Ik zie hem nog staan:
Een beetje onverschillig en half leunend met zijn elleboog op het spreekgestoelte, bruine slobberbroek en een spencer met strepen over een beige overhemd.
Glimlachend kijkt hij de zaal in.
Hij vertelt over zijn schoolcarrière en hoe verschrikkelijk en geestdodend saai dit was.
Zelfs de universiteit was een nachtmerrie.
Want zo saai!
Maar het mooiste kwam nog
Hij vertelde dat hij dankzij die saaiheid nu een heerlijk leven had zonder zich ooit maar een moment te vervelen. Al die nutteloze uren op vliegvelden, in vliegtuigen en eindeloze wachttijden op zijn reizen over de hele wereld.
Nooit verveelt hij zich.
Dankzij al die doodsaaie lessen gedurende zijn schooltijd heeft hij zichzelf leren vermaken.
En hoe, want hij is bekend over de hele wereld doordat hij de regie heeft over hoe hij zijn tijd besteedt
Deze man is Ben Furman.
De man die oplossingsgericht werken in Finland handen en voeten gaf en voor kinderen Kids’SKills ontwikkelde en er op die manier voor zorgde dat kinderen en hun opvoeders in heel de wereld minder in problemen gaan denken en handelen.
De man ook die mordicus tegen labels en diagnoses is en daarom altijd perspectieven vindt voor het dagelijks functioneren
Je bent er zelf bij
Met die ene opmerking tijdens één van de Masterclasses die ik van deze Finse grootheid mocht volgen, viel er bij mij veel op zijn plek als ik dacht aan de vele kinderen en pubers in mijn praktijk die afhaken.
Zelf ken ik ook geen verveling of saaiheid want ook ik heb als kind door noodgedwongen maandenlange bedrust en fysieke beperkingen eveneens geleerd dat je jezelf door de tijd kunt slepen, zelfs als het lastig is.
Daarom heb ik de neiging om kinderen en jongeren heel hard door elkaar te schudden die ineengekrompen en met lege blik voor mij zitten en klagen over saaiheid.
Zij voelen zich het slachtoffer van de lessen op school en hebben geen idee hoe ze de regie over hun eigen welbevinden kunnen pakken en hoe ze de creativiteit die ze bezitten kunnen stroomlijnen naar uitdaging en oplossingen.
Wat deze kinderen daarbij niet helpt als hun inmiddels wanhopige ouders door hun lusteloosheid en gebrek aan initiatief op school verrijking en extra taken gaan eisen.
Wat vaak als mogelijke oplossing wordt gevonden is een iq test die uiteraard uitwijst dat het betreffende kind hoogbegaafd is.
Maar helaas de saaiheid blijft en de hoge intelligentie kwijnt.
Ondertussen blijft de strijd en het kind voelt zich almaar meer slachtoffer en leert zich zo gedragen
Saaiheid is een smoes
Wist je trouwens dat onder het harde roepen over saaiheid regelmatig een grote angst schuilgaat?
De angst door de mand te vallen omdat je:
- Het niet tot in detail goed kunt
- Je hoofd er niet bij kan houden
- De goede volgorde bent vergeten
- Bang bent wat ze van je vinden als je het fout doet
- Geen fouten durft te maken omdat iedereen zegt dat jij hoogbegaafd bent
- Denkt dat je alles al kunt
- Denkt dat je alles al moet kunnen
- Je zaakjes niet georganiseerd krijgt
- Niet geleerd hebt hoe je moet doorzetten als het tegenzit
Wat me in al die jaren is opgevallen is dat hoe harder een kind gilt dat het saai is, hoe meer hulp hij nodig heeft om de taken in de basis te doen.
Bewijs eerst maar wat er al is
Het kan voor alle partijen heel nuttig zijn om vooral jonge kinderen eerst te laten bewijzen dat ze alle basis van de schoolvakken tot in de puntjes beheersen.
Dit voorkomt uitval in latere jaren en vooral op het voortgezet en universiteit.
Als je op je 20ste nog moet leren hoe je je zaken volg ordelijk op de rit krijgt, hoe je moet doorzetten en vooral hoe je leren stap voor stap aanpakt, heb je minimaal 15 leerjaren verloren in het leren automatiseren van leren en leerhouding
Hoe zonde en jammer is dat!
