Geld is ook liefde

Wij kunnen soms zo hard voor elkaar zijn.
Vooral als het over het welzijn van kinderen gaat, vinden we er al snel iets van.

We nemen elkaar de maat over hoe de ander zijn kinderen opvoedt

Hoe vaak hoor je niet de opmerking: ‘geef ze mij maar eens een maandje en dan krijg je een ander (lees beter opgevoed) kind terug.’

Het beste voor je kind?

Opmerkingen die ik de laatste jaren vaak hoor gaan over ouders die er alles aan doen om hun kinderen maar op hoger voortgezet onderwijs te krijgen.

Kosten noch moeite worden gespaard om kinderen hogere cijfers te laten halen: cito voorbereiding, huiswerkbegeleiding, wekelijkse bijlessen en niet te vergeten coaches

Gek genoeg komen deze opmerkingen vaak van leraren en hulpverleners.
Vaak vergezeld van aanvullingen dat deze ouders alles op alles zetten om hun kind minimaal op het vwo te krijgen, maar dat ze zoveel werken dat hun kind geen aandacht krijgt.
Deze ouders laten de opvoeding en het welbevinden van hun kind over aan professionals zo is de aanname.

Dat juist leraren en hulpverleners iets (lees  vooral afkeuring) vinden van dit opvoedgedrag van ouders heeft er mogelijk mee te maken dat zij ook de andere kinderen die minder fortuinlijke ouders hebben zien worstelen

En dat wil nog wel eens schuren.

Vele soorten liefde

Toen ik nog werkte als jeugdbeschermer viel het me al op.
Ouders die door omstandigheden hun kind zelf niet konden of mochten opvoeden, kwamen tijdens contactmomenten met hun kinderen aanzetten met de grootste cadeaus.
In mijn beleving goedkope plastic rotzooi waar geen enkel spelplezier aan te beleven viel.

Al dat ‘hoe groter, hoe kleurrijker speelgoed’ was hun uitdrukking van liefde voor hun kind om ze te laten weten dat ze van hen houden.

Bovendien gaven ze met deze cadeaus aan ons hulpverleners de boodschap dat ze alles over hadden voor hun kind.

In die tijd ben ik gaan ontdekken dat er vele soorten van liefde zijn en dat sommige soorten van liefde ook macabere kantjes kunnen hebben wanneer er sprake is van geweld of misbruik.

Ook dan is er liefde……. want het hart van een ouder wil uiteindelijk altijd het beste voor zijn kind.
Ook al is er geen vermogen (meer) om het onderscheid te maken tussen wat goed en wenselijk is voor jezelf en wat je kind nodig heeft.

Welke soort liefde is goed genoeg?

Zo wordt de liefde van een ouder voor zijn kind bijna een filosofisch en ethisch vraagstuk.
Want wanneer is de liefde voor je kind goed genoeg?
Is dat de liefde van nog maar een halve eeuw terug:

• voor goed in de kleren zitten zoals mijn moeder nachtenlang kleren voor ons naaide?
• van een schoon huis en goed eten?
• je voegen naar het gezag van kerk en staat?
• zorgen dat je een baan als ambtenaar kreeg zodat je leven veilig gesteld was?

Of is het de liefde van nu

• als je kind maar gelukkig is terwijl daar geen definitie van is?
• meedoen met de laatste mode en ervoor zorgen dat je instagramable blijft?
• Je hart volgen en alles voor je individuele ontwikkeling?
• de hoogst mogelijke schoolopleiding voor een gelukkig leven?

Welke liefde heeft een kind nodig?

Waarschijnlijk horen we over een jaar of dertig van de huidige kinderen waarin zij zich tekort gedaan voelden toen ze kind waren en op welke wijze ze zich door hun ouders in de steek gelaten voelden.

Ik heb denk ik al wel een vermoeden: het heeft iets te maken met aandacht en erkenning……..

Ik vrees dat het een soort van universeel is en iedere generatie pijn voelt van dat wat van ouders niet is ontvangen.

In mijn dagelijkse werk, merk ik nu al verschuivingen van de soort liefde die mijn generatie heeft gemist naar de soort liefde de de generatie onder mij nodig had gehad en ik merk de laatste tijd dat ik moet schakelen naar de generatie van mijn kinderen die veel dichter bij hun ouders lijken te staan dan wij op die leeftijd.

En toch lijkt er een soort van universele behoefte aan de allerbelangrijkste vorm van liefde, namelijk dat je:

• aandacht krijgt
• gehoord en gezien wordt en er naar je geluisterd wordt
• er mag zijn
• erkenning krijgt in wat je nodig hebt en wie je bent
• je talenten mag waarmaken

Precies in dit rijtje wringt nog wel eens de schoen, want

Hoe kun je je kind geven wat je zelf gemist hebt?

Veel mensen zijn nog steeds bezig met goed genoeg zijn voor hun ouders en hun best aan het doen om hun ouders (of daarvoor in de plaats hun werkgever of vrienden) trots te laten zijn.

Als je dan zelf ouder bent en het nog nodig hebt om aandacht te krijgen en gezien te worden, zal je kind dit voelen en het aan je geven door zich aan jou aan te passen.
Waarbij je kind logischerwijs zelf niet deze soort liefde krijgt.
Zo is de cirkel weer rond.

Dat is misschien de uitdaging van ouders die enerzijds alles aan hun kind willen geven wat in hun vermogen ligt en mogelijk via hun kind willen laten zien dat zij zelf goed genoeg zijn.

Wat is er dan meer zichtbaar dan alles wat voor geld te koop is?
Dat je je kind het beste geeft aan uiterlijk vertoon, dat je ervoor zorgt dat het de beste opleiding kan volgen, dat je zelf daarmee het gevoel hebt dat je een goede ouder bent?

In 60 jaar niets veranderd?

Laten we eens stilstaan bij de vraag wat er is veranderd aan wat onze ouders voor ons wilden en wat wij hebben gedaan om onze kinderen het beste te geven.

Mogelijk is er dan heel veel hetzelfde en is alleen dat wat voor geld te koop is anders geworden.

Want zoals ik al jaren roep: Geld is ook liefde en als we dat leren zien, kunnen we veel situaties anders beoordelen

Hoe zit het met de liefde die jij geeft?

En omdat het leven zo hectisch is geworden en alle kinderen mee moeten in de vaart der volkeren, heb ik alweer ruim 10 jaar geleden het Ik leer leren programma ontwikkeld.
Wil jij leerlingen helpen om de basisbeginselen van leren leren onder de knie te krijgen zodat de lesstof werkelijk wordt geleerd en gereproduceerd, meld je dan snel aan als trainer voor de training Ik leer leren.