Als je last hebt van dyslexie krijg je van de juf of meester op school vaak veel huiswerk mee. Juist als je al een probleem hebt met lezen, schrijven en spellen en het wordt je goed ingepeperd dat je dit niet kan, is het op zijn minst heel vervelend als je huiswerk hebt.
Iedere dag thuis ook nog even fijn lezen en schrijven is dan geen pretje en ik weet dat in menig gezin de bloeddruk en de stressfactor stijgt naarmate HET moment van huiswerk naderbij komt.
Zo ook bij ons. Zoonlief had eens in de 14 dagen dictee en mocht daarvoor maar heel weinig woordjes fout hebben. Hij had meestal maar een paar woordjes goed. Qua motivatie liep het dus ook al niet over. Want hij wilde spelen, in het bos rovertje doen met de andere jongens, op de computer spelletjes doen als het regende, met anderen stiekem hutten bouwen in het gemeente plantsoen of gewoon bouwen met zijn lego:
Maar geen huiswerk maken en al helemaal geen woordjes schrijven.
Als het maar duidelijk was, hij deed het niet.
Menig minidrama hebben we dus gehad. Op een dag stuurde ik hem naar zijn kamer naar zijn mooie nieuwe bureau, wat pappa met zoveel liefde en vakmanschap had gemaakt. Hier moest hij maar eens even al die 20 woordjes schrijven en dan zou ik ze later wel nakijken.
Nou mooi niet…..
Toen ik later boven kwam zat hij te spelen met zijn lego en lag het dictee in duizend stukjes verscheurd over de vloer.
Op mijn vraag of dit hem nu geholpen had en dit de beste manier was antwoordde hij hartgrondig: “JAA”.
Sindsdien heeft hij nooit meer woordjes geoefend en is hij de basisschool doorgestuiterd. Zijn dyslexie heeft ie geaccepteerd en vaak ge- (mis) bruikt om onder taken uit te komen. Ik vraag me wel eens af hoe hij zich had ontwikkeld als we op een eerder tijdstip alle kennis hadden gehad die we nu hebben en wat dit met hem had gedaan. Dit had vele frustraties kunnen besparen want nog steeds wil hij geen enkele manier hulp hebben bij schrijf- en speltaken. Hij vindt dat het prima gaat en heeft op zijn eigen manier een 2,5 MBO-opleidingen gevolgd en vindt nog steeds zijn autonomie belangrijker dan de mening van zijn moeder.
En het zou heel goed kunnen dat hij gelijk heeft. Wie zal het zeggen………
Ieder heeft uiteindelijk te leren leven met zijn eigen mogelijkheden en beperkingen, of we dit nu leuk vinden of niet. Acceptatie van de feiten is in ieder geval een belangrijke eerste stap…….
Meer in categorie: bij mij thuis en dyslexie en dyscalculie.
Mocht je hulp nodig hebben voor je kinderen, neem dan gerust contact op met de praktijk voor kindercoaching.
Ken je Ik leer leren al?
Wil je deelnemen aan de opleiding tot kindercoach of een bijscholing volgen, kijk dan op de website .
Wil je op de hoogte blijven van nieuws en artikelen, vraag dan de nieuwsbrief aan.
De illustratie is gemaakt door Bianca Snip
Heel mooi omschreven vanuit een eigen situatie.
Mooi verhaal over autonomie van het kind. Te weinig gerespecteerd op scholen, vroeger en nu.
Op dit moment begeleid ik een ( buitenlands) meisje van 4, school maakt zich forse zorgen, is aan het testen en doorverwijzen. In een gesprek dat ik met haar had zegt ze: ‘ik ga niet Nederlands praten’. Daar moeten we een ‘nog niet’ van zien te maken samen…..
Wat mooi Elly, die nog niet…. Ennn… misschien vragen of papa en mama het goed vinden of ze Nederlands gaat praten of loyaal moet blijven aan de taal van herkomst.. :-)