Mijn zoontje van 7 liegt overal, zonder blikken en blozen. Hij schrikt niet als hij betrapt wordt op het doen van stoute dingen. Hij kijkt je recht in je ogen en liegt. We hebben van alles geprobeerd: praten, speelgoed afpakken, op de mat zetten, boos worden, schreeuwen, huilen en ja, zelfs dreigen. Hij is overal ongevoelig voor. Hij zegt alleen maar: ik kan niet lief zijn. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij luistert ook nooit in 1 keer. Ik heb vaak uitgelegd, dat het niet erg is dat hij iets vergeet, maar dat in hij in 1 keer moet luisteren. Nu moeten we vaak naar hem toe lopen en soms zelfs fysiek “helpen” voordat hij datgene doet wat er van hem verwacht wordt Het is om gek van te worden. Help !
Contact maken en doordringen tot je kind
Er vallen me een paar zaken op in deze vraag die de moeite waard zijn om even even over na te denken.
Er is al ontdekt dat dit kind het misschien nodig heeft om even extra met je in contact te komen. Dat helpt hem kennelijk om tot hem door te dringen om te zeggen wat je van hem wil.
Veel kinderen met concentratieproblemen bijvoorbeeld, hebben het nodig om meer te ontvangen dan een gesproken opdracht of vraag. Die komen niet goed binnen.
Als ouders geven we regelmatig meerdere opdrachten ineens. Zo een beetje langs neus en lippen, waarbij we dan verwachten dat onze kinderen bij wijze van spreken direct in de houding springen. Wat we vergeten is dat kinderen hun eigen doelen en behoeften nastreven en anders staan afgesteld dan wij.
Gevoel van eigenwaarde
Kennelijk heeft dit kind daarnaast de overtuiging dat hij niet lief is.
Als je dat denkt als 7-jarige zou je ervoor kunnen zorgen dat je juist dat gedrag gaat vertonen zodat niemand je lief gaat vinden.
Dan zou je onder andere kunnen gaan liegen. Je krijgt dan steeds weer bewezen dat je inderdaad niet lief bent want de volwassenen om je heen reageren daar vaak sterk op.
Het zou ook nog kunnen zijn dat dit kind graag wat extra aandacht wil of gezien wil worden. Je kunt dan als kind van alles verzinnen en waar je eens succes mee hebt gehad, is de moeite waard om nog wel een keer te proberen. Want aandacht is aandacht.
Natuurlijk is dit allemaal onbewust want gedrag kan je niet bedenken, en een 7-jarig kind al helemaal niet. Dat maakt het ook vaak zo ingewikkeld.
Wat te doen?
Wat in ieder geval zou kunnen werken, is je kind en jezelf eens een poosje te observeren.
- Wat zou de goede bedoeling van zijn gedrag kunnen zijn?
- Wil hij aandacht?
- Wil hij graag dat jij wat duidelijker bent in je vragen en opdrachten?
- Wil hij graag gezien en gehoord worden?
- Wil hij graag bewijzen dat hij misschien toch wel lief is, maar schrikt hij daarvan en kiest dan toch voor de vertrouwde boze ouder?
- Helpt het hem als je minder ” bovenop” hem zit en minder aandacht aan het liegen geeft?
- Wanneer gaat het wel goed en hoeveel keer per dag vertelt hij wel de waarheid?
- Hoe vaak en om welke zaken liegt hij eigenlijk en welk patroon zit er in het liegen?
- Hoe vaak geef je hem een compliment als hij wel de waarheid vertelt?
De gebruiksaanwijzing
Daarnaast is het vaak heel verhelderend om eens op een rij zetten wanneer het wel goed gaat. Deze moeder heeft al ontdekt dat het helpt om hem even aan te raken en op te halen.
Vaak moeten we de “gebruiksaanwijzing” van ons kind nog wat beter leren kennen. Vooral als het niet van een leien dakje gaat en je kind gedrag vertoont wat je niet begrijpt en nog erger: gedrag wat je verafschuwt.
Wat het kind daar in ieder geval mee wint is je aandacht, maar het kan ook goed zijn dat een kind nog lekker veel in zijn eigen wereldje vertoeft en daardoor sterkere signalen van ouders nodig heeft.
Als je ontdekt wat voor je kind wel goed werkt, doe er dan meer van. Het zou dan best wel eens kunnen zijn dat hij het liegen niet meer nodig heeft.
Liegen, so what?
Veel ouders die eerlijkheid een belangrijke waarde vinden, slaan op tilt als ze hun kind betrappen op een leugen. Kinderen tot 7 jaar zijn nog aan het leren dat hun woorden effect hebben en leren ook steeds meer wat een geweten is.
