Het was heus een schattig gezicht.
Twee blonde kleuters gekleed volgens de laatste mode met grote roze koptelefoons op het hoofd en een blauw en groen gekleurde tablet voor hun neus.

Ze zaten in mijn blikveld in het restaurant.
De kleuters en vier prachtige volwassenen waarbij ik me verwonder over hoe ze eruit kunnen zien alsof ze regelrecht uit een fotoshoot voor een glossy zijn gelopen.

Ik registreerde het tafereel en zo nu en dan viel mijn oog op de meiskes.
Ik bedacht dat het op deze manier een stuk makkelijker was om uit eten te gaan dan toen onze kinderen klein waren.

Mijn aandacht ging naar ons eten en terwijl wij gezellig keuvelend met ons tweetjes zaten te wachten op het hoofdgerecht, moesten de meisjes plotseling plassen.
Er ontstond enig rumoer want de roze koptelefoontjes moesten af en mama moest natuurlijk mee.

Huh, zijn er hier achter mij kinderen aan tafel?

vroeg die van mij verbaasd.
We zitten hier al een dik uur en ik heb nog geen kinderstem gehoord.

De meisjes kwamen terug en de roze beugels met oordoppen klikten weer op de oren

Ondertussen was er kennelijk een kinderijsje besteld en deze werden door de ober naast hun tablet gestald.

 

De meisjes keken op nog om

Na een aansporing van papa zag ik bij allebei, vakkundig met hun ogen aan het scherm gekleefd, lepeltjes naar de mondjes gaan.
De jongste kleuter bleef met haar lepeltje in het potje ijs roeren en nam nu en dan een hap.

De ogen bleven strak op de schermen gericht


Toen viel ik bijna van mijn stoel en ben ik nog verbaasd

Kennelijk was het inmiddels tijd om naar huis te gaan en werden er aanstalten gemaakt om op te staan.
Er was enige overredingskracht nodig om de koptelefoons en tablet in de  tas te doen en de oudste kreeg bijna ruzie met papa en wilde een keel opzetten.

 

Gelukkig gaf papa haar snel haar zin zodat een crisis werd voorkomen


En toen gebeurde het!

Het ene meisje riep om oma en de andere om opa.
Die draaiden zich om, pakten de handjes en liepen het restaurant uit.

 

Verbijsterd keek ik naar die van mij en ik kan het nog steeds niet geloven

HOE DAN??

Stel je eens voor:
Je zit bijna twee uren met je schattige kleinkinderen in een restaurant en je wisselt geen ENKEL woord met ze.

jullie zitten geanimeerd te kletsen en misschien is er iets belangrijks te bespreken, maar je laat je kleinkinderen parkeren met vermaak waardoor ze als zombies een prachtig en vrolijk ijsje zonder enige aandacht naar binnen werken.

HOE DAN??

Wat een gemiste kansen voor opa en oma

Stel je eens voor wat je allemaal die twee uren had kunnen doen terwijl jij met jezelf bezig was en je kleinkinderen passieve toeschouwers waren met 30 cm voor hun neus.

Want het mooiste wat je gemist hebt, is het bouwen aan een band met volledige aandacht voor elkaar:

 

  • Je had samen kunnen ontdekken wat er op je bord ligt en waar het vandaan komt
  • Je had samen wat kunnen tekenen of een spelletje kunnen doen
  • Je had ze kunnen afleiden en grapjes kunnen maken als de wachttijd wat lang werd
  • Je had samen in de hal van het restaurant de mooie platen aan de wand kunnen bekijken

Je had kortom kunnen genieten van de magische kleuterwereld en alles wat daarbij hoort

Wat een gemiste opvoedkansen voor papa en mama

Van papa en mama begrijp ik heus dat het fijn is dat ze even geen aandacht hoeven te geven aan kleuters die ’s avonds om half negen moe zijn en dat je rust wilt.

Maar wat jammer dat je mooie opvoedkansen mist als je je zo jonge kind toestaat verslingerd aan 30 cm te raken.

