In de stromende regen kwam ze op haar roze fietsje aanfietsen met een veel te groot fleecejack aan. Ik stond helemaal alleen af te wassen in het centrale gebouw op de camping.
Ze stapte monter naar binnen en we keken elkaar even aan.
” Een grote jas heb ik, vind je niet?” zei ze. Ik beaamde het en zei dat die grote jas vast van haar moeder was, terwijl het overduidelijk een mannenfleece was. Ze reageerde direct door te zeggen dat deze van haar vader was. En als bewijs wees ze een paar emblemen aan die kennelijk belangrijk waren.
Terwijl ik door ging met kopjes afdrogen bewonderde ik de emblemen op de jas en zei hoe heerlijk het moest zijn om een lekker warme jas van pappa aan te hebben.
” Jaaa” zei ze en liep door naar de toiletblokken.
In de eigen wereld
De regen bleef op het dak bleef kletteren en er was geen mens te zien op de camping. Het meisje begon te zingen op het toilet. Ze had een heel eigen repertoire waarbij ” Iene, miene, mutte ” steeds terug kwam.
Ik had een flinke afwas en terwijl ik genoot van het gezang van het meisje, de regen op het dak en het verder uitgestorven terrein, dwaalden mijn gedachten af.
Wat heerlijk dat jonge kinderen zich nog zo vol vertrouwen overgeven aan zichzelf en zo kunnen opgaan in hun eigen wereldje. Het lijkt wel of de buitenwereld nog geen vat heeft op het gedrag van het kind. Zonder schaamte leven kinderen hun leven en doen ze waar ze zin in hebben vanuit hun innerlijke kompas.
Gelukkig dat de meeste kinderen in Nederland een veilige en beschermde opvoeding genieten, al ben ik ze helaas ook anders tegengekomen.
Bijna automatisch ging de afwas door mijn handen. Ondertussen passeerden vele kinderen de revue die ik ken vanuit de hulpverlening of vanuit mijn praktijk.
Ik dacht aan de blije gelukkig kinderen zoals het zingende meisje op de wc, ik dacht aan de kinderen in moeilijke omstandigheden die vaak boos en verdrietig waren en ik dacht aan mijn dochter toen die klein was. Mijn dochter die toen zoveel leek op dit meisje.
De buiten wereld
Het meisje was kennelijk klaar op het toilet, ze zei ” hoi” en liep naar haar mooie roze fiets. Ik zag haar een andere richting uitgaan dan ze was gekomen en volgde haar met mijn ogen. Terwijl ik haar nakeek vroeg ik me af hoe oud ze was. Ik schatte haar een jaar of zeven gezien haar gedrag en uitstraling.
Kinderen tot een jaar of zeven leven veelal nog in een magische wereld waarin nog van alles mogelijk is. Zij hebben nog betrekkelijk weinig realiteitsbesef van de wereld om hen heen en dat maakt onder andere dat ze nog in Sinterklaas geloven. Zodra dat geloof aan diggelen is, is er een nieuwe fase aangebroken.
Zo rond de 9 jaar komt de buitenwereld naar binnen. Voor sommige kinderen is dit een ingrijpende gebeurtenis die met een schok kan komen. Het besef ontstaat dat er in de wereld om je heen dingen gebeuren waarop je geen invloed hebt en die je zomaar kunnen overkomen. Dit kan aanleiding zijn tot angstige dromen en het opnieuw zoeken naar de veiligheid van de ouders.
Schaamte en schuld doen zo rond deze leeftijd ook hun intrede.
Als volwassene zie je dan op een dag dat een kind een hele andere uitstraling heeft gekregen en merk je dat het gedrag van het kind langzamerhand anders wordt. De wereld rondom het kind maakt voortaan deel uit van de binnenwereld van het kind. Vanaf nu is het nodig dat het kind een manier vindt om zich te handhaven.
Vind je weg
Het meisje kwam weer aanfietsen. Haar mooi golvende donkere bos haar begon al nat te worden en in slierten langs haar gezicht te vallen. We maakten even oogcontact en ze nam nu opnieuw een andere afslag dan die waar ze was gekomen. Ik kon het niet goed horen, maar ik had de indruk dat ze nog steeds haar zelf gecomponeerde liedje zong.
Ik mijmerde verder over de kenmerken van kinderen in de leeftijd tussen 6 en 10 jaar.
Toen ik bezig was om alle afwas te verzamelen kwam ze weer aanfietsen. We zwaaiden en glimlachten even naar elkaar en nu nam ze de afslag van waar ze gekomen was. Er was nog steeds niemand te zien op de camping en heel even vlamde bij mij angst op of ze wel veilig weer bij haar ouders zou komen. Ze was immers al een hele poos onderweg.
Maar terwijl ik die angst voelde, kwam ook het vertrouwen wat nodig is om een kind zijn eigen weg te laten vinden. Dat was kennelijk precies wat dit meisje had gedaan op haar roze fietsje in de stromende regen op een uitgestorven camping.
Met een grote glimlach raapte ik mijn spullen bij elkaar en liep eveneens de regen in.
Wist je dat rond de leeftijd van 9 jaar de meeste problemen bij kinderen zich manifesteren?
Angsten, schoolprestaties, vriendschappen, relaties met anderen en boosheid die tot voor kort behapbaar waren, krijgen nu meer lading en vragen dringender om een oplossing.
Wist je dat je met de online opleiding ‘Het (eerste) intakegesprek’ alle tools en praktische handvatten krijgt om snel en direct ouders en hun kind te helpen?
Wanneer je ontdekt hoe je op een laagdrempelige manier snel bij de kern komt van een probleem of hulpvraag, voorkom je escalatie en zet je kind en ouders snel weer in hun kracht. De online opleiding ‘Het (eerste) Intake gesprek‘ wordt door de deelnemers zeer hooggewaardeerd om de verhelderende inzichten en de praktische en helpende aanpak.
Start nu met deze opleiding en je kunt morgen al met de eerste ontdekkingen aan de slag.
Lees ook: Stralende kinderogen
Lees ook: Liegende kabouters
Lees ook: Enge mannen in het donker
Lees ook: Glaasje wind
Lees ook: De hersenen van lerende kinderen
Geef een reactie