Esther: Ik hoor deze zin heel vaak:
“Mijn kind heeft faalangst.”
Oké, denk ik (Esther van Krieken) dan en ik vraag dan vaak: “Goh, interessant. Leg eens uit. Wanneer dan, waar en hoe doet hij of zij dan aan faalangst?” Dat is een ingewikkelde vraag, vermoed ik, want de meesten kijken me dan met grote ogen en een vragende blik aan.
Laat me dit dan ook even toelichten. Persoonlijk denk ik niet dat je faalangst kunt hebben. Als je iets hebt, betekent het dat je het vast kunt houden, dat het een ding is.
Kun je faalangst vasthouden? Nee.
Als dat wel zo zou zijn, zoals je bijvoorbeeld een pen vast kunt houden, zou je die pen weg kunnen leggen en dan ben je ervan af. Faalangst kun je niet vasthouden en dan kun je het dus niet hebben…Dan doe je dus aan faalangst, i.p.v. dat je het hebt.
Blijf er nog even bij en probeer me gewoon te volgen. Je hoeft hier niet bijster intelligent voor te zijn en nu je weet dat je geen faalangst kunt hebben, hoef je ook niet meer bang te zijn om hierin te falen.
Een hoop vragen volgen er nu:
- Hoe doet jouw kind faalangst?
- Hoe ziet dit eruit?
- Hoe doet diegene dan?
- Wat doet hij of zij?
- Waar, wanneer, welk gedrag komt er dan naar boven?
En wat doet dit met jou als ouder?
- Hoe reageer jij?
- Hoe gedraag jij je?
- Welke gevoelens komen er bij je op?
- Wat doe je daarmee?
- Reageer je dan altijd hetzelfde?
- Ben je in contact met jezelf of ben je zelf uit contact?
- Hoe reageren anderen op jullie gedrag?
- Wat vind jij daarvan?
- Is het oké als mensen er “iets van vinden?” of vind je dat voor schut?
- Voel je je daarmee op je gemak, of sta je met het schaamrood op je kaken?
- Heeft dit iets met prestatie te maken, of interesseert het jou geen bal dat anderen vinden of denken dat jij daar aan het “falen” bent?
Stel deze vragen aan jezelf als ouder en wees daar heel eerlijk in naar jezelf. Kinderen spiegelen o.a. ons als ouder, dus wat zijn jouw eigen thema’s/ issues rondom faalangst?
En dan nu: nu draaien we de boel om. Faalangst bestaat dus niet; waar ik wel in geloof, is straalangst. Bang om te stralen? Om in de spotlight te staan? Jouw dromen waar te maken? De dingen te doen waar je goed in bent, of waar je goed in wilt worden? Dingen doen waar jij in gelooft (en de ander wellicht heel raar vindt)? Om je stem te laten horen? Hoe zou het zijn, als dat allemaal waarheid zou zijn? Hoe groots zou jij je dan voelen? Puur vanuit authenticiteit, want dit is wie je bent en wilt zijn?
Daar zitten vaak de moeilijkheden, alhoewel ik denk dat we het onszelf het aller moeilijkst maken, door bijvoorbeeld te bedenken in je hoofd en in te vullen wat een ander daar dan weer van vindt…en zo is het neerwaartse spiraal, een cirkel die maar dezelfde kant op blijft draaien en gaat je kind (en/ of jij) niet zijn volle potentieel leven. Als het kind echt gaat leven, zoals het dat wil, gaat ie nl. stralen; in de energie verandert iets, hij of zij gaat de juiste dingen aantrekken, anderen haken erop aan/ of haken juist af (en laat dat dan precies de bedoeling zijn). Laatste vraag dus nog (ja, ik weet het; het is een overload aan vragen, maar pik er een paar uit voor vandaag en doe er morgen en de dagen erna weer een paar):
Wanneer ga jij stralen en wanneer laat je je kind dat ook doen?
Laat het me weten. Ik laat me graag verwonderen!
Dit is een bijdrage van Esther van Krieken
www.ikhouvanmij.eu
Geef een reactie