Misschien is het handig (voor zover je het kunt) eens weinig aandacht te besteden aan het liegen, accepteer wat je kind zegt. Als er duidelijk sprake is van een leugen is laat hem dan zelf de gevolgen accepteren.
Probeer een welles-nietes spel te voorkomen want dat werkt alleen een negatieve sfeer in de hand en lost weinig op.
Observeer maar eens een poosje en vraag je af waar je kind bang voor is of wat het probeert te vermijden als het veel liegt.
Maar bovenal: Leg meer de nadruk op de mooie kanten van je kind. Ongetwijfeld zijn er daar meer van dan van de scherpe kantjes. Geniet van wat er wel is.
Ik wens je veel ontdekkingen.
Lees ook: Mijn kind liegt
Lees ook: Stimulerende ouders goed voor de hersenen
Lees ook: Over probleemgedrag
Lees ook: Liegende kabouters
Lees ook: Wie is probleemeigenaar
Heb je het het gratis eboek al ?
Wil je informatie over de opleiding tot kindercoach? Lees dan hier verder….
Ben je ouder en wil je een afspraak maken met je kind, lees dan hier verder…
Ken je Ik leer leren al? Bekijk het hier….
De webwinkel van Ninico vind je hier…….
De illustratie is van Bianca Snip
De brief warop ik reageer heb ik zelf ingezonden. Op dit moment gaat eht heel erg goed met mijn zoontje, die niet alleen loog, maar ook ontzettend snel kwaad werd en ( pijnlijk ) pestgedrag naar zijn broertjes vertoonde en ik wil vertellen hoe dat ( waarschijnlijk ) komt.
Ten eerste ben ik niet zelf blijven proberen, maar ik heb externe hulp gezogd. Omdat we in een negatieve spiraal zaten, vond ik het genoeg. Via het consultatiebureau zijn we bij een Opvoedkundig Centrum terecht gekomen. Iemand van dat centrum heeft met mij gespoken en met mijn zoontje en contact opgenomen met school. ( Met toestemming van mij en mijn man ) We ( school en wij als ouders ) hebben vragenlijsten ingevuld. Daaruit kwam dat er inderdaad een paar “aandachtspunten” waren. We zijn toen bij Stichting Intraverte beland. Daar kreeg mijn zoontje motorische en later psychomotorische therapie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet of dat mijn zoonjte heeft geholpen, maar wat wel geholpen heeft zijn de volgende dingen die we daar en via het Opvoedkundig Bureau geleerd hebben:
– Door alle handvaten die ik heb gekregen voel ik mijrustiger en dat straal ik ongetwijfeld uit.
– Als mijn zoontje loog, dan negeerde ik dat niet, maar ik ging er verder ook niet op in. ( Wat ik eerst wel vaak deed.) Ik zei alleen: “Ik weet dat je liegt.” Daardoor kreeg hij geen negatieve aandacht.
– Mijn zoontje maakte een vulkaan met 0 op de grond en 10 bij de uitbarsting. Zo kon hij vertellen hoe hij zich voelde. Tot onze grote verbazing, kon hij door een heel kleine tegenslag al “op 6” zitten. Voordeel was ook dat ik kon uitleggen waar ik zat met met boosheid en daardoor werd oorzaak en gevolg voor mijn zoontje erg duidelijk. We konden makkelijker bepsreken hoe het kwam en langzaam kwam het besef, dat je niet bij een kleine tegenslag zo ontzettend boos hoeft te worden.
– Mijn zoontje dacht dat wij, omdat hij stout deed, hem meteen niet meer lief vonden. Onzin natuurlijk en dat zeiden we ook vaak, maar VOOR HEM niet vaak genoeg. Ik heb een hele tijd, elke keer als hij dingen deed die niet mochten, hem duidelijk verteld dat dat niet mocht en daarna meteen hem vastgehouden en gezegd: “maar ik houd toch van je!” Dat begon na een tijd zijn vruchten af te dragen. Hij is zekerder geworden en heeft niet meer het gevoel dat hij onze liefde meteen kwijt is als hij iets doet. – Ik geef hem nu nog meer aandacht. We hebben meer kinderen, maar onze zoon heeft gewoon extra aandacht nodig. Elk kind is anders, dus “eerlijk verdelen” werkt niet hier…
Ik zal niet zeggen dat er nooit meer iets gebeurt, maar de frequentie is heel erg afgenomen. Vaak als er nu iets gebeurd, dan wordt er ook meteen in 1 keer geluisterd en dan ontstaat er dus geen nare situatie.
Door dit alles heeft hij ook het gevoel minder te hoeven liegen.
Het gaat dus nu echt heel erg goed en we zitten weer in een hele positieve spiraal. En dat voelt geweldig !!! Ik kan het iedereen aanraden die echt met zijn / haar handen in het haar zit: Zoek hulp !
