Als je adhd hebt, valt het nog niet mee om te leren. Je wilt graag wat anders doen dan lezen, schrijven, rekenen en wat al niet meer, en je wilt het helemaal niet een langere tijd achter elkaar doen.
Zo kwam dit jongetje ook naar de praktijk. Op school ging het helemaal niet goed. Hij had een leerachterstand met taal en rekenen, had concentratie problemen en ook nog eens dyslexie. Voorwaar geen gemakkelijke opgave.
Maar o wat een leuke knul!
En zijn vader was zo betrokken. Je kon merken dat er echt een warme vader/zoon relatie tussen hen bestond, ook al was vader zelf zo rustig en kalm als maar kon
Aan de slag…
In eerste instantie zijn we gewoon aan de slag gegaan met de letters van het alfabet goed in zijn geheugen te prenten. Ook hebben we gezorgd voor wat meer overzicht in zijn hoofd en in zijn taken.
Voor hem werkte dit prima en het resultaat was dat zijn dictee cijfer vooruit ging. Hij had na een poosje ook een beter rapport.
Maar ja, adhd blijft toch wel adhd. Het gekke was dat bij hem het werktempo heel laag lag en hij toch samen met mij heel geconcentreerd kon werken. Hij vertelde dat hij vaak storing had. Daar zijn we vervolgens eens goed mee aan het werk gegaan.
Hij liet me zien hoe leren voor hem was door met vloerelementen te werken en zo stapten we letterlijk door zijn leerlandschap. We hebben ontdekt wat hij er zelf aan kon doen door zich hiervan eerst bewust te worden en er vervolgens iets aan te veranderen.
Alweer een klein stapje vooruit…
Hoe verder
Zijn vader die dagelijks met hem oefende maakte zich toch nog wel zorgen om zijn werktempo. Door het gebruik van ritalin hadden ze ook regelmatig te maken met het rebound effect: Op school werkte de ritalin prima voor hem, maar aan het eind van de dag kwam de spanning er zo nu en dan heel heftig uit.
Een lastig dilemma.
Wat me de hele tijd al was opgevallen was dat deze knul de lat zo hoog legde voor zichzelf.
We hebben daar een rapport van gemaakt. Dit maakte al veel duidelijk. Hij moest van zichzelf overal een 9 op scoren, terwijl hij voor zijn gevoel ergens bij een 6-je balanceerde.
En daar kun je het dus best even over hebben met z’n tweetjes. Over hoe dat is en wat er dan gebeurt met je. Als pappa dan zijn goedkeuring bromt op de achtergrond helpt dat een flink stuk vooruit. En als we dan samen bedenken dat mamma een 7 ook zeker goed genoeg vindt, kan er een zucht van opluchting volgen.
De afsluiting
Zo konden we na een paar afspraken afscheid van elkaar nemen.
Hij had de toestemming van zijn pappa en vast ook van zijn mamma dat een 7 goed genoeg was. Zelf moest hij er nog eventjes aan wennen dat het wel ietsje minder mocht, maar zijn vader zou hem er aan herinneren.
Daarnaast spraken we af dat hij er voor zou kunnen kiezen om sommige dingen niet te doen. Bovendien zou hij zich meer mogen ontspannen.
En als klap op de vuurpijl kwamen we overeen dat hij al héél veel wist en al héél veel kon. Hij kon zelf besluiten wat hij meer wilde leren en hoe dat voor hem het gemakkelijkst was.
Voor mij was het gewoon jammer dat ik afscheid moest nemen van dit leuke kind wat zo serieus zijn best deed. Hij had zo’n leuk lachje dat zo nu en dan even doorpiepte.
Echt zo’n kind wat je hart een klein beetje inneemt en waarvan je je jaren later wel eens afvraagt: Hoe zou het zijn met…..
Lees ook: De luikjes dicht bij leren
Lees ook: Hoe fietsen en darten helpen bij leren leren
Lees ook: Leidt een diagnose tot verlamming?
Lees ook: Het probleem oplossen waar het hoort
Lees ook: Eruit halen wat er in zit?
Lees ook: Doorleren in de vakantie?
Lees ook: Geef jongens hun jongensleven terug
Ken je Ik leer leren al?
Het stoplicht en de poster met het werkmodel van de kindercoach koop je bij Ninico
Wil je leren hoe je ouders en kinderen kunt helpen? Kijk dan op de website van de opleiding tot kindercoach
Mocht je hulp nodig hebben voor je kinderen, neem dan gerust contact op met de praktijk voor kindercoaching.
Wil je op de hoogte blijven, download dan het gratis eboek
De illustratie is van Bianca Snip
Geef een reactie