De kracht van “dank je wel”

Tegen het eind van de negentiger jaren kwam ik in aanraking met het werk van Byron Katie. Ze had het over vier vragen, te weten:

1. Is het waar?
2. Kun je absoluut zeker weten dat het waar is?
3. Hoe reageer je als je die gedachte gelooft
4. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
En tot slot kun je nog de oefening doen om de gedachte om te keren. Je kijkt dan in je eigen spiegel en dan blijkt vrijwel altijd dat je je eigen sores op de ander had geprojecteerd.
Omdat ik merkte dat ik anders tegen zaken begon aan te kijken en Byron Katie me nieuwsgierig maakte ben ik verder gaan studeren op het gebied van communicatie en dook onder andere weer opnieuw in de psychologie en pedagogiek en leerde heel wat bij.

Het hoofdthema was en bleef: Hoe verhoud ik me tot de ander en die ander zich vervolgens weer tot mij.

Vòòr de ontdekking van Byron Katie was ik me er al bewust van dat iemand anders me niet gelukkig kon maken en dat ik zelf aan de slag moest om relaties goed te houden. Een klus, die iedere dag weer actueel is!
Achteraf gezien zou je kunnen zeggen dat ik pas echt volwassen werd nadat ik zelf al lang en breed eigen kinderen had. Ze wezen me er op dat ik telkens weer de verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn gedrag, mijn overtuigingen en mijn visie. Mijn kinderen spiegelden heel precies en stuurden me op die manier bij.
Ze noodzaakten mij om na te denken over wat voor moeder ik wilde zijn en wat ik belangrijk vind om hen mee te geven in het leven. Zodat zij op hun beurt weer kunnen kiezen wat voor mens ze willen zijn.
Het spanningsveld tussen zelfstandigheid aanleren en er zijn voor de kinderen speelt tot op de dag van vandaag, zelfs nu ze al bijna volwassen zijn.

Deze week viel me een aantal keer op dat mijn kinderen mij bedankten voor een klusje wat ik voor hen had opgepakt: een overhemd gewassen en gestreken, bed en kamer opgeruimd, een tas weggebracht en zo nog een paar zaken.
Ineens realiseerde ik me dat dit wel eens de winst zou kunnen zijn van al die jaren dat ik hún heb bedankt voor het doen van een klusje of gewoon heb benoemd dat ik het fijn vond dat ze iets hadden gedaan.
Zo simpel kan het dus zijn en zoveel positiviteit geeft het als je heel gewoon regelmatig  “dank je wel” zegt tegen degenen die je het meest na staan.

Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Lees ook: Lang leve de grootouders
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Problemen oplossen waar het hoort
Lees ook: Terugkijken op het oude jaar
Lees ook: Leugentje om bestwil
Lees ook: Eruit halen wat erin zit?
Lees ook: Een heilige voor de klas?

Ken je Ik leer leren al?
Wil je een aantal keer per jaar artikelen ontvangen? Vraag de nieuwsbrief aan van de praktijk voor kindercoaching en de opleiding tot kindercoach.
Materialen voor kindercoaching koop je bij Ninico
Eigen foto.