Hartelijk dank voor je reactie en wat fijn te lezen dat het goed gaat. Knap van jullie als ouders dat je hulp hebt gezocht en stapsgewijs zijn negatieve gedrag hebt kunnen doen laten verdwijnen.
Voor mij is je verhaal maar weer eens de bevestiging dat kinderen altijd een goede bedoeling hebben met hun gedrag, bv aandacht nodig hebben, en dat wij het soms niet goed snappen of het moeten vertalen.
Fijn dat de schalen met de vulkaan voor hem ook goed werkte. Veel kinderen zijn inderdaad snel op hun top, ik maak het regelmatig mee dat een kind bij 1 al ontploft. En toch is er dan ook nog alle ruimte om oplossingen te vinden.
Ik wens jullie veel goeds voor de toekomst.
Beste,
De zoon van 12 j van mijn man vertelt aan zijn mama dat hij niet graag meer naar zijn papa en mij (stiefmama) komt en liever meer bij haar zou zijn ipv co-ouderschap. Wij vielen hiervan echt uit de lucht, want hebben hiervan nooit een signaal gezien. Echter bij ons doet hij of er niets aan de hand is al de hele week. Kan een kind van 12 jaar al dagen doen alsof er niets aan de hand is en toneel spelen? Zijn ex (de mama) heeft afspraak gemaakt bij psycholoog en tot dit gesprek plaats heeft, mogen we er niet over praten omdat dit omgekeerd effect kan hebben. Dit is heel moeilijk, want wij zijn zo gekwetst en begrijpen er niets van daar de kinderen altijd op de 1ste plaats bij ons komen.
Dag Tamara,
Wat verdrietig dat je (stief) zoon kennelijk niet kan of mag vertellen wat hij voelt en wat eraan de hand is.
Wanneer hij bij een psycholoog aangemeld wordt, is het verplicht dat zijn vader hiervoor toestemming geeft en zal ook de psycholoog met vader in gesprek gaan.
Dus vader kan niet buiten beschouwing blijven.
Gezien de kennelijke moeilijkheden van zijn zoon, lijkt het me de verantwoordelijkheid van vader om zo snel mogelijk aan zijn zoon te vragen wat er aan de hand is en hoe hij hem kan helpen.
Vader zal in dit gesprek een open houding kunnen hebben die gericht is om zijn zoon te helpen de kennelijk moeilijke gevoelens die de jongen heeft te helpen bespreken en waar mogelijk op te lossen.
Vader kan nu hij dit weet niet weglopen voor zijn verantwoordelijkheid en de jongen in zo’n moeilijke situatie laten blijven zitten.
Dat mag natuurlijk nooit pas bij een psycholoog aan bod komen en er tot zover over zwijgen.
Hoe kan vader toestemming geven voor een psycholoog als hij niet weet wat zijn zoon nodig heeft?
Voor wie is dit kennelijke spreekverbod helpend?
Het kind heeft het kennelijk moeilijk zo heeft hij bij mama aangegeven en het is voor hem, maar ook voor vader eerlijk dat hij dit met papa kan bespreken en dat papa hem gaat helpen zodat deze jongen zich beter kan voelen. Het is dan de vraag of een psycholoog een nuttige toevoeging kan zijn.
Het is ook eerlijk om dit met moeder op deze manier te bespreken zodat moeder ook weet dat vader zijn verantwoordelijkheid neemt en de aanklacht van de jongen serieus neemt en dat beide ouders dan in het belang van de jongen gaan zoeken naar oplossingen.
Misschien is dan de mediator een betere oplossing dan een psycholoog voor de jongen.
Ik wens jullie veel wijsheid.
En…. let erop dat jullie gekwetstheid niet bij de jongen terecht komt !!!!! Hij moet zeer serieus genomen woorden en zijn verhaal kunnen vertellen zonder dat jullie hem verwijten maken want dat maakt het dan voor hem te moeilijk. Hij heeft goede redenen waarom hij niet aan papa heeft verteld wat er schort en dat mag nooit een verwijt worden. Een kind in echtscheiding is altijd de klos en heeft het al moeilijk genoeg zonder dat hij de gekwetstheid van de ouders erbij krijgt.
Lukt het niet om je gekwetstheid niet te tonen, dan is het wijs zelf naar een psycholoog te gaan.
Wauw wat is dit een mooi succes verhaal! Wat kun je dan als ouders trots zijn op jezelf! Jullie stellen je als ouder lerend op en leggen niet het probleem alleen bij het kind neer. Een kind heeft ook nooit de intentie om een ouder te klieren, ook al voelt dit soms wel zo! Ontzettend fijn voor jullie allemaal dat het zo goed gaat!