De eerste keer dat iemand het mij vroeg, waren we al jaren onderweg met onze zoon.
Bijna wekelijks zat ik met hem bij een specialist in het UMCG.
Gelukkig kon ik de bezoeken altijd net om mijn werkdagen heen plannen doordat ik parttime werkte en de mazzel heb dat ik heel goed in organiseren ben.
Ik had dan ook geen antwoord op de écht gestelde vraag hoe het met mij ging.
Met mij???? huh hoezo dan???
Pas veel later realiseerde ik me dat ik die vraag nog nooit had gehad.
Nog weer later barstten vele moeders in mijn tijd als jeugdbeschermer en in mijn praktijk in huilen uit nadat ik deze ene simpele vraag stelde.
Omdat het de eerste keer was dat iemand het vroeg!
Praten over in plaats van met……
We zijn er kampioen in: praten over moeders.
- Over hoe zwaar ze het hebben
- Over wat ze allemaal moeten
- Over hoe knap het is wat ze doen
- Over wat wij ervan vinden hoe ze het doen en dat dit niet altijd een compliment is.
Maar zelden – zélden – vragen we gewoon: Hoe gaat het nou met jou?
Alsof we bang zijn voor het antwoord.
Want stel je voor dat een moeder zegt:
- “Ik trek het niet meer.”
- “Ik ben doodop.”
- “Ik voel me soms gewoon leeg.”
Oei.
Dan moeten we daar ineens iets mee.
En dan voelen we ons tekort schieten en blijven er liever maar buiten en praten verder over hoe erg het is en over koetjes en kalfjes.
Over het kind willen we alles weten…..
We vragen wél hoe het met het kind gaat want dat is uiteraard belangrijk.
Maar de ouders?
Die draaien wel door.
Terwijl moeder ’s nachts wakker ligt, de zorg coördineert, schoolbesprekingen voert, logopedie, fysio, therapie en ondertussen ook gewoon probeert te koken, te werken en niet gillend gek te worden.
Hooguit vragen we: “Slaap je een beetje?”
Nou nee duhh…., ik slaap niet.
Ik ben geen zenmonnik, ik ben moeder van een kind dat extra zorg nodig heeft.
24/7.
Wij mogen wel wat dapperder worden
Eigenlijk is het heel simpel.
Kijk ze aan: zie de wallen, de doffe ogen, de strakke lippen en vraag je af hoe het écht met deze moeder gaat.
En dan: vraag het gewoon:
- Hoe is écht met jou?
- Hoe is dit voor jou?
- Hoe red je het?
- Wat kost het je?
- Wat helpt je?
- Waar word jij weer een mens van?
- Wie zorgt er voor jou? (het antwoord is meestal ‘niemand’.)
Het hoeft niet groot, het hoeft niet perfect.
Voor deze moeder maakt het alle verschil dat jij er bent en het uit kunt houden om het ongemak en de tranen te verdragen die los komen.
En neem van mij aan: iemand die het zwaar heeft, zit niet te wachten op goede bedoelingen en vage adviezen.
Uiteindelijk is dat alleen maar ons eigen ongemak!
Je hoeft niks op te lossen
De ander heeft al lang bewezen dat ze het immers zelf kan?
Waarom zou je daar nog iets aan toe moeten voegen?
Dusss.. houd op met doen alsof het normaal is wat sommige ouders dag in, dag uit doen.
Dat is het namelijk niet!
En vandaag: vraag je even niet alleen naar het kind.
Je vraagt naar die moeder.
Of vader natuurlijk!.
Gewoon, omdat je ze ziet.
Werk jij met ouders waarvan een kind zorg nodig heeft?
Weet jij dan hoe je ouders écht kunt versterken, hen niet alleen een hart onder de riem steekt, maar vooral ook weet uit te lichten waar zij sterk staan en dat ze dit gaan geloven en met rechte rug en hernieuwde moed en hoop weer bij je vertrekken?
Gewoon na één uur.
Wil je leren van mij hoe ik met honderden ouders een weg uit diepe dalen heb gevonden op een snelle, liefdevolle én vooral werkende manier?
Volg dan mijn Masterclass/online college ‘Werken met het werkmodel voor de kindercoach en opvoedcoach’ en doe je voordeel met de uittest praktische tools waarmee vele leraren, IB-ers, maatschappelijk werkers, medewerkers kinderopvang en iedereen die met ouders te maken heeft zijn voordeel mee doet?
Je kunt nu direct starten en morgen al verrassende gesprekken met ouders voeren. Meld je hier aan…….
Lees meer en bekijk meer:
Waar maakt je kind zich zorgen over?
Zorgeloos opnieuw beginnen
Negen zorgen over kinderen van deze tijd
Wanneer je broertje of zusje niet helemaal gezond is
Waarom zijn ouders niet aanwezig bij coaching en therapie?
Als je kind niet gevraagd wordt voor een feestje
Hoe erg zijn opvoedfouten?
Geef een reactie