Ze was een prachtige meid, lang blond haar en een zachte uitstraling. Sinds een poosje was ze begonnen met een vervolgstudie en dit was heel anders dan de middelbare school.
Vanaf de basisschool had ze er al last van dat ze weinig aansluiting vond bij andere kinderen en voelde ze zich regelmatig buitengesloten. Op de havo was dit niet anders geweest.
Nu ze echter op het HBO kwam en gedwongen werd tot samenwerking door allerlei gezamenlijke projecten, kreeg ze pas echt last van haar sociale verlegenheid en haar onhandigheid om contact te houden met anderen.
We bespraken wat haar doel was en wat ze bij mij wilde bereiken en ik herkende haar al snel als iemand die heel goed gebruik maakte van haar visuele systeem. Steeds wanneer ik haar een vraag stelde schoten haar ogen een fractie omhoog en soms bleef ze lang nadenken met haar ogen omhoog gedraaid.
De sessie
Heel rustig praatte ik haar naar een ontspannen toestand en vroeg haar hoe haar verlegenheid voelde en eruit zag. Ze zei dat ze het gevoel had alsof er groene sluiers op een glazen plaat stonden tussen haar en de ander. Stap voor stap en steeds scherp observerend ging ik met haar aan de slag om te ontdekken of de sluiers ook wilden verdwijnen. De sluiers weghalen ging redelijk goed maar het glas was hardnekkiger. We speelden heel wat spelletjes met haar glazen plaat en ze voerde keurig iedere gegeven opdracht in gedachten uit. Ik kon duidelijk zien wat wel of niet werkte, ze trok dan even met haar mond, er trok een spiertje rondom haar oog en zo nu en dan kwam er een zucht.
Zo werkten we door totdat we op de grens waren. Kennelijk was het voor haar om onbekende redenen nodig dat er een klein deel van de glazen plaat bleef staan.
We waren bijna een uur aan het werk geweest, maar het leek een fractie van de tijd.
Twee jaar later kwam ze weer bij mij met een vraag om te werken aan faalangst voor een sollicitatie gesprek voor stage. Ze vertelde dat het heel goed met haar ging en dat haar oude verlegenheid vrijwel weg was. Sinds het werken met de sluiers en het glas was contact leggen veel gemakkelijker geworden. Het had gevoeld als veel meer letterlijke en figuurlijke ruimte, al was ze nog best wel eens verlegen.
Voor mij het zoveelste bewijs van hoe bijzonder onze psyche in elkaar zit en hoe nauw gevoel en beelden met elkaar verweven zijn. Waar het beeld verandert, verandert ook het gevoel zodat je als coach in het hier en nu kunt blijven en aan de slag kunt gaan met dat wat zich in een sessie aandient.
Lees ook: Boos kind
Lees ook: Hoe fietsen en darten helpen om beter te leren
Lees ook: Je ouders missen na echtscheiding
Lees ook: Leugentje om bestwil
Lees ook: De juf heeft een harde stem en een boos hoofd
Lees ook: Het kind zonder startmotor
Ken je Ik leer leren al?
Wil je een aantal keer per jaar artikelen ontvangen? Vraag de nieuwsbrief aan van de praktijk voor kindercoaching en de opleiding tot kindercoach.
Materialen voor kindercoaching koop je bij Ninico
De illustratie is gemaakt door Bianca Snip
Geef een reactie