Minister van Bijsterveldt vindt dat wij als ouders onze kinderen beter moeten volgen en meer moeten helpen met het huiswerk. We moeten overhoren, mee leren en opletten.
En als een echte juf met een wijzend vingertje zegt ze te vinden dat ouders veel meer moeten kiezen voor hun baan EN hun gezin. Zucht….
Kennelijk beschikt ze zelf over vele gaven en gemotiveerde, slimme kinderen…..
Nog erger wellicht: Deze examentijd is de test voor ouders of ze zich wel betrokken genoeg hebben opgesteld. Bovendien moeten ze deze examentijd optimaal laten verlopen opdat zoon of dochterlief optimaal kan presteren.
Arghhhhh…..
Eerlijk waar: Bovenstaande las ik onlangs in de krant en het doet de vraag bij mij oproepen: “Wie doet er eigenlijk examen?” en “Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?”
En dan de kinderen
Inderdaad, kinderen moeten naar school en daar presteren. Ouders willen het beste voor hun kind en uit naam van het beste zitten vele ouders vele kinderen dagelijks achter de vodden. Helemaal niet erg voor sommige kinderen. Of het echt werkt voor al deze kinderen durf ik eerlijk te betwijfelen, gezien mijn ervaringen als moeder met een onwillig kind en als kindercoach.
Het is me zelfs een keer overkomen dat ik aan een meisje van een jaar of 16 heb gevraagd (waar haar moeder naast zat) of ze dacht dat ze over zou gaan. Ze raakten beiden in de war van mijn vraag, maar deze was bloedserieus. Moeder deed al het huiswerk en zij kwam alleen in actie als de zomer akelig dichtbij kwam. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe deze dame over een aantal jaar in haar werk zal functioneren en of haar manager ook zo voorzienend zal blijken te zijn :-)
En dan het examen
En dan is het zover, de laatste schooldag is geweest en dan komt het aan op blokken, zeker voor degenen die het gemak van de ouders zich al jarenlang hebben laten aanleunen.
Van mijn dochter hoor ik verbijsterende verhalen. Sinds de laatste schooldag is ruim de helft van haar jaargenoten van Havo en VWO aan de kalmeringsmiddelen!! , slaapmiddelen!!, eten ze rollen vol Dextro en andere pepmiddelen!!.
Na de examens is het een grote klaagzang: de ene had het te warm, de ander te koud, er was een geluidje op de gang, de klok was niet goed en ga zo maar door.
Scholen wringen zich in allerlei bochten om ieder oneffenheidje weg te werken ter voorkoming van een klacht van het heilige examenvolkje. Ik las zelfs dat een school het dak liet koelen met een sproei-installatie en toen klachten kreeg vanwege het geluid van vallend water. Bij anderen is het te koel omdat de lady’s en gentlemen vanuit de zon in een ge-airco-de ruimte komen.
Ook dit jaar zijn het aantal klachten opnieuw aanzienlijk hoger dan vorig jaar.
Het is toch verbijsterend mevrouw van Bijsterveldt?
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Het moet toch niet gekker worden?
En dan de ouders en de scholen
Komt het door de eisen van het ministerie of door de ouders zelf die spookbenauwd zijn dat hun kinderen niet goed terechtkomen? Hoe kan het dat ouders van 16, 17 en 18 jarigen in de stress zitten vanwege het examen van hun kind? Dat ouders alle zeilen bijzetten en kinderen in de watten leggen omdat het examentijd is? Wiens zaak is dat eigenlijk?
En hoe is het mogelijk dat scholen aan kinderen die zo laag staan met hun cijfers, kinderen verbiedt mee te doen aan de examens? Want dat staat zo beroerd in de statistieken straks met de uitslagen. Dat gaat leerlingen kosten en het ministerie boos doen worden waardoor de geldkraan dicht gaat.
Waar gaat het heen?
Ik vraag me wel eens af welke boodschap we aan onze kinderen meegeven met ons gedrag. Kinderen krijgen een strak geveegde rode loper uitgelegd als ze examen moeten doen. Alles moet wijken en ze krijgen volop gelegenheid tot klagen. Zo kan iedere leerling de schuld fijn buiten zichzelf leggen als er iets niet goed gaat of moeilijker is dan verwacht. De verontwaardiging is bovendien groot. Want wie had toch het lef dit examen zo moeilijk te maken?
Ik heb nog niemand horen zeggen dat de eigen inspanning wellicht, heel misschien, wat aan de lage kant is geweest.
Sterker, mijn dochter kreeg eerst een priemende blik en later de vraag van een docent voor gelegd wat ze toch aan het doen was. Er waren nog een aantal minuten te wachten voor er gestart mocht worden met een examen. Ze ging in haar concentratie en voelde op een bepaald moment de docent indringend naar haar kijken. Na afloop vroeg hij wat ze aan het doen was.
Kennelijk zijn kinderen verleerd hoe ze zich kunnen focussen op dat wat komen gaat. En de kinderen die het wel kunnen worden bevreemd opgemerkt.
En wat ik me afvraag: ” Hoe zou het toch gaan met deze kinderen als ze binnen een paar jaar volwassen zijn en een eigen gezin hebben. Wie zorgt er dan voor ze en hoe gaat het ze lukken om een taak zelfstandig te volbrengen en verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen wel bevinden”.
Wat kunnen we leren aan onze kinderen
Hoe zou het zijn als we onze kinderen wat meer gingen duwen in plaats van tegenhouden? Dat we ze zouden leren hoe je kunt dealen met regen, wind, zon, warmte, kou, geluid en andere tegenslag en teleurstelling die wel eens kunnen storen tijdens een taak.
Zou de leerschool van het dagelijks leven met veel moeten, minder mogen en genoeg doen wellicht niet even, of zelfs nuttiger kunnen zijn dan al die feiten die ze nu uit hun hoofd moeten leren voor een examen?
Ik durf het te betwijfelen en hoop natuurlijk dat ieder kind gaat slagen voor zijn examen, maar er zijn er ook een aantal die ik de ervaring van het omgaan met een teleurstelling in lichte mate gun. Maar dat mag ik vast niet hard op zeggen en zeker niet voor ouders die zo hard hun best hebben gedaan :-)
Lees ook: Pedagogiek van vertrouwen
Lees ook: Wat is de onderliggende boodschap van de Cito-toets?
Lees ook: De pedagogiek van opa
Lees ook: Opvoedingskramp: ouders in paniek
Lees ook: Stop met vergelijken
Lees ook: Onderwijs een nachtmerrie?
Wil je regelmatig op de hoogte blijven van nieuwe artikelen, vraag dan de nieuwsbrief aan.
Heb je hulp nodig, neem dan contact op voor een afspraak met de praktijk voor kindercoaching. Werken als kindercoach leer je bij de opleiding tot kindercoach.
Mee eens! Heb soms zelfs het gevoel dat het al bij de cito begint, kind naar een te hoog niveau, ouders die 4,5 of 6 jaar lang hand in hand met het kind het huiswerk maken of het kind 4 dagen per week naar huiswerkbegeleiding sturen, het kind dat achteroverleunt en niet vanuit zijn eigen motivatie de opleiding doet die bij hem past, dan een keuze maakt voor een vervolgopleiding die ingegeven wordt door ouders en waar het kind jammerlijk faalt omdat hij het opeens echt zelf moet doen, eigenlijk niet weet waarom hij nu juist deze studie heeft gekozen. De ouders willen echt, oprecht het beste voor hun kinderen en dat geloof ik echt maar het lijkt soms een beetje doorgeschoten en dat is voor niemand gezond.