Als het tegenwoordig over kinderen gaat, heb je het al snel over etiketjes.
Lees maar even mee:
Adhd, pdd-nos, dyslexie, odd, cd, asperger, autisme, dyscalculie, add, hechtingsstoornis, depressief, selectief mutisme, eetstoornis als anorexia of boulimia, ticstoornis als Gilles de la tourette, verslavingsproblematiek, borderline.
Ontwikkelingsstoornis
Bovengenoemde woorden behoren tot de ontwikkelingsstoornissen en zijn psychiatrische stoornissen. Deze zijn alleen door een psychiater, orthopedagoog of psycholoog vast te stellen. De leeftijd waarin een stoornis zichtbaar wordt kan erg verschillen, bijvoorbeeld zal cd, borderline en verslaving pas boven 16+ vastgesteld kunnen worden.
Daarnaast zijn er nog vele lichamelijke aandoeningen en erfelijke aandoeningen waar kinderen last van kunnen hebben zoals stotteren, een moeizame motoriek, maar ook het syndroom van Down en open ruggetje bijvoorbeeld.
Nieuwe etiketjes?
Van een andere orde zijn de laatste jaren “diagnoses” als hoogsensitief, hoogbegaafd, nieuwetijdskinderen, indigo kinderen, regenboog kinderen, chrystal kinderen en misschien nog wel meer.
Wat hebben al deze etiketjes gemeen?
Een feit is dat ieder kind, met of zonder etiket, het moet zien te rooien in zijn leven. Ouders hebben de plicht hun kind te begeleiden naar volwassenheid, waarin ieder kind op zijn eigen wijze met zijn eigen mogelijkheden zich moet ontwikkelen.
Uiteindelijk is het de bedoeling dat ieder kind in zijn bestaan kan voorzien, met of zonder partner en/of kinderen.
Er dient later een dak boven het hoofd te komen en brood op de plank, liefst met een beetje beleg. :-)
Wat is er nu belangrijk voor later?
Wat ouders wel eens vergeten in hun zorg voor hun kind is deze blik op de toekomst. Iedere ouder wil het beste voor zijn kind, maar is het beste nu ook goed voor later?
Staan ouders erbij stil dat een diagnose zoals genoemd in het eerste rijtje, een psychiatrisch stempel is? En dat deze in principe levenslang geldt, waar ook toekomstige werkgevers en misschien verzekeringsmaatschappijen een mening over hebben?
Staan ouders erbij stil wanneer excuses gezocht en gevonden worden via een diagnose, deze kinderen heel erg dwars kunnen zitten in hun ontwikkeling?
Een wellicht pietluttig voorbeeld hiervan is extra tijd bij dyslexie voor proefwerken. Voor veel kinderen heel nuttig en behulpzaam, maar ook voor een aantal kinderen een reden om zich niet zo zwaar in te spannen. En is dat wat ouders willen?
Want laten we wel wezen, een kind opvoeden in deze tijd is nog geen gemakkelijke opgave. Zeker niet wanneer er extra uitdagingen zijn en je kind je onmachtig laat voelen in je ouderschap.
We moeten kinderen frustreren
Dit is een uitspraak van Bert Hellinger die mij blijft prikkelen.
Natuurlijk, allereerst moeten en willen we onze kinderen beschermen. Dat is een plicht, maar dat betekent niet dat we alle blaadjes voor hun voeten weg moeten vegen. Welnee, we moeten ze zelf leren vegen zodat ze verantwoordelijkheid en nog veel meer leren voor zichzelf.
Als we stiekem even terugdenken in ons leven, zullen we ongetwijfeld het cliché beamen dat juist de tegenslagen ons sterk hebben gemaakt.
Hoe kan het dan dat we onze kinderen hun tegenslagen misgunnen?
Dat is raar?!
Dus?
Dus…. laten we alle kinderen hun afwijking gunnen, hoe raar, vervelend, lastig, angstig, verdrietig of wat dan ook. Laten we kijken naar de keerzijde van de diagnose. Wat kan dit kind wél, waar blinkt hij uit, wat laat zij het meest zien aan talent.
En helpen?
Laten we hen leren zichzelf te helpen door ze te laten modderen en mislukken. Door ze te leren voor zichzelf op te komen, met diagnose en al.
Want daar worden ze sterk van.
Maar bovenal: Laten we onze kinderen als kind zien en tegelijkertijd ons afvragen welke volwassene het later zal worden. Laten we grenzen stellen aan onszelf als we de neiging hebben hun problemen op te lossen.
En …… (maar vast niet voor jou :-)) laten we accepteren dat onze kinderen niet perfect zijn en gewoon zichzelf mogen worden, inclusief al hun gebreken.
Net als jij en ik………, toch?
Lees ook: Moed moet
Lees ook: De luikjes dicht bij leren
Lees ook: Diagnose dyslexie, wat nu?
Lees ook: Is leren een nieuwe vorm van kinderarbeid?
Lees ook: Het waarom van friemelen
Lees ook: Hokjesonderwijs
Lees ook: Dyslexie in de mode
Lees ook: Leidt een diagnose tot verlamming?
Uitzending van Zembla bekeken en deze blog gelezen. Ik ben het met je eens dat kinderen niet gebaat zijn bij het voor de voeten wegvegen van blaadjes. Ik ken kinderopvang waar dat gebeurt; het gras wordt gemaaid en de takjes en rommel opgeruimd zodat er niet gestruikeld, en dus weer opgestaan, kan worden. Van een heel andere orde vind ik het wanneer te jonge kinderen al teveel moeten presteren. Waarbij de druk toeneemt, en, zoals je het altijd mooi zegt, de luikjes op slot gaan. Niet een pleister erop, maar een etiket erop. Opgelost en verklaard. Nieuwetijdskinderen, Indigokinderen, HSK, HSP. Als kinderen zo spiegelen met al die etiketten, wat wordt er dan gespiegeld? Arme kindertjes met deze druk van een economie die ze straks moeten oplossen, mileueproblemen, maatschappij zoals die is en die ‘de kinderen van deze tijd’ op moeten lossen straks. Alles op de kleine schoudertjes. In mijn beleving heeft niet het kind maar de maatschappij een heel groot probleem. Grappig zoals verschillende personen verschillend naar eenzelfde situatie kunnen kijken ;-)
Ik zie, dat dit al een hele oude blog is. Maar wat heerlijk om dit te lezen; ik ben het er zó mee eens. Het is me uit het hart gegrepen. Laten we ieder toch gewoon laten zijn wie hij of zij is, groot of klein. ‘Iedere gek heeft zijn gebrek’. En dat maakt het juist zo’n stuk leuker en interessanter. Ieder heeft zijn aandeel in deze wereld, en soms moet je daar een beetje anders voor zijn. Heel waardevol!
Dank je wel voor deze mooie reactie…