Boos kind wat haar zin wil hebben

Ze kwam met haar moeder. Een leuk kind om te zien met een open en vrolijke uitstraling. Haar staartjes zwiepten zo nu en dan heen en weer als ze levendig met me in gesprek was. Ze vond het ook wel een beetje spannend om te komen omdat je nooit kon weten wat er zou gebeuren én ze vond het ook niet helemaal eerlijk dat ze moest komen vertelde ze me.

Nadat ik had uitgelegd wat een kindercoach is en hoe deze te werk gaat, was zij aan de beurt om te vertellen waarvoor ze kwam. Samen met haar moeder vertelde ze dat ze vaak boos en driftig was.

De ontdekking

Om een beetje zicht te krijgen op wat er gebeurde als dit meisje boos was, stelde ik een aantal vragen. Het bleek dat ze vooral woedeaanvallen kreeg als haar moeder haar achter de broek zat. Vooral ’s ochtends als ze op moest schieten, kon ze enorm boos worden waardoor juist de tijd voorbij vloog. Bij haar vader had ze er minder last van omdat ze van hem gewoon vaak haar zin kreeg, zo vertelde ze, en als dat niet lukte kreeg ze een driftaanval.

Moeder bevestigde deze antwoorden en ik prees haar voor haar eerlijke antwoorden. Om het nog een beetje duidelijker te krijgen vroeg ik haar hoe belangrijk op een schaal van tien het was om haar zin te krijgen. Ze gaf aan dat dit een negen en een half was en ze voegde eraan toe dat dit bij papa bijna altijd lukte en bij mama veel moeilijker was. En als het niet lukte werd ze gewoon heel boos. Ze vond dat ze zelf heel goed kon uitmaken wat ze wilde en hoefde niet alles gezegd te hebben.

We hadden hier te maken met een kind wat hoog scoorde op de schaal van autonomie, onafhankelijkheid en zelfstandigheid willen en ik was benieuwd waar en hoe we zouden uitkomen.

Een experimentje

Ik vroeg haar om even te gaan staan en gaf haar een matje en vertelde haar dat we even net zouden doen alsof dit matje haar boosheid was als ze haar zin niet kreeg. Ze stond er even mee te dralen in haar handen en toen vroeg ik haar wat ze ermee wilde doen.

Onmiddellijk gooide ze het matje bij haar moeder in de schoot en keek me triomfantelijk aan. “jaaaa-aa?”  zei ik, “nu heeft mama je boosheid….” En voordat ze iets kon zeggen zei haar moeder dat het goed was en zij beaamde het.

Deze beweging was precies wat eraan de hand was. Ik stelde de vraag of dit inderdaad was wat er gebeurde. Als dochterlief boos was, kreeg mama de volle laag en was zij het kwijt. Moeder keek nu lichtelijk geschrokken naar het gekleurde matje op haar schoot en dochter keek naar moeder.

Tijd om verder te gaan…

Wat nu?

Ik vroeg moeder om het matje terug te geven aan het meisje. Ze deden keurig wat ik zei en toen keek het meisje bedremmeld naar het matje. “Dit is dus je boosheid” zei ik tegen haar. “wat zou je er ook mee kunnen doen?” Ze had werkelijk geen idee en keek me aan en vroeg: “In een prullenbak gooien?”.

We probeerden het uit. Nu was het matje niet meer in haar handen, maar ze wist waar het was. Ze vond het eigenlijk wel een beetje gek en wist niet zo goed wat z er van moest denken en ze bleef een beetje verloren staan met haar handen bungelend langs haar zij.

Wat is er te leren voor de toekomst?

Ik vroeg haar te gaan zitten en stelde voor om te kijken hoe ze kon leren met haar boosheid om te gaan. Zou het kunnen dat ze nog niet zo goed geleerd had om te leren dat je soms je zin niet kon krijgen? Het was natuurlijk heerlijk dat ze vaak haar zin kreeg, maar zou het ook anders kunnen en wat zou haar dat dan opleveren. We bespraken de gevolgen van haar woede aanvallen en driftbuien en die waren uiteindelijk toch niet fijn. Bovendien vroeg ik haar of ze er nu toch niet een beetje te oud voor was.

Ze begon een beetje te twijfelen en dat was precies goed. We spraken af dat ze met haar vader zou bespreken hoe hij haar kon helpen om een driftbui te voorkomen. En omdat ze van onafhankelijkheid hield en graag de touwtjes in handen had, mocht zij bepalen wat papa zou kunnen zeggen wat haar het beste zou kunnen helpen.

Hetzelfde deden we met moeder. Ze wilde heel graag zelf haar ochtendritueel bepalen zonder dat haar moeder haar opjaagde. Dat vond ze heel naar. We bespraken samen wat moeder zou kunnen doen en stelden het raamwerk vast waar ze zich aan moest houden qua tijd voor het ontbijt en van weggaan en wat binnen de tijd van opstaan tot weggaan moest gebeuren.

Moeder en dochter waren blij met deze afspraken en wilden zich eraan houden. Moeder zou haar best doen haar minder op te jagen en dochter zou als ze boos was even aan het matje denken en net doen alsof ze het in haar handen had. Zo kreeg ze even tijd om te bedenken wat ze met haar boosheid zou willen doen. Weggooien op een goede plek of toch een woedeaanval richting papa of mama.

Een aantal weken later belde moeder mij om de volgende afspraak af te zeggen. Het ging heel goed en zo nu en dan ging het nog even heel erg mis, maar het lukte hen met behulp van denken aan het matje om de situatie weer in goede banen te leiden.

In deze korte workshop leer je hoe je voorkomt dat je kind bozer wordt en hoe jij de touwtjes in handen houdt en je neit laat meeslepen door je boze kind.
Je kunt vandaag nog beginnen…

Workshop Voorkom de vier valkuilen van boze kinderen.

Meer artikelen:

Lees ook: Boos kind, een verhaal uit de praktijk
Lees ook: Boos kind en onmachtige ouders
Lees ook: Waarom word je boos en hoe uit je dit gezond?
Lees ook: De kindercoach als Tomtom
Lees ook: Wat hooggevoelige kinderen vaak doen
Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Het probleem oplossen waar het hoort

Ken je Ik leer leren al?
Wil je een aantal keer per jaar artikelen ontvangen? Vraag de nieuwsbrief aan van de praktijk voor kindercoaching en de opleiding tot kindercoach.
Materialen voor kindercoaching koop je bij Ninico waar het werkboekje Ik ben boos ook verkrijgbaar is.
De illustratie is van Aly Westerhuis