Dit is een bijdrage van Marja Baseler. Zij is schrijfster en haar boeken zijn te koop via de boekhandel of (gesigneerd) of via de website van Marja Baseler.
Vandaag is hij jarig, onze jongste zoon. Van een wat dikkig en plomp, bozig kereltje dat je elke ochtend met geweld naar school moest sleuren omdat hij veel liever in zijn warme bedje wilde blijven liggen, is hij uitgegroeid tot een hardwerkende, slanke, goedlachse jonge man. Net terug uit Azië waar hij acht maanden heeft gewerkt en rondgereisd.
Samen met zijn broer vormden we jarenlang een gezin: vader, moeder en twee zoons. Een groot huis, een uitgebreide vriendenkring, fantastische feesten op oudejaarsavond en heerlijke vakanties. In de auto keihard meezingen met Joe Jackson, Van Morrison en Bruce Springsteen onderweg naar Italië of Spanje. We kenden alle nummers uit het hoofd! Een fijn gezin. Tot ik een jaar of acht geleden besloot te gaan scheiden. Het kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel.
Van de een op de andere dag kwam ons gezin in een achtbaan terecht die een maatje te groot voor ons was. Man geschrokken en in de war, familie en vrienden in een spagaat en onze zoons -net volop aan het puberen, en al druk genoeg met hun eigen sores- zaten al helemaal niet te wachten op een scheiding. En ik? Ik heb me als moeder nog nooit zo onzeker gevoeld. Zouden ze me gaan haten, slechte schoolresultaten behalen, onhandelbare jongens worden? En wat zou er terechtkomen van ons gezin?
En inderdaad. Ze waren boos, hadden hemeltergend slechte rapporten en waren zo nu en dan onhandelbaar. En ons gezin? Ja, dat hing een tijdlang als los zand aan elkaar.
Vandaag wordt hij negentien. Hij heeft zijn verjaardag vannacht al uitgebreid gevierd dus zal de halve dag wel in zijn bed blijven liggen, maar vanavond gaan we uit! Met het hele gezin. Naar Amsterdam. Met zijn vieren in de auto en met de muziek keihard aan. Eerst uit eten. En het als moeder toch niet kunnen nalaten ze nog wat tafelmanieren bij te brengen: ‘Kom op jongens. Mobieltjes uit en haal die ellebogen nou eens van tafel’. En er is er altijd wel een bij die me vriendelijk over mijn hoofd aait en quasi verbaasd zegt: ‘Mam, wat ben je eigenlijk klein!’. En altijd komt het moment dat ze met z’n drieën één front vormen als het gaat over FC Utrecht en ze me genadeloos buitensluiten door te zeggen: ‘Nee mam, dat snap jij toch niet’. Maar dat geeft niet want dit is ons gezin en ik geniet, dat weet ik nu al.
Daarna naar de Kleine Komedie voor een optreden van de Wereldband. Onze entree in de lounge van het theater: ik verheug me er nu al op. Moeder de Gans die met haar gevolg binnentreedt hopend dat iedereen haar ziet. Dat mensen elkaar even aanstoten en zullen zeggen: Kijk eens, wat heeft die vrouw een leuk gezin! En ik zal stralen. Weer helemaal in mijn rol als moeder. Mijn drie mannen en ik. Trots!
Lees ook: Heen en weer door Marja Baseler
Lees ook: Pubers alleen op vakantie
Lees ook: Contact: een goed gesprek met je puber
Lees ook: Student op eigen benen
Lees ook: leerachterstand en onvoldoendes
Wil je eens overleggen over je puber in huis, neem dan contact op voor een afspraak met de praktijk voor kindercoaching. Werken als kindercoach leer je bij de opleiding tot kindercoach.
Wil je regelmatig op de hoogte blijven van nieuwe artikelen, vraag dan de nieuwsbrief aan.
Geef een reactie