Wat je in coronatijd kunt doen voor kwetsbare kinderen

Waar is de rem?
Alsof ik in een racewagen over een circuit rijd en steeds uit de bocht dreig te vliegen.
Al dagen wordt mijn to-do lijst langer en komt er niets wezenlijks uit mijn handen. Waar ik normaal in no-time mijn lijstjes afwerk, stel ik nu ieder dagdeel vast dat alles blijft kleven. Ik beantwoord vele mails, doe crisisgesprekken en ondertussen blijven mijn gedachten als de uitsteeksels van het coronavirus alle kanten opvliegen. Ondertussen maak ik me veel zorgen over kwetsbare kinderen en hun gezinnen.

Ondanks alle onrust voel ik ook een groot vertrouwen dat alles ten goede gaat keren en dat we als samenleving sterk genoeg zijn om deze bizarre tijd te boven te komen. Want wat hebben we een mazzel met onze luxe en ieders huis vol toiletpapier en voedsel voor dagen of weken.

Mijn maag krimpt samen als ik denk aan de vluchtelingenkampen. Ik kan me bijna geen voorstelling maken van hoe bang die al getraumatiseerde mensen zich moeten voelen.

Het knaagt en schuurt

Direct na het schrijven van mijn blog over het maken van mooie coronaherinneringen knaagt er iets van binnen. Ik zou moeten schrijven over kwetsbare kinderen, die juist nu in nood zijn. Kinderen uit gezinnen die het water aan de lippen staat omdat hun ouders het al te zwaar hebben met zichzelf. Omdat hun ouders een burn-out hebben. Of erger, een verslaving of een psychiatrische diagnose. Of ze kampen met depressies en zelfmoordgedachten.

Al dagen probeer ik dat knagende gevoel in mijn buik weg te drukken, maar als ex-jeugdbeschermer weet ik zo goed hoe heftig het is. Kinderen die zichzelf inhouden en onder hun bed kruipen voor de ruzies tussen hun ouders. Kinderen die juist boos worden en deuren intrappen.  Kinderen die uit huis vluchten en veel te jong gaan blowen. Kinderen die gaan stelen, of meisjes die zich laten prostitueren.
Oef.

En alsof de duvel ermee speelt, kreeg ik vandaag meerdere malen de vraag of ik een oplossing wist voor kinderen in moeilijke situaties.

En ik weet het niet.
Ik heb geen antwoorden.
Ik voel me zo machteloos.

Wat kunnen we doen?

In mezelf blijf ik vragen wat de wijsheid zou doen. Het blijft akelig stil.
Niks doen is geen optie en ik bedenk me wat mijn ervaringen zijn in crisissituaties. Wat zorgde voor wonderen en enige rust?
Ik denk aan de crisisgesprekken die ik heb gevoerd, terwijl soms de glassplinters van de ramen nog naast me op de bank lagen. Wat hielp was dat ik er was. Als mens die het ook niet wist. Maar ik kon luisteren en ik kon een beetje structuur aanbrengen in de wanhoop.

De kwetsbare kinderen

En dan weet ik het. Voor de echte zorggezinnen zijn de professionals al ingeschakeld. Deze gezinnen worden extra ‘in de gaten’ gehouden met zorg op afstand en meer contact via andere wegen.

Maar……

In iedere klas zitten kinderen die het thuis in deze tijd niet gemakkelijk hebben. Met ouders die niet zo goed mooie herinneringen kunnen maken omdat ze zelf bang zijn en niet weten hoe het verder moet. Omdat er stress is door relatiegedoe of door verlies van inkomen.

Wanneer de bodem onder je bestaan wankel wordt, kun je als ouder niet alle zorg aan je kind besteden. Kinderen reageren daarop, ze willen graag helpen. Maar de hulp van kinderen schiet automatisch tekort omdat ze te klein zijn.

Juffen en meesters, dit kunnen we doen

Zet op een rij welke kinderen in de knel zitten. Maak een plan. Een ‘Plan van Aandacht’. Maak twee keer per week contact met deze kinderen via Facetime of op een andere manier. Even luisteren en erkenning geven voor hoe vervelend de situatie is. Gewoon even babbelen met het kind. Praat ook even bij met de ouders en vraag hoe ze het redden.

Oproep aan iedereen

Laten we onze ogen en oren openhouden. Misschien voor onze buren of voor een neefje of nichtje waarvan je weet dat die het moeilijk heeft. Leg contact en vraag hoe het is. Vraag of ze een tekening maken voor jou, of een mooie brief schrijven aan iemand in quarantaine.

Een mens krijgt betekenis door van betekenis te zijn voor de ander.

Laten we dat principe gebruiken. Stap over je schroom heen. Vraag een ander, ook kinderen, om zorg te hebben voor elkaar. Zij zullen zich beter voelen doordat ze iets kunnen geven. Ze doen ertoe.
En in de gezinnen waar kinderen al te veel gegeven hebben, geef jij je aandacht.

Afgesproken?
Dan hoop ik dat ik de racewagen in mijn hoofd veilig de pitstraat in kan rijden.

Meer artikelen:

Lees ook: Maak een coronaherinnering
Lees ook: De smalle schouders van een sterke meid die alles moest dragen
Lees ook: Emotionele puin ruimen
Lees ook: Moed moet
Lees ook: Een kasteel voor kwetsbare kinderen
Bekijk ook: De gouden tip voor hooggevoelige kinderen
Bekijk ook: Hoe kun je iemand helpen bi grote angst of in een crisissituatie
Bekijk ook: Ruzie tussen ouder en kind