Je ouders missen na echtscheiding

Ik was echt verrast. Door het verhaal van zijn ouders had ik een grote onverschillige en cynische jongen verwacht. Wat echter bij me in de praktijk stapte was een iele jongen met een hele kwetsbare, bijna angstige en vriendelijke uitstraling.

Zijn beide ouders die al een aantal jaar gescheiden waren hadden hem aangemeld en telefonisch los van elkaar hun verhaal gedaan. Het was onhoudbaar. Zijn ouders hadden co-ouderschap en zowel bij moeder als bij vader was hij boos, agressief, brutaal en tegendraads. Met zijn 15 jaar was hij de afgelopen maanden verschrikkelijk in de omgang geworden en was er niet meer redelijk met hem te communiceren.

De opbouw van de sessie

Allebei, de vader en de zoon keken stuurs. Ze hadden er al een lange autorit opzitten en ik kreeg de indruk dat deze niet zo vlotjes was verlopen. Nadat ik had uitgelegd hoe mijn manier van werken was, vroeg ik hem of  hij wilde dat zijn vader bij de sessie aanwezig zou blijven. Een beetje ongemakkelijk haalde hij zijn schouder op en keek me even vluchtig aan. Ik keek even van vader naar zoon en besloot dat het wellicht handig was dat vader even in de wachtkamer zou verblijven en dan later weer zou invoegen. Met een zucht gingen beiden daarmee akkoord en vader verliet de praktijkruimte.

Ik liet de jongen zijn verhaal vertellen en al snel hadden we de rode draad te pakken.

De kern van de zaak

De jongen vertelde over hoe zijn vader een nieuwe vriendin had gekregen die al snel bij hem was ingetrokken. Niet leuk, ook niet voor zijn moeder (–) die nog alleen was, maar ook vooral wennen omdat deze mevrouw het hele huis had veranderd zodra ze was verschenen. Alles waaraan hij  gewend was, was verdwenen en ook zijn kamer had eraan moeten geloven. En alsof dat nog niet erg genoeg was, had zijn vader meer aandacht voor haar zoontjes dan voor hem. De twee jongetjes hoefden maar te kikken en zijn vader stond klaar. Hij haalde en bracht hen overal naar toe. Als hij aan zijn vader vroeg hem ergens vandaan te halen dan vond zijn vader hem oud genoeg om zelf een oplossing te bedenken. Ook speelde en stoeide zijn vader met de jochies. Iets wat hij nog nooit met hem had gedaan.

Aarzelend was hij begonnen met vertellen en steeds hartstochtelijker had hij zijn verhaal gedaan. En nu hij uitgesproken was, zat hij voor me als een heel eenzaam en verdrietig knulletje met zijn schouders opgetrokken tot naast zijn oren.

Ik hield heel even mijn mond en vertelde hem hoe knap ik het vond dat hij dit durfde te vertellen en hoe moeilijk het voor hem moest zijn dat alles zo ingrijpend veranderd was. Ik zei dat ik vooral de indruk had dat hij zijn vader heel erg miste en vroeg of dat klopte? Uit de grond van zijn hart bevestigde hij dit.

En ik vroeg hem hoe hard hij zijn best gedaan had om toch vriendelijk en gastvrij te blijven, maar dat het erop leek dat dit niet gelukt was en dat er uiteindelijk steeds meer ruzies waren gekomen. Ook bij zijn moeder omdat zijn vader van zijn moeder vroeg dat zij hem moest leren het nieuwe gezin te accepteren. En ook hier beaamde hij dat hij het gevoel had dat hij er niet toe deed.

Op mijn vraag hoe het nu verder moest had hij geen antwoord. Toen ik hem voorstelde om het met zijn vader te bespreken was hij niet zo hoopvol. Ik prees hem om zijn moed, dapperheid en uithoudingsvermogen om toch bij mij te komen wellicht met de hoop op een oplossing. Zou hij het aandurven om dit zo moeilijke en pijnlijke onderwerp samen met mij met zijn vader te bespreken?

Het delen

Ik nodigde vader uit om erbij te komen. Beiden keken wat ongemakkelijk naar elkaar en ik vertelde vader dat we besproken hadden welke veranderingen de afgelopen maanden hadden plaatsgevonden. Ik vertelde vader ook dat ik de indruk had gekregen dat zijn zoon hem heel erg miste en het gevoel had dat hij niet meer zo belangrijk was voor zijn vader. Vader beaamde dat er veel veranderd was en hij vond dat zijn zoon hier maar aan moest wennen en zich moest aanpassen. Vader voelde zich eindelijk weer gelukkig en hij liet zich dit niet afpakken door een dwarse puber.

Terwijl vader aan het woord was dook de zoon weer een beetje in elkaar. Ik ondersteunde vader door te zeggen hoe fijn het was dat hij het geluk had gevonden en ik vroeg aan zijn zoon of hij het merkte dat zijn vader nu gelukkig was. Dit had hij zeker gemerkt en hij antwoordde met stelligheid dat hij zijn vader dit geluk heel erg gunde.

‘En toch mis je je vader juist misschien daardoor heel erg’, voegde ik eraan toe. Terwijl hij nog bevestigend knikte, begon zijn vader opnieuw  allerlei argumenten aan te voeren waarom hij deed wat hij deed. We herhaalden deze discussie een aantal keer en steeds onderbrak ik vader met de de opmerking dat zijn zoon hem mist.

Omdat de nood van zijn zoon niet tot vader doordrong, vroeg ik beide heren te gaan staan en elkaar aan te kijken. Ik liet de zoon zeggen: ‘Pap, ik mis je….’ en toen ik zag dat er iets veranderde bij vader, liet ik ze elkaar stevig omhelzen.

De afronding

Nadat beide heren weer hadden plaatsgenomen, vroeg ik vader hoe hij ervoor kon zorgen dat zijn zoon het gevoel zou kunnen krijgen dat hij er ook bij mocht horen in het nieuwe gezin. Omdat er nog weinig tijd was, vroeg ik hen in de auto op de lange reis terug te gaan bedenken hoe ze samen wat tijd konden doorbrengen en wat vader zou kunnen doen om zijn enige zoon die eer te doen toekomen. Aan de zoon vroeg ik of dit voor hem in orde was en of hij met deze afspraak verder kon….

En zo stapten ze samen de deur weer uit, met een klap op elkaars schouder bij de auto, zo zag ik nog net.

Lees ook: De kindercoach is een vertaalmachine
Lees ook: De wensen en verlangens van kinderen na echtscheiding
Lees ook: Hoe is jouw kind loyaal
Lees ook: Halve kinderen na echtscheiding
Lees ook: Gedeelde vakantie
Lees ook: Kinderarbeid?
Lees ook: Ontspoorde puber na echtscheiding
Lees ook: Kinderen voelen zich schuldig na echtscheiding