Hoe gaat het eigenlijk met JOU?

Hoe kan het dat de meest belangrijke vraag zo zelden wordt gesteld?
Denken we er niet aan of zijn we bang voor het antwoord?
Zijn we misschien zo aan het meedenken over oplossingen en aan het meedenken hoe problemen opgelost moeten worden?
En geven we allerlei adviezen waarvan we denken dat die zullen helpen?
En kunnen we het uithouden om te blijven luisteren als het moeilijk is?

Als je kind een zorgenkind is

Wanneer er zorgen zijn rondom je kind door bijvoorbeeld ziekte, emotionele problemen of gedragsproblemen waar je kind last van heeft, dan wordt het dagelijks leven soms een grote wildernis om het bestaan.
Niets is meer vanzelfsprekend en vaak moet je voor de kleinste, en voor anderen meest normale zaken, een oplossing vinden.
Regelmatig worden ouders geconfronteerd met een lange rij aan deskundigen en hulpverleners die meedenken en meehelpen om het leven van het kind op de rails te krijgen. Ouders worden soms heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop en tegenstrijdige adviezen.
De agenda wordt bepaald door afspraken met specialisten. Het vraagt meestal veel flexibiliteit om alle ballen in de lucht te houden. Naast je werk, de vele afspraken, je gezin draaiende houden en oppas voor de andere kinderen te vinden om er voor je zorgenkind te kunnen zijn, vraagt veel organisatie talen.
En dan hebben we het nog niet over het slaaptekort wat je vaak oploopt door je zorgen en onderbroken nachten.

De omgeving

De omgeving van een zorgenkind heeft vaak geen idee hoe zwaar het kan zijn om iedere dag opnieuw de energie op te brengen om de dagen door te komen.
Zorgen en stress kunnen vat krijgen op het psychologisch en lichamelijk welbevinden van een heel gezin.
Vooral als de zorgen om een kind lang aanhouden, zwakt de hulp en steun uit de omgeving vaak af. Wanneer de zorg nog vrij ‘nieuw’ is, is er vaak vanuit directe en wat verdere omgeving veel belangstelling en ondersteuning voor het gezin.
Duurt de toestand langer dan ebt die belangstelling af en hoort het er een beetje bij.
We vergeten bijna wat er aan de hand is omdat het kind met zijn bijzonderheid al tot de normale gang van zaken hoort en we als het ware vergeten dat er iets aan de hand is.
De letterlijke en figuurlijke steun valt meestal weg en ouders en broertjes en zusjes willen niet zeuren en ook bij hen treedt een zekere gewenning op over het zorgenkind en alles wat daarbij hoort.
Zo modderen vele gezinnen door met perioden van meer of minder crisis.

En dan komt die ene vraag

Als ouders en broertjes en zusjes een beetje geluk hebben, komt er op een dag iemand die vraagt:

‘En hoe gaat het nu met JOU?’

Wat er meestal gebeurt, is dat de ouder of het broertje of zusje begint te ratelen over hoe het met het zorgenkind gaat en welke dagelijkse beslommeringen op dat moment aan de orde zijn.
Als het goed is, onderbreekt de vragensteller het verhaal en zegt:

‘Nee, ik bedoelde, hoe gaat het nu met JOU?’

Vaak komt er dan een hapering en een gestamel met een:

‘Ja, wel goed hoor.’

Als de vragensteller echt geïnteresseerd is en echt wil weten hoe het is, zal deze doorzetten met een vervolgvraag:

‘Hoe houd je het vol?’

en

‘Hoe lukt het je alle ballen in de lucht te houden?’

en nogmaals

‘Hoe gaat het echt met je?’

Wat gebeurt er door deze vragen?

Meestal slaan deze vragen in als een bom.
Immers meestal wordt er niet gevraagd hoe het met ouders en een broertje of zusje gaat en gaat alle aandacht naar het zorgenkind.
Ook ouders en broertjes en zusjes zelf staan er meestal niet bij stil hoe het met hen zelf gaat.
Immers, ze moeten door of het nu gemakkelijk is of niet want er komt steeds weer een nieuwe dag.
In eerste instantie zie en hoor je dan ook dat iemand niet werkelijk kan zeggen hoe het nu echt gaat. Omdat ze daar niet echt bij stil staan en ze vaak ook nog vinden dat ze niet mogen klagen. De meeste mensen zijn vechters geworden, al dan niet openlijk of van binnen.
Ze vinden vaak ook dat ze niet mogen klagen. Voor ouders is het immers hun plicht om het beste na te streven en broertjes en zusje mogen niet klagen want zij boffen met hun gezondheid en hebben het lang zo zwaar niet als het zorgenkind.
Zo kan het gebeuren dat de gezinsleden er al lang niet meer bij stil staan hoe het werkelijk met hen gaat.

Omdat niemand ernaar vraagt………

Wat kunnen we doen

Wanneer we in onze omgeving een gezin kennen wat het zwaar heeft, kunnen we beginnen om de moed te hebben om de ander eens open in de ogen te kijken.
We kunnen de vermoeidheid in de ogen lezen en de diepe of ondiepe rimpels in het gezicht waarnemen.
We kunnen luisteren naar de boodschap van de stem. Hoe krachtig is deze?
We kunnen kijken naar de lichaamshouding. Is deze energiek of lijkt er een last op de schouders te drukken?

Wanneer we waarnemen dat er vermoeidheid lijkt te spelen of gewoon willen weten hoe het werkelijk gaat en hoe deze mens het redt met de bijzonderheden in het gezin, kunnen we gewoon de vraag stellen hoe het gaat.

En dan is het wijs om ons geen zand in de ogen te laten strooien door te luisteren naar het standaard verhaal, maar om door te vragen.
En als het tot de ander doordringt dat de vraag echt en serieus is het uit te houden als de sluisdeuren van verdriet open gaan.
En innerlijk aanwezig te blijven zolang de ander de behoefte voelt om te uiten hoe het echt met hem gaat.

Als degene die de zorg heeft zich eindelijk eens kan uiten, maakt het zoveel verschil voor het zorgenkind.
Immers als het de ouders en broertjes en zusjes goed gaat, kunnen ze ook vaak net een beetje beter omgaan met de stress van alle zorg.

Want hoe verdrietig is het eigenlijk dat ik in mijn praktijk met regelmaat hoor dat het de eerste keer is dat iemand deze vraag heeft gehoord.
Dusss….. Laten we de meest belangrijke vraag gewoon stellen.
Hij is zo waardevol.

Wanneer je deze tekst, of gedeeltes daarvan, wilt gebruiken vraag dan even toestemming.
De link mag gedeeld worden op social media.

Meer artikelen:

Lees ook: 9 zorgen over kinderen van deze tijd
Lees ook: Wat als je kind niet goed in zijn vel zit?
Lees ook: Wat als er iets ergs gebeurt met onze kinderen?
Lees ook: Je kind geven wat je zelf hebt gemist
Bekijk ook: Voorkom dat kinderen zich zorgen maken
Bekijk ook: Kinderen die niet praten