Een kind in een rolstoel, een kind wiens ouders gaan scheiden of een kind wat ernstig gewond is geraakt door een ongeluk.
Zomaar een paar voorbeelden die in het leven kunnen gebeuren. Ongewone omstandigheden en ernstige gebeurtenissen roepen over het algemeen veel medelijden op. We willen helpen en iets doen.
Ouders willen hun kinderen behoeden voor pijn en verdriet. Dit is een natuurlijk instinct wat ervoor zorgt dat kinderen veilig kunnen opgroeien. Voor jonge kinderen is het een noodzaak dat ze een warme basis ontvangen. Als ouders adequaat reageren op de signalen die hun kind geeft kan het zich goed hechten. Vanuit deze veiligheid kan het de wereld gaan ontdekken. Hij weet dat hij altijd kan terugkeren in het veilige nest.
Als dit proces goed verloopt dan is dit een mooie basis voor het vermogen tot het aangaan van relaties en intimiteit op latere leeftijd.
Maar het kind wordt ouder………
Hoe ouder een kind wordt hoe meer hij te maken zal krijgen met de zogenaamde harde werkelijkheid:
Niet uitgenodigd worden voor een feestje, erge ruzie tussen pappa en mamma, de dood van een lieve oma, moeilijkheden met lezen op school……..
Dat willen we als ouders het liefst wegnemen, sussen, geruststellen, een ander de schuld geven…….
Je kunt je echter afvragen of je daarmee je kind helpt om een krachtige volwassene te worden die heeft geleerd om te gaan met teleurstellingen en tegenslag.
Bert Hellinger, de man van familie-opstellingen formuleert het als volgt:
“In dit licht kun je zeggen dat ouders hun kinderen moeten frustreren en begrenzen om hen onafhankelijkheid en autonomie te leren. Kinderen worden dan kwaad en zetten zich af tegen de ouders.
Het is echter een goede daad van ouders om hun kinderen te leren verantwoordelijkheid te nemen. Zodat zij op hun beurt weer kunnen groeien van nemen naar geven.
Als ouders weigeren hun kinderen te begrenzen verwaarlozen ze het kind”.
Wat betekent dit voor de kindercoach?
Een kindercoach dient allereerst te aanvaarden wat er is. Hij kan geen oordeel hebben over hoe zwaar iets voor een kind en/of ouder is. Hoezeer hij ook kan proberen mee te voelen in de last die kinderen en ouders hem vertellen, hij zal er altijd zijn eigen betekenis en interpretatie aan geven.
En dit is zinloos….. want niemand is daarmee geholpen.
Bert Hellinger zegt over dit helpen:
“Veel helpers vinden het lot van de ander te zwaar of zielig en willen het veranderen omdat ze het niet kunnen verdragen.
De ander laat zich dan helpen, niet omdat hij het nodig heeft, maar om de helper te helpen. Dit verzwakt zowel de helper als de geholpene”.
Hij draait het dus om en geeft de helper de opdracht om de last van de ander te verdragen. De ander is dan vrij om aan te geven welke hulp hij het meest nodig heeft. En dat kan iets heel anders zijn dan wat de kindercoach had bedacht vanuit zijn interpretatie.
Zoals Bert Hellinger zegt:
“Het helpen voegt zich naar de omstandigheden en grijpt slechts in zoverre ondersteunend in voor zover de omstandigheden dit toelaten. Het is een ingehouden helpen en dat heeft kracht”.
Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Lees ook: Lang leve de grootouders
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Problemen oplossen waar het hoort
Lees ook: Terugkijken op het oude jaar
Lees ook: Leugentje om bestwil
Lees ook: Eruit halen wat erin zit?
Lees ook: Een heilige voor de klas?
Ken je Ik leer leren al?
Wil je een aantal keer per jaar artikelen ontvangen? Vraag de nieuwsbrief aan van de praktijk voor kindercoaching en de opleiding tot kindercoach.
Materialen voor kindercoaching koop je bij Ninico De illustratie is eveneens van Ninico
Geef een reactie