Toen ik zwanger was, had ik eigenlijk nooit gedacht dat ik een zoon zou krijgen. Ik voelde me vooral een meisjesmoeder. Met drie zusjes en een broertje die veel te verduren had van al die zussen, was ik vooral bekend met de meiden.
Ik had ook altijd zoiets van: “wat moet je nu met jongens?”
Nou daar ben ik in de loop der jaren wel achter gekomen met een echte zoon, die zich echt jongen voelt en ook zo doet!
Wat doen echte jongens?
Nou, in de eerste plaats nemen ze ruimte in. Veel ruimte…
Waar meisjes genoeg hebben aan een vierkante meter waar ze fijn kleuren, plakken en prutsen, vinden jongens het nodig een hele verdieping in beslag te nemen met auto’s, touwen, blokken, treinen en wat niet al.
En jongens willen stoeien, met hun zusje die dat niet wil. Met het buurjongetje rollen over de vloer, waarbij het meubilair gevaar loopt.
Jongens gaan ook samen plassen in de tuin. Wie het verste kan.
Echt waar…., tot mijn stomme verbazing heb ik het zelf gezien. Gewoon zomaar in de tuin…..
Bouwen doen ze ook. Toen mijn zoon klein was gebruikte hij mijn breiwol. Dan kwam ik boven en daar was werkelijk de hele verdieping veranderd in één groot spinnenweb.
Ook plakband is jaren favoriet geweest bij hem. Nieuwe rollen waren niet aan te slepen. Ik verdacht hem van een radar voor plakband, want hij vond steeds een nieuwe rol.
Waardoor ik weer extra creatief aan de slag moest met strikjes om cadeautjes. Nog steeds staat er een krukje op zijn kamer waarvan de poten volledig zijn bedekt door plakband. Ik vrees dat het vuilstort daarvoor als enige optie overblijft. Het plakband is na al die jaren volledig verstoft en het eraf halen is een slecht idee want het plaksel gaat nooit meer weg.
Slopen was en is trouwens favoriet. Op driejarige leeftijd heeft hij uren zoet doorgebracht met slopen en weer herstellen van een pen.
Hoe ouder hij werd, hoe groter de sloopprojecten. Waarbij de laatste projecten bestaan uit het dak van het huis voor een verbouwing en een boot. Het is de bedoeling dat de betreffende boot binnen afzienbare tijd weer gaat varen. Als ze het droog houden, weet hij dat hij inmiddels ook kan lassen.
Wat moet de moeder van een echte jongen
Als de moeder een jongensmoeder is, wordt het dikke pret. Deze moeder vind het geweldig wat de jongens allemaal verzinnen en ze stimuleert ontdekkingstochten en knijpt een oogje toe wanneer de grenzen wat vager worden.
Juist, de grenzen…….
Jongens gaan namelijk over grenzen. Want wat dacht je, waar al die oorlogen in de wereld vandaan komen. Heus niet van breiende en poppenspelende meisjes. Nee, dat komt van de testosteron. Dat stofje wat zorgt voor competitie en imponeren en vechten.
En als de moeder een meisjesmoeder is, heeft ze een flinke uitdaging.
Ik kan het je verzekeren. Ik kan de knoop in mijn maag nog voelen wanneer zoonlief met laarzen, legerkleding en een houten geweer vertrok naar het bos.
Over de grote gevaarlijke weg.
Op zijn kleine fietsje.
Met allemaal heeeel erg agressieve jongens in legerkleding en zwarte strepen op hun wangen.
En als je stiekem langs dat bos (je) liep, hoorde je allemaal krijgsgewoel. Maar dichtbij komen was ten strengste verboden. Stel je voor….
Nu durf ik wel eerlijk te bekennen dat ik het liever niet wist. Wat daar allemaal gebeurde in dat bos. Hoeveel gevechten daar werden gevoerd.
Ik stak mijn meisjesmoeder hoofd in het zand en ging fijn knutselen met de meisjes. Want ik wist hoe belangrijk het was voor zijn ontwikkeling en zijn plek in de wereld.
En ik moet zeggen, tot dusver hebben we het prima overleefd. De scheuren in broeken en vlekken, de fietsen die op wonderbaarlijke wijze steeds maar weer kapot gingen. Tig lekke banden, spijbelen en vast nog veel dingen die ik ooit nog wel eens krijg te horen.
Want zonen weten al heel jong of ze een meisjesmoeder hebben of een jongensmoeder. En eerlijk is eerlijk, meisjesmoeders zeuren meer dan jongensmoeders. Gewoon omdat ze bang zijn. Bang dat het knulletje zichzelf beschadigd als hij te stoer doet.
Alle moeders en zonen
Tsja, welk type je ook bent, meidenmoeder, jongensmoeder, moederszoon of vaderszoon, je zult het hoe dan ook met elkaar moeten rooien.
Nu pas, vele jaren later, bedenk ik me hoe bijzonder het is dat mijn zoon een bos tot zijn beschikking had. Zo maar, om in te spelen, lekker vrij en samen met anderen de wereld ontdekken en scheppen. Kennelijk is dat een natuurlijke drang die eruit wil.
En dan herinner ik me hoe wij als kind iedere dag buiten speelden, vaak gewoon zwervend in de natuur. Beetje vissen, slootje springen, parfum maken van rozenblaadjes, appels, peren en bramen plukken en nog zoveel meer.
Wat dat betreft zou ieder kind verplicht moeten worden z’n moeder angst aan te jagen. Hup naar buiten, de wereld in. Uit het zicht van moeder. Laat die maar denken dat ze zoete kindjes heeft.
Zou dat niet beter zijn dan al die creaties in de virtuele wereld?
Een beetje weerbaarheid opbouwen en leren omgaan met real life elementen en teleurstellingen en uitdagingen?
Dit artikel werd gepubliceerd in de weekendbijlage van het Friesch dagblad op 19 maart 2016.
Wanneer je deze tekst, of gedeeltes daarvan, wilt gebruiken vraag dan even toestemming.
De link mag gedeeld worden op social media.
Lees ook: Laat kinderen lekker klooien
Lees ook: De zeurende moederclub
Lees ook: Ruimte voor spelende kinderen
Lees ook: Buiten spelen
Lees ook: Geef jongens hun jongens leven terug
Lees ook: Waarom meisjes beter kunnen leren dan jongens
Lees ook: Trouwe zonen en dochters
Geef een reactie