De tranen liepen over zijn wangen. Hij vertelde dat hij bijna een hekel had aan zijn zoon en het werd steeds erger. Waarom moest zijn zoon de harmonie binnen het gezin zo verstoren? Waarom moest elke gezellige dag door hem uiteindelijk toch verstierd worden? Waarom kon zijn zoon niet normaal doen net als zijn broertjes en zusjes? Waarom hielp geen enkele manier om zijn zoon aan te pakken?
Wanhopig was hij en hij wist het echt niet meer. Hij stond op het punt af te haken en zijn zoon op te geven. Alleen was de jongen nog maar zeven jaar.
De kinderen waarbij niets helpt
In veel gezinnen is een kind die buiten de boot valt. Het kind daagt ouders uit om hun opvoedvaardigheden uit te breiden. Waar broertjes en zusje zich voegen naar het gezag van hun ouders, tart dit kind de regels en afspraken, haalt streken uit en brengt ouders tot wanhoop. Hoe kan het toch dat sommige kinderen zo buiten de boot vallen en er binnen het gezin een patroon ontstaat van negativiteit en strijd? Hoe kan het dat het lijkt alsof sommige kinderen op geen enkele manier bij te sturen zijn? Dat het niets uit lijkt te maken of ze nu zwaar gestraft worden of niet?
Te weinig vaardigheden van het kind
Moeilijk gedrag begint al heel jong. De meeste kinderen leren automatisch hoe ze zich moeten gedragen. Ze passen zich aan en reageren flexibel op veranderingen. Ze hebben voelsprieten voor de grenzen van ouders en leren reageren op een goede manier op de signalen van hun ouders. Hoe duidelijker een ouder is in zijn grenzen wat kan en niet kan, hoe gemakkelijker het is voor een kind.
Kinderen waarbij het niet vanzelf gaat, begrijpen de boodschappen van hun ouders niet goed of ze begrijpen niet hoe ze moeten reageren. Peuters en kleuters weten nog niet wat ‘normaal’ doen is en hoe ze dat moeten doen. Kinderen moeten hun emoties leren begrijpen en hebben eerst nog geen woorden voor alles wat er in hun buik en hoofd gebeurt. Als ze dan ook nog niet begrijpen wat de ouder precies wil, loopt het spaak. Het kind krijgt kortsluiting, doet dwars en wordt onhandelbaar.
Het leren van taal is vaak al een grote stap vooruit. Daarna komt het begrijpen van wat er verwacht wordt, leren onderhandelen over verschillende behoeften van iedereen en leren omgaan met teleurstellingen.
Te weinig inzicht van ouders
Veel ouders denken dat hun kind hen met opzet zit uit te dagen en brutaal is. Zeker bij jonge kinderen is dit nooit het geval. Wat het kind wel doet, is proberen te begrijpen wat de ouder wil. Als ouders boos zijn op het kind, wil het kind het goed maken. Als het kind daarvoor echter de vaardigheden mist en de ouder denkt dat het kind zit te pesten, heb je oorlog.
Wat veel ouders zich niet realiseren is dat ze met woorden het ene zeggen en met hun gevoel het tegenovergestelde. Kinderen ‘horen’ vooral wat ouders met hun buik en hart zeggen en raken hierdoor in de war. Daarom dagen ze ouders uit om te zeggen wat ze voelen.
Wanneer ouders onderzoeken wat hun kind hen eigenlijk wil zeggen en wat zijn behoefte is, verandert er veel. Je reageert als ouder nu eenmaal anders als je doorhebt dat je kind erbij wil horen, veiligheid en grenzen nodig heeft of juist een beetje zeggenschap en vrijheid. Je hoeft het dan niet meer persoonlijk op te nemen als je kind iets naars zegt, maar kunt je kind helpen zijn behoefte op betere manieren te uiten.
Negatieve aandacht is ook aandacht
In het heetst van de strijd, vergeten we allemaal dat het voor een kind niet uitmaakt welke kleur aandacht heeft. Aandacht is van levensbelang en hoe dit gekregen wordt maakt niet uit. Helaas zijn er vele kinderen die geen vertrouwen meer hebben in positieve aandacht omdat ze zo gewend zijn aan negatieve aandacht. Ze hebben geleerd positieve aandacht te wantrouwen en zoeken de bevestiging van hun bestaan vooral in negatieve aandacht. Dit kan een leven lang duren.
Het zwarte schaap
In veel families zijn er zwarte schapen. Dit zijn kinderen die negativiteit aantrekken als waren ze een zwart gat. Zij krijgen de schuld van alles wat mis gaat in een gezin. Ouders zeggen dat er harmonie is als zij er niet zijn. Juist doordat deze kinderen de zwarte rol op zich nemen, kunnen anderen onschuldig zijn.
Er is immers iemand die de schuld heeft van alles wat mis gaat? Dan is het moeilijke en het gemakkelijke in een gezin toch geregeld en duidelijk?
Hoe ging het verder met de vader?
Met deze vader heb ik vooral zijn onmacht en de behoeften van zijn zoon en hemzelf onderzocht. Wat deze vader mocht leren was om zijn zoon door moeilijke situaties te helpen. Leren met begrip en hulp te reageren in plaats van met onmacht en boosheid. We onderzochten hoe hij dit praktisch kon vormgeven en hoe hij dit kon volhouden.
Gemakkelijk was het niet, maar het was de moeite waard om het negatieve patroon tussen hen te doorbreken nu het manneke nog zo jong was. Zodat hij de vader kon zijn die hij wilde zijn in plaats van de onmachtige boze man die als een boos kind reageerde op de boosheid van zijn zoon.
Meer artikelen:
Lees ook: Wil je een reptiel of een ouder zijn voor je kind?
Lees ook: Zeg NOOIT: ik zie dat je boos bent
Lees ook: Stampend staat hij voor je, dat boze kind
Lees ook: Laat kinderen toch lekker in hun comfortzone
Lees ook: Leer kinderen omgaan met een NEE
Bekijk ook: Hoe je een boos kind het beste kunt kalmeren
Bekijk ook: Hoe kun je afspraken maken met boze kinderen?
Geef een reactie