Al die getalenteerde kinderen die nu worden bediend met steeds nieuwe lesstof om maar aan hun verveling tegemoet te komen terwijl de basis voor leren zo’n gapend gat is.
Misschien is het voor vele kinderen en jongeren nog niet zo’n gek idee als we van hen eisen dat ze eerst bewijzen dat ze de basis lesstof tot het gaatje onder de knie hebben en aantonen dat ze zich ook kunnen blijven focussen en concentreren als het moeilijk is.
Ja maar…………
In gedachten hoor ik kinderen, ouders en vele professionals al ja-maren dat we dan kinderen tekort doen.
Want de kinderen:
- Gaan afhaken
- Worden depressief
- Gaan klieren
- Gebruiken niet hun talenten
- Laten hun potentieel braak liggen
- Voelen zich niet thuis tussen anderen
En het klopt!
Kinderen die zich niet fijn voelen, raken achterop en hebben ons nodig!
Het is alleen de vraag of we dan de juiste actie inzetten door te reageren op de saaiheid of dat we gaan onderzoeken wat VOOR DE TOEKOMST van het kind nuttig is.
De vraag is:
Gaan we in de actie en het kind bedienen of gaan we rustig onderzoeken wat er speelt en het kind de kans geven in de volle breedte te ontwikkelen?
Wat is in het belang van het kind?
Laten we vaststellen dat een kind met een hoger iq dan gemiddeld vele cognitieve taken snel kan.
Dit kind kan ver komen met zijn cognitieve intelligentie mits het ook op alle andere ontwikkel gebieden evenwichtig mag groeien en bloeien.
Daarvoor moeten wij volwassen met wijsheid om het kind heen gaan staan en in kaart brengen wat voor de lange duur en de toekomst nuttig is
- Gaan we het over saaiheid piepende kind serieus nemen door samen met hem de angst te onderzoeken die er mogelijk is?
- Durven we te erkennen dat ondanks perfect lijkende rekenen en taal er nog grote lacunes in basisbegrippen zijn?
- Hebben we het lef om kinderen en jongeren te leren omgaan met saaiheid, verveling en wat daarbij hoort?
- Kennen we al het hele creatieve potentieel wat kinderen bezitten om zelf hun oplossingen te mogen vinden?
- Durven we de tijd te nemen voor die oplossingen of laten we hen dat doden met socials en gamen?
Hoe zou het zijn als het kind in nood wat rept over saaiheid door ons gehoord en erkend wordt en we samen met hem een manier vinden waarbij hij ZELF een antwoord leert vinden?
Zodat hij misschien later net als Ben Furman al zijn talenten in de wereld heeft weten te zetten op zijn eigen kracht met ons als begripvolle uitdagers.
Zou dit kind op zijn 20ste piepen over slechte docenten of zou hij zijn schouders eronder zetten omdat hij een toekomst wil?
Aan ons de eer…..
Leren is nog niet zo gemakkelijk!
Ik heb ontdekt dat het leren van de inhoud van alle vakken niet zo ingewikkeld is, maar HOE kinderen en jongeren het aanpakken om voor de inhoud een goed cijfer te halen, cruciaal is!
In 2013 heb ik het programma Ik leer leren ontwikkeld en nog iedere dag tot mijn verrassing blijkt dat trainers en leerlingen ontdekken wat ze moeten doen om goede cijfers te halen.
En meestal is dat iets anders dan ze dachten!
Met Ik leer leren ontdek je welke talenten jij inzet voor jouw leertaken. Als jij weet hoe je effectief je leertalenten inzet wordt alles een stuk gemakkelijker. Als je als extra daarbij leert omgaan met faalangst gedachten, hoe je je concentratie inzet en wat je doet met je motivatie, ga je als een speer.
Ontdek Ik leer leren als trainer (nu ook online en je kunt direct starten dankzij de zeer gedetailleerde instructie) of meld je kind aan bij één van de vele trainers in Nederland of vraag ernaar op de school van je kind.
