Het stond er echt: ‘Als de scholen weer beginnen, zullen we eerst eens een goed gesprek hebben met de juf om het behandelplan aan te passen.’ Ik schrok van deze uitspraak van een vader na één week thuisonderwijs door corona. Ik geloof zelfs dat ik ‘oh nee, alsjeblieft niet,’ uitriep.
Alsof het voor leraren een makkie is
Toen de lockdown door corona een feit was, zag ik leraren als een malle aan de slag gaan om pakketjes leerwerk voor kinderen te maken. Ondertussen wanhopig zuchtend over techniek en organisatie. Het thuisonderwijs moest binnen een dag geregeld zijn, leek het wel. Ik hield mijn hart vast en schreef er maar een blog over.
Op je klompen kon je aanvoelen dat het zou gaan wringen. Hoe moeten leraren die voorheen 30 kinderen voor hun neus hadden, nu de boel runnen via een schermpje? Hoe krijg je het voor elkaar om überhaupt tot afspraken te komen? Hoe organiseer je het allemaal, als je eigen kinderen ook paraat moeten zitten voor hun leraar?
Om nog maar niet te spreken over ouders die naast hun baan nu de juf en de meester van hun kinderen werden.
Zeven miljoen leraren
Zo gleden we geheel onvrijwillig het thuisonderwijs in. Op social media volgde een lange rij met tips van jan en alleman over hoe je je kinderen kunt helpen. Structuur was het toverwoord. Prachtig vormgegeven lijstjes en schema’s vulden mijn tijdlijnen. De dagelijks beloofde tips en tricks stopten overigens vanzelf, binnen twee weken.
Toen was iedereen wel uitgepoept. In veel gezinnen was er een soort van ritme gevonden.
De volgende fase was dat ouders zagen hoe hun kind omging met lesstof. Net als op school zijn er duizend variabelen:
- het kind dat niet kan beginnen
- het kind dat het niet goed snapt
- het kind dat zijn werk afraffelt en wil spelen
- het kind dat heerlijk geconcentreerd en met plezier zijn werk doet
- het kind dat het ene wel goed kan en het andere niet
In feite niets nieuws onder de zon, ware het niet dat ouders er nu bovenop zaten en dat kinderen geen afleiding van de klas hadden.
Zo kon het gebeuren dat in de eerste weken van het thuisonderwijs de social media en kranten overspoeld werden door ouders die een mening hadden over het onderwijs. Uiteraard vooral gericht op de ervaring met hun eigen speciale kind. Een ervaring die niet zelden breed getrokken werd als zijnde waarheid over alle kinderen en het onderwijs als systeem.
Arme leraren
Ondertussen zwoegden de leraren verder. Wie in een dip zat werd bemoedigd, wie het goed deed kreeg een compliment. Ondertussen werkten ze zich een slag in de rondte om minstens tien ballen extra in de lucht te houden.
Waar bijna niemand bij stilstond was dat het lesgeven voor hen veel intensiever was geworden. Alle kinderen apart spreken, bijhouden wie niet virtueel op kwam dagen, ook met ouders de lesstof afstemmen en dan nog de inhoud van alle lessen op peil houden.
In de media mochten leraren ondertussen lezen hoe ze tekortschoten en hoe ‘fout’ het onderwijssysteem is.
De kentering
Toen er na weken licht aan de horizon kwam en het er voorzichtig op leek dat kinderen als eerste uit de lockdown zouden mogen, kwam er zowaar een nieuw geluid. Veel ouders hadden het wel gehad met het thuisonderwijs. Ze smachtten naar tijd voor zichzelf. Ze kwamen erachter hoe lastig het is om kinderen bij de les te houden.
Kinderen waren ook wel uitgekeken op hun ouders. Zij misten hun klasgenootjes, alle routines en alle extra’s van school.
Hier en daar lieten ouders voorzichtig weten veel respect voor de juf of de meester te hebben. Jij bent he-le-maal klaar met je eigen kind, maar die juf heeft er zes uur per dag nóg 29 voor haar neus.
Opeens drong het bij veel ouders door dat het een heel karwei is om kinderen tegelijkertijd onderwijs en opvoeding te geven, zeker via een scherm. Leraren moeten dealen met de nukken van jouw kind én ze moeten dat projectiel van de buren in toom zien te houden én dan zijn er nog al die hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen in de klas. Want hoeveel kinderen zonder labeltje zijn er tegenwoordig nog?
Toen mochten ze weer naar school
De juffen sloofden zich opnieuw geweldig uit om alle kinderen een warm welkom te geven. De media waren er weer bij om mooie plaatjes te schieten van originele welkomstrituelen, passend bij anderhalve meter afstand. Ouders halen opgelucht adem. Ze ervaren weer ruimte en vrijheid.
Voor scholen duurt het nog even voordat ze terug kunnen naar normaal lesgeven. Leraren zijn nu druk bezig om kinderen te helpen omgaan met de sociale én emotionele gevolgen van de coronatijd. Om de kinderen nu direct aan het leren te zetten, lijkt niet verstandig. Een kind leert pas als het zich veilig voelt. Ook dát is een taak van de juf of de meester.
Wat wordt de erfenis van het corona thuisonderwijs?
Op dit moment is het nog te vroeg om de balans goed op te kunnen maken. Ik hoop, echt ik hoop zo dat de vader die binnen een week al riep dat hij wel even de juf zou laten weten dat ze het helemaal fout deed, inmiddels tot bezinning is gekomen.
Natuurlijk zijn er veel kinderen die flinke stappen hebben gemaakt met het thuisonderwijs. Dit zijn de kinderen die het lastig vinden om zich te concentreren in een rumoerige groep. Daarnaast zijn er kinderen waarvan duidelijk is geworden dat ze meer instructie nodig hebben. Andere kinderen bloeien weer op omdat ze elkaar zo gemist hebben.
We hebben ervaren dat individueel onderwijs binnen de huidige grote groepen bijna onmogelijk is, al ontdekten we ook andere manieren van lesgeven.
Ik hoop op een rijke oogst
Ik hoop dat leraren diep respect krijgen voor hun soms onmogelijke taak. Ze werken in veel te grote klassen met kinderen met veel verschillende leerbehoeften.
Ik hoop dat er ruimte komt voor onderwijs waarin professionals samen met ouders werken aan passende leertaken om kinderen vooruit te helpen. Dat kinderen de tijd krijgen om zich te ontwikkelen. Laten we stoppen met het opjagen van kinderen voor de beste resultaten.
Voor de dochter van de verontwaardigde vader hoop ik op een fijn gesprek met de juf, zodat ze zich gesteund voelt door papa om van haar juf te mogen leren.
Meer artikelen:
Lees ook:
Lees ook: Zijn er nog gewone kinderen?
Lees ook: Moeten leerkrachten opvoeden?
Lees ook: Acht redenen waarom je pubers serieus moet nemen
Lees ook: Waar blijft het plezier van leerkracht en leraar?
Lees ook: Wat is het verschil tussen opvoeden en ouderschap?
Bekijk ook: Wanneer is gamen niet meer oké?
Bekijk ook: Wat als een kind altijd haantje de voorste wil zijn?
Bekijk ook: Executieve functies: Plannen en organiseren
Bekijk ook: Motivatie en leerproblemen, hoe ga je daarmee om?
Geef een reactie