Sinds afgelopen donderdag ligt er hier in Friesland een dik pak sneeuw en het blijft maar doorgaan.
Een droomwereld.
Ik kan me niet herinneren dat we ooit zo veel sneeuw gehad hebben voor een zo lange tijd. Op 2 maart 2005 viel er eveneens een dik pak waardoor we de straat niet uikonden, maar dat was na twee dagen echt wel over.
Overigens was dat de dag dat mijn besluit viel om te starten met de Praktijk voor Kindercoaching. Doordat we aan huis gebonden waren had ik plotseling een hele dag om van alles uit te zoeken.
En nu…., ik zie ouders met kinderen op de slee, ons hondje en de andere honden in de straat weten niet wat hun overkomt, er komen steeds meer sneeuwpoppen en iglo’s.
Ik hoop van harte dat alle kinderen deze kerstvakantie vele sneeuwpoppen zullen maken.., en glijbanen.., en iglo’s.., en sneeuwbalgevechten…, en rollen en draaien.. en nog veel meer zodat ze ’s avonds met tintelende handen en voeten ervaren wat winter betekent.
Onze kinderen hebben toen ze klein waren nooit een grote sneeuwpop kunnen maken door het ontbreken van een dik pak. Ze hebben heus wel pogingen ondernomen. Foto’s van zielige popjes in groen gras zijn het bewijs.
Maar deze is echt op manshoogte en de verwachting is dat ie het nog wel even gaat volhouden.
Met vereende krachten gemaakt en uiteindelijk bijna een beeldhouwwerk geworden door de heerlijk verse plakkende sneeuw.
Maar het mooiste volgens de kinderen: de tuin ligt nog in een strak witte deken en zelfs in de straat loop je nog vast met de auto.
Meer in categorie: bij mij thuis
Geef een reactie