interessante site, veel informatie, ik zou willen dat dat in mijn tijd ook -een klein beetje- was geweest ( ben nu 67) historie: behoorlijk levensbedreigende geboorte – zowel voor mij als voor mijn moeder) hetgeen mij pas goed duidelijk werd in een van mijn laatste gesprekken met haar kort voor haar dood in 2011,
resultaat; zuurstoftekort gedurende bevalling, lichte hersenbeschadiging met effect op mijn concentratie vermogen en het koppelen van namen aan gezichten, ben verder _ zegt men_ hoog begaafd- daardoor snel afgeleid, zie vrij snel door routine dingen maar dan komt later het gebrek aan oefening om de hoek kijken, heb goed taal gevoel, ook voor vreemde talen, leg snel verbanden, kom vaak met ongewone oplossingen voor dingen, terwijl het overduidelijke mij soms volledig ontgaat, op lagere school wisten ze niet goed raad met mij, werd uiteindelijk in de laag-intelligente groep geplaatst, bij de schooltoets bleek ik op een na hoogste score van de school t hebben, dat kon natuurlijk niet, dus werd de uitslag teruggestuurd om opnieuw te laten nakijken, week later werd ik even apart genomen, en het mij verteld.. de rest van de klassen werd niets verteld, middelare school puinhoop, uiteindelijk mavo gedaan met vrij hoog gemiddelde, daaarna havo. datging falikant fout, toen maar MTS wtb daar twee keer gedubbeld, had vooral problemen met het maken van verslagen, uiteindelijk van school af, uitzendbureaus, uit huis eigen leven gaan leiden, op mijn 28 kwam ik in contact met iemand van balans, zij bekeek mijn rapporten en wees me op een grote discrepantie in de resultaten, sommige heel hoog, sommige heel laag, geen tussenweg, en zei dat dat had moeten opvallen ,, daarna getrouwd, 3 kinderen gekrgen, cursus zweminstruteur gedaan, dat ruim 10 jaar gedaan, daarna naar de tehnische kant zwembadonderhoud, daarna gebouwbeheers systemen en datacenter technicus voor de infrastructuur,-koeling, luchtbehandling, electravoorziening, UPS etc. na 28 jaar huwelijk gescheiden de jongste was toen 18, daarna hertrouwd, zij bracht 4 kinderren mee, en een rottige periode gehad voornamelijk doordat mijn ex alles in het werk stelde om ons te vernielen, zonder werk gkomen, ( te oud inmiddels), vervolgens gevraagd voor een baan als it helpdesk in het buitenland, na drie maanden bleek dat ik een definitief contract kreeg, en zijn wij als een dief in de nacht vertrokken, het meeste achterlatend, wij hebben nu in 5 jaar en goed bestaan hier opgebouwd, leuke banen, de kinderen hebben ook leuke banen, en we staan op het punt om een huis met een tuine an 5000m te kopen, waar we samen oud willen worden. soms loop ik nog wel eens tegen spoken uit het verleden op, maar over het algeeen kan ik er goed mee omgaan, ben-en blijf- bij tijd en wijle nog wel behoorlijk emotioneel over dingen, maar dat zij zo waarom dit hele epistel? gewoon omdat ik het even kwijt wilde, en ook dat sommigen zich misschien mogen realiseren dat die hele aandacht toch iets van de laatste jaren is, dat mensen (kinderen) soms flexibeler zijn dan je denkt, dat luisteren en aandacht het grootste goed is, en dat kindern soms niet alleen medicatie nodig hebben, maar veel meer een hand op de schouder, en bevestiging dat zij uniek zijn, en niet in een hokje te vangen zijn, wat ze bij mij altijd wel probeerden, nu heb ik mijn uniek zijn geaccepteerd, en ben blij dat ik ben wie ik ben, ik neem niet alles voor zoete koek aan, vertrouw vooral overheden en äutoriteiten “niet, blijf vragen stellen, en hecht waarde aan andere dan materiele zaken Vriendelijke groet Wil
Dag Wil,
Dank je wel voor dit je prachtige, bijna levensverhaal.
Het raakt me.
Veel ‘ouderen’ zijn in hun vroege schoolaren niet gekend in wie ze waren en er was zoveel nog niet bekend en duidelijk wat gelukkig nu wel zo is.
En ook nu worden er nog dagelijks veel kinderen niet gehoord en gezien in hoe en wie ze zijn omdat ze niet zo goed in de afvinklijstjes passen.
Gelukkig is er nu wel meer oog voor!
En dank voor je verhaal omdat het ook zo duidelijk laat zien dat er hoop is en dat er perspectief is.
Het leven van vel kinderen gaat niet over rozen en als wij hen kunnen laten weten dat er voor ieder een plekje onder de zon is en dat er een dag kan komen dat je gezien en gehoord wordt in alles wat je bent, dan is er hoop!
Dank!
Tea