De impact van de meester en de juf

Allemaal hebben we op school gezeten en hebben we ervaring met juffen en meesters. Bij sommigen van hen wordt je blij en soms klikt het niet…
Leerkrachten hebben impact en ik denk dat ze in hun dagelijkse werk maar weinig doorhebben van hoeveel betekenis ze zijn.
In de goede zin en helaas ook in de meer negatieve zin.
Immers, allemaal herinneren we ons wel een juf of meester waar je misschien last van had.

Een verhaal van vroeger?

20/30 jaar terug speelde ook al het vervolgonderwijs en was er evenveel hokjesdenken als nu.
Ik weet zelf ook nog goed hoe er in de laatste klassen van de basisschool verschil werd gemaakt tussen kunnen leren en niet kunnen leren.
Wij noemden dat voor-trekken en iedereen wist ervan.
Ouders wisten ook welke leerkracht kinderen volkomen aan hun lot overlieten als ze onder de Mavo uit zouden komen.
Immers daar was geen eer aan te behalen.
Het volgende verhaal kreeg ik van een deelnemer aan de opleiding tot kindercoach:

In de klas hadden we het er over naar welke school je wilde… Ik zei dat ik graag naar de MAVO wilde … Mijn meester keek me aan met een blik van dat ga jij niet redden.. Uit de toets bleek dit ook en daarom mocht ik niet naar de MAVO. Wel mocht ik echter een toelating toets doen omdat ik het perse wilde..
Je moest een bepaald aantal punten halen en toen ik had er één punt meer..
Mijn meester zei in de klas, nadat hij de uitslag had gekregen: ‘Ja, A. wil zo graag naar de MAVO, ze heeft net genoeg punten!!!!
En public in de klas.. en het staat in mijn geheugen gegrift waardoor ik dit nog letterlijk weet ..

Maar hartelijk dank Meester K, want vanaf toen dacht ik: oké, jij denkt dat ik het niet ga halen.??? Dat zullen we nog wel eens zien.. . Ik kom mijn eerste rapport hier laten zien en hoe..
Ik heb keihard moeten knokken en menig traan gelaten.. Op het eerste rapport had ik 4 negens en toen dacht ik: ‘zo meester K….. here I come..’
En wat deed hij met mijn rapport?? Hij draaide hem om en zei:  ‘oh 6,6,6,6…..’
Toen wist ik: waardering hoef ik niet bij hem te halen……..
……. en nu sta ik voor de klas..
Alles vooral uit wilskracht… dat dan wel..maar oké.. wel met hart en handen..!!!

En we hadden in de klas heel veel HAVO leerlingen waarvan een grote groep uiteindelijk bij mij in de klas kwam en na de MAVO  gingen werken en daar nog zijn.
De manier waarop de meester de HAVO leerlingen destijds ophemelde en mij zo onderuit haalde, vond ik toen als kind heeeel heftig….
Daar zou ik nog wel eens met hem over willen babbelen.. dat doen we misschien te weinig in ons leven.. op dingen terug komen.. hoe is dat destijds voor mij geweest..maar ik had het blijkbaar allemaal nodig in het leven..

 Hoe ik met kinderen omga, dat had ik van hem nodig gehad en zou hij misschien wat van mij kunnen leren.. al ben ik misschien qua inhoud niet zo sterk als hem.. een kinderhart breken op deze manier hoop ik nooit te zullen doen.
Mijn intuïtieve vaardigheden zijn zo dat ik heel goed kan zien en voelen in welke processen kinderen zitten en ik ben er trots op dat ik een goede band met de kinderen in mijn klas heb.

Waar gaat het om

Kinderen hebben het nodig gezien en erkend te worden. De juffen en de meesters met een positieve impact hebben het vermogen het kind echt waar te nemen en het te waarderen zoals het is.

Soms is dat ook voor juffen en meesters moeilijk als een kind hen triggert en uitdaagt op hun pedagogische vaardigheden.
Of dat een juf of meester niets begrijpt van het gedrag van het kind omdat bijvoorbeeld hooggevoeligheid, hoogbegaafdheid of autisme spectrum nog onbekende onbegrijpelijk gebieden zijn.
Dat men moeite heeft met de levensstijl van de ouders, boos is om hoe ze hun kind opvoeden of zelfs bang is voor de ouders.

Als ouders en leerkrachten elkaar niet of onvoldoende kunnen respecteren en waarderen, heeft het kind daar last van.
Die komt dan in een loyaliteitsconflict.
En laten we wel wezen, hoe moeilijk is het om in het dagelijkse verkeer iedere dag weer je beste beentje voor te zetten in een klas vol kinderen met zoveel verschillende hulpvragen en behoeften.
Het is welhaast een wonder dat het zo goed gaat. :-)

Hoe mooi is het dat de vele leerkrachten die ik tegenkom zich bijscholen en alle moeite doen om te leren de kinderen in hun klas te geven wat ze nodig hebben. Daarbij moeten ze ook nog de administratieve druk van het ministerie zien te handelen.

Dan vergeten ze wel eens dat voor het kind in feite vooral de relatie telt en het ZIJN.
Dan kan het gebeuren dat een juf zegt dat ze stomverbaasd is dat een kind na een jaar of twee bij haar komt en zegt: ‘Dank je wel juf voor wat je hebt gedaan voor mij toen mijn papa en mama waren gescheiden’.
En dat deze juf bezweert dat ze zelfs nooit een woord met het kind hierover heeft gewisseld. Maar wat ze wel deed was met zorg en liefde naar dit kind kijken.
Dat bleek genoeg te zijn………

De gemene deler

Vraag aan schoolverlaters maar eens welke leerkracht echt het verschil heeft gemaakt.
En je zult er achter komen dat het in de basis gaat om vertrouwen wat werd gegeven. En of deze schoolverlater nu 20 is of 60, ze zullen die leerkracht noemen die hen vertrouwen gaf dat ze het zouden redden, of de knipoog dat het goed was.

Kinderen hebben het nodig dat we in hen geloven.

De bovenstaande meester heeft het via de harde weg voor elkaar gekregen dat een kind in zichzelf ging geloven en ervoor ging.
Maar er is ook iets beschadigd geraakt…
Hoe mooi zou het zijn als we beide even goed kunnen, vertrouwen geven en tegelijkertijd uitdagen. Wetende dat een opmerking zo gemaakt is in het dagelijkse verkeer.
Maar ook dat er altijd gelegenheid is om terug te keren en vooral mens te zijn en kinderen te zien en te erkennen.

Lees ook: Als juf er niet zou zijn
Lees ook: Prachtige wijze les
Lees ook: Onderwijs een nachtmerrie?
Lees ook: Moeten leerkrachten opvoeden?
Lees ook: Waar blijft het plezier van leerkracht en leraar?
Lees ook: Ieder kind kan leren
Lees ook: Ik had een droom…