar op……..
En met de Baby Born uitzet is maar 2 of 3 keer mee gespeeld.
Nu 8 jaar verder blijkt dat ze geen meisje wil zijn, maar een jongen. Ze zit in het verkeerde vel. Pas geleden hebben wij haar lange lokken laten knippen in een kort, stoer kapsel. Alle meisjes kleding is inmiddels verdwenen uit de kast en er hangt nu een jongens garderobe.
Inmiddels staan wij op de wachtlijst bij het VU in Amsterdam.
Zo zie je maar dat het ook anders kan. En jongens of meisjes, het maakt mij allemaal niet zoveel meer uit. Ik kan van beide kinderen ontzettend genieten en ook de jongens-dingen vind ik geweldig! Ze zijn ieder uniek. Van een meisjesmoeder ben ik nu overgestapt naar een jongensmoeder en……….I LIKE IT! ;)