Waar zijn de aanpakkers gebleven?

Noem mij gerust een ouwe taart.
Een zeur voor mijn part.

De afgelopen weken ben ik regelmatig door werkgevers aangesproken die te maken hebben met jonge pubers.
Zij willen weten wat ik ervan vind.

Ik vind het allemaal prima, maar één dingetje moet mij toch van het hart.

Zoals in veel media rondgaat, lijkt het te kloppen dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ niet zo veerkrachtig en eager is als je even generaliseert.

Wat ik te horen krijg over toekomstig werkenden die ons pensioen mogelijk moeten maken, stemt dat nog niet vrolijk:.
Wel heel creatief in argumenten verzinnen trouwens.

• sommige jonge pubers lijken 15 oma’s te hebben die doodgaan als ze ingeroosterd zijn
• er zijn er die misselijk worden en buikpijn krijgen als een doos uitgepakt moet worden en dan spoorslags naar huis aftaaien
• moeders bellen dat kind echt veel huiswerk heeft en het niet trekt om ook nog twee uurtjes te werken
• er is zelfs een puber die volgens eigen zeggen op weg naar het baantje steeds opnieuw een aanrijding kreeg

Eén van die werkgevers loopt tegenwoordig even mee naar buiten en als hij signaleert dat deze toekomstige hulp een elektrische fiets heeft, gaat de deal niet door.

Zijn ervaring is dat als een kind zelf niet wil of kan trappen dat het in zijn winkel ook niets wordt.
Helaas voor deze werkgever: er is bijna geen kind meer zonder geavanceerde fiets of fatbike.
Dit vervoermiddel is bovendien meestal niet zelf bij elkaar gespaard.

Ik zei het al: ik lijk een ouwe zeurende taart om het hierover te hebben…..
Zelfs in het rustige Friesland ​ben ik al meerdere keren van mijn sokken gefatbiked.

Wat moeten we met deze kwetsbare medemensjes?

Ik ga hier niet op honderdduizend oorzaken in, want die lees je in alle dagbladen en mijn mening hoeft er niet meer bij.

Veel meer interessant vind ik het om te kijken hoe je er ook mee om kunt gaan want inmiddels weet ik dat het leven zelf er wel mee uit de voeten gaat komen:

• immers de huidige verwende generatie moet dealen met geen huis, studieschulden en nergens vastigheid
• mijn generatie heeft ook de jaren 80 crisis overleefd met giga werkloosheid
• als de liefde toeslaat, komen er onvermoede talenten los
• de kinderen die met weinig grenzen opgroeiden, zie je nu van de weeromstuit heel streng zijn voor hun kinderen

Dus…

Voor deze werkgevers is het misschien nog even wachten op het moment dat deze leeftijdsgroep klaar is om de wijde wereld in te gaan en onder moeders rokken vandaan te komen.
Het is tenslotte al jaaaaren zo dat kinderen steeds langer kind blijven en op schoot bij papa en mama blijven omdat de wijde wereld zo groot en eng is.
En ook merken de werkgevers dat jonge twintigers wel al een mooi arbeidethos hebben en van aanpakken weten.

Dus….

Laat de tijd maar mooi zijn werk doen.

Het is aan ouders om hun jong uit het nest te werken en ze krijgen er vanzelf genoeg van dat hun leven op ‘on hold’ gezet wordt door inwonend en consumerend jong leven.

En omdat zelfs ik weet dat zeuren niet helpt, komt het conflict vanzelf waarbij het jonkie wordt aangezet om aan te pakken en zijn deel van de deal te doen in huis en haard.

Ik ben benieuwd wat we over een paar jaar zeggen over deze generatie en vooral hoe zij hun eigen kinderen gaan opvoeden.
En vooral of ze dan nog steeds zo moe zijn en honderd smoezen hebben om niks uit te voeren.

Ik denk dat het allemaal wel meevalt.
Uiteindelijk.

Heb je een steuntje in de rug nodig om je puber in actie te krijgen?
In de online workshop ‘voer een goed gesprek met je puber‘ krijg je mooie handvatten en inzichten aangereikt waarmee je je voordeel kunt doen.
Schrijf je in en laat je vandaag nog verrassen.

.

Lees ook: Opruimen is moeilijk voor peuters en pubers
Lees ook: Pubers in deze tijd
Lees ook: Je grenzen leren bewaken
Lees ook: Ouders met examenstress
Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Bekijk de video over plannen en organiseren, hoe leer je dat?
Bekijk de video over leren van doorzettingsvermogen