Om nog maar niet te spreken van de schade van langdurige koptelefoon gebruik waardoor de hersenen niet leren omgaan met omgevingslawaai en de gehoorfuncties zich anders ontwikkelen

Want hoe mooi is het om je opvoedkansen kansen te benutten, waardoor:

  • je kleuter ontdekt dat hij aan tafel eet met aandacht voor elkaar
  • er soms gekke dingen op je bord liggen die je nooit eerder hebt geproefd
  • hij leert dat zachtjes praten om anderen niet te storen soms nodig is
  • wachten op eten of op elkaar geoefend kan worden
  • je kleuter dank je wel leert zeggen voor diegene die je eten brengt
  • netjes eten met mes en vork ook leuk kan zijn
  • je elkaar op een andere manier aandacht geeft dan thuis
  • je uit kunt leggen waarom die mevrouw of die meneer iets doet wat vragen oproept

Zo zijn er talloze momenten die een nieuwe ervaring zijn voor je kind en waar jij leiding aan kunt geven zodat je kind al vroeg leert hoe hij zich kan bewegen in andere situaties dan thuis.
 

En dan heb ik het nog niet eens over de ontwikkeling van de in de mode geraakte executieve functies met al die gemiste kansen en die het onderwijs op zijn bordje krijgt om aan te leren bij kinderen.

Want ook voor je kind zijn er met een scherm voor de neus veel gemiste kansen

Want hoe mooi is het als ouders en grootouders kinderen in een andere situatie dan thuis kunnen laten merken dat ze geliefd zijn om wie ze zijn en dat ze volledige aandacht krijgen,

Gewoon omdat het een andere situatie is en een kans om er even écht voor elkaar te zijn

Ik vrees dat deze kleuters de echte ‘verliezers’ zijn ook al lijkt het alsof ze het prima naar de zin hadden.

Dus ja, ik ben al dagen aan het mijmeren over dit tafereel

Want hoe heerlijk is het voor ouders om op bepaalde momenten opvoedpauzes te nemen en in te lassen als jij daar behoefte aan hebt.

Daarnaast hoe geweldig het is dat ieder mens anders is en zijn behoeftes op andere manieren uit.

En mijn verbijstering is misschien wel het meest ingegeven door het feit dat ik me niet voor kan stellen dat ik aan tafel zit met (klein) kinderen en dat er tablets en koptelefoons in de buurt zijn.

 

Maar dat zegt alles over mij

Hoe zou het afgelopen zijn?

Gezien de korte crisis die er ontstond bij het naar huis gaan, het tijdstip in de avond waarop de meeste kleuters al een paar uur diep in slaap zijn en mogelijke overprikkeling door de flitsende beelden en indringende geluiden, kan ik me goed voorstellen dat er thuis een woede aanval op het programma heeft gestaan.

En hoe ik dat weet?

Mwaaghh, ervaring en honderden klachten van ouders over hun boze kinderen.

 

Want uiteindelijk hebben kinderen wel hun behoefte aan aandacht en vragen ze om opvoeding van hun ouders  :-)

Wist je dat boosheid bij kinderen mijn specialiteit is geworden dankzij honderden wanhopige ouders die maar niet begrepen waarom hun kind zo raar doet?

Al mijn ervaringen en vooral de oplossingen voor OUDER EN KIND heb ik gebundeld in mijn praktische plan van aanpak om ouders en kinderen te helpen bij boos gedrag.

Wanneer je mijn online opleiding: “Hoe help ik boze kinderen” volgt heb je alle tools en achtergronden in handen om gezinnen rust en harmonie te brengen.

NB: De reacties over de toepasbaarheid van deze online opleiding zijn bijzonder positief!
Dus doe er je voordeel mee en begin er gewoon mee.


Je las een blogartikel van Centrum Tea Adema…

…maar kijk gerust ook eens naar de andere informatie op onze website:

Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen en video’s vol tips en inzichten?

Like dan onze Facebook-pagina of schrijf je in voor onze 2-wekelijkse nieuwsbrief. Allebei mag ook. ;-)