Keuzes maken

Hij had hulp nodig bij het maken van zijn opdrachten voor zijn opleiding. Op een gegeven moment vroeg ik hem hoe het hem tot dusver was gelukt. Hij was immers al 23.

En toen vertelde hij hoe moeilijk het was geweest en hoe hij in een soort van depressie was geraakt. Hij had veel geblowd, spijbelde veel, zat uren op een dag te gamen en wist niet wat hij met zijn leven moest. Deze periode had best lang geduurd.

Tot zijn ouders eisten dat hij naar een psycholoog ging en daadwerkelijk een afspraak voor hem maakten. Toen had hij zich gerealiseerd dat hij  niet zo’n loser wilde zijn dat hij nota bene naar een psycholoog moest.

Het keerpunt

Deze gedachte was het keerpunt geweest waarop hij zelf de weg naar voren had gevonden. Hij pakte school weer op, en het leek wel alsof hij na het nemen van zijn besluit om weer deel te nemen aan het leven, alles weer ging stromen. Er kwam werk op zijn pad en de relatie met zijn ouders en broers en zussen verbeterde.

En nu, na een paar jaar woonde hij samen met zijn vriendin. Hij wist nu wat hij wilde en had alleen maar even mijn praktische hulp nodig om zijn diploma te halen.

Wat was deze jongen een prachtig voorbeeld van hoe het gebrek aan zingeving jongeren parten speelt en hoe EEN keuze het verschil maakt.

Wat moet je met je leven

Deze vraag hoor ik zo vaak en zo veel voorbij komen.  Je zult ook maar jong zijn in deze tijd. De verwachtingen van het leven zijn hooggespannen en het is wel de bedoeling dat je er wat van maakt. Je bucketlijst moet zo snel mogelijk gevuld en afgestreept.

Je hebt wel de ‘opdracht’ wat van je leven te maken

Maar wat als:

• jij niet zo goed weet wat je wilt?
• je geen idee hebt welke opleiding je moet volgen?
• je school vaak ervaart als zinloos?
• je ontdekt dat gamen en blowen je een heerlijk tijdverdrijf gunnen waarin je niet hoeft te denken?
• je denkt dat je ouders veel van je verwachten en je het niet met hen kan bespreken?
• je het gevoel hebt dat je niet zo veel kan als anderen?

Te veel keuzes?

Het lijkt of een deel van de pubers en de jongeren ronddobberen in het leven en voor zichzelf weinig of geen perspectief zien. Het griezelige is dat de aantallen kinderen en jongeren met een depressie hand over hand toenemen.

De eerste 25 jaar horen toch de mooiste tijd van je leven te zijn?

Wat verdrietig is het dat zoveel jongeren zich zorgen maken en weinig plezier ervaren. Later als je groot bent met huisje boompje, beestje komen de zorgen vanzelf. Dan heb je de verantwoordelijkheid voor een gezin, je werk en je bezit. Daar kan tenslotte van alles misgaan waarover je je zorgen kunt maken.
Als je jong bent zouden toch alle opties en mogelijkheden nog open moeten staan?

Nog nooit is het aanbod van MBO en HBO opleidingen zo groot geweest als nu. Het aantal opleidingen waaruit je kunt kiezen voor beroepen die steeds ingewikkelder namen krijgen, is gigantisch. En tegelijkertijd zijn de beroepen waarvan iedereen weet wat ze betekenen steeds lager gedaald op de ladder van status, inkomen en imago.

Je mag van de wet niet eens meer jong beginnen met werken als je dat zou willen. Iedereen moet een diploma, ook  als blijkt dat school niet zo past bij wie je bent en wat je kunt.

Zou het kunnen zijn dat de verlengde kindertijd die we nu kennen met zich meebrengt dat:

• er haast komt voor de rest van je leven?
• je denkt dat je alles in één keer goed moet doen?
• dat je niet mag falen omdat je dan mislukt bent?
• je opleiding het allerbelangrijkste is in je leven?

Ik vraag me serieus regelmatig af hoe het kan dat er zoveel depressiviteit is op zo jonge leeftijd.

Hoe staat het met de veerkracht?

Misschien is het een nadeel voor opgroeiende kinderen dat het leven voor velen over het algemeen zo zorgeloos is. Volgens onderzoek zijn Nederlandse kinderen het meest gelukkig.

En dan toch die somberheid

Het valt ook niet mee als alles in je leven steeds voor de wind is gegaan.
Je wordt ouder en krijgt te maken met verwachtingen van je ouders, je leraren en de samenleving die een beroep op je doet om er deel van uit te maken. Voor veel jongeren die niet goed weten welke plek ze kunnen innemen in de samenleving en die geen idee hebben wat ze leuk vinden, is het een zware dobber.

Wanneer je weinig tot geen tegenslag en tegengeluid hebt gehad in je leven, kan het zijn dat je na je zestiende te weinig tools hebt om je te weer te stellen tegen de vragen die op je afkomen als je richting volwassenheid gaat. Misschien heb je je spieren voor je veerkracht te weinig kunnen trainen en wordt daar nu een beroep op gedaan.

Hoe het ook zit….. je moet door met je leven

En hoe geweldig dat de jongen die voor me zat het op eigen kracht gelukt is om zijn leven een positieve draai te geven. Niet dat alles plotseling gemakkelijker voor hem werd, maar het lukte hem door de keuze die hij maakte, zijn leven op de rit te krijgen.

En op die keus kan hij later altijd weer terugvallen.

Meer artikelen:

Lees ook: Zielige of weerbare coronapuber?
Lees ook: Ouders moeten zich schuldig maken
Lees ook: Hoe kan onrecht een geschenk zijn voor kinderen?
Lees ook: Wie ruimt jouw rotzooi op?

Bekijk ook: Waarom zijn problemen belangrijk?
Bekijk ook: Hoe leer je doorzettingsvermogen en volgehouden aandacht?
Bekijk ook: Wat is metacognitie en hoe leer je dit?