Ouders moeten zich schuldig maken

Door de telefoon heen kon ik haar spanning voelen.
Ze vroeg zich af of het wel goed voor haar dochter zou zijn.
En of die er niet blijvende schade aan zou overhouden.
En hoe het dan moest als ze heel verdrietig zou zijn?
Deed ze er wel goed aan deze keuze te maken zonder dat ze goed kon overzien welke gevolgen het voor de toekomst zou hebben?

Twijfels, twijfels, twijfels…..

Er is een categorie ouders die  het opvoeden van hun kinderen zo perfect willen doen en blijven twijfelen aan hun kwaliteit als ouder.
Bij grote en kleine zaken vragen ze zich af of hun kind schade zal oplopen voor de toekomst.

Ze willen hoe dan ook voorkomen dat hun kind ergens last van gaat krijgen en dan gaan ze op vele plekken bevestiging zoeken.
Ze:

• googlen er op los
• vragen in hun omgeving wat men denkt over zwemles voor de 4-jarige, de verhuizing, het weer gaan werken of juist minder werken, een andere school, het wel of niet spelen met bepaalde vriendjes en dan ook nog hoe vaak per week.
• Gaan te rade bij de juf en de school en andere moeders over het gedrag van het kind
• Bellen een kindercoach en willen een afspraak voor hun kind die zo onzeker is.

Wat als je het kind bent van een twijfelouder?

Als je als ouder:

• je baby zo nu en dan laat huilen
• er niet bent om voor te lezen
• te streng bent
• te toegeeflijk bent
• de bel er af haalt omdat je kind anders wakker wordt
• niet een avondje uit gaat omdat je kind dan niet kan slapen
• die droombaan niet neemt omdat je dan meer moet werken
• niet gaat verhuizen omdat het dan zo sneu is voor de kinderen en hun vriendjes

Stel dat je het kind van deze ouders bent, de babyfase al jaren voorbij en zij laten zich bij veel van hun beslissingen leiden door de vraag of datgene wat er nu speelt, schadelijk voor je toekomst zal zijn.

Welke ‘schuld’ krijg jij dan op je schouders als je ouders hun leven verregaand aanpassen omdat ze je anders zouden kunnen gaan beschadigen?

Hoe kan je als kind reageren als je ouders iedere beslissing van jou laten afhangen?
Je kunt dan:

• je inhouden en niet je eigen verlangens en behoeften herkennen en erkennen
• heel erg boos worden
• heel erg bang worden
• je ouders troosten
  En hoe gemakkelijk wordt het op deze manier je ouders te manipuleren en hen je wil op te leggen?

Wie is er in deze situaties uiteindelijk de grote volwassene en wie is het kleine kind?
Wie past zich aan aan wie en wie troost dan wie?

Hoe veilig is een kind als ouders geen leiding nemen?

Op wie moeten kinderen bouwen als hun ouders twijfelen?
Als er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden over waar te wonen, over echtscheiding, maar ook juist over dagelijkse strubbelingen over op tijd eten, over opruimen, over afspraken over bedtijd, eten en op tijd naar school en werk.

• Als ouders zich almaar afvragen of ze het goed doen, hoe kunnen ze er dan zijn voor hun kind?
• Op wie moet het kind bouwen als iedere regel aanvechtbaar en discutabel is?
• Hoe moet een kind vertrouwen op zichzelf als ouders geen vertrouwen hebben dat het kind het juiste zal weten te doen en zich zal weten te handhaven in de klas?
• Als je als ouder bang bent dat je kind iets overkomt, welke boodschap geef je dan mee? Welke woorden spreek je dan uit en hoe is je lichaamstaal? Geeft die vertrouwen of angst? En is je kind dan vrij om te gaan of blijft die voor jou als ouder?
• Als je bang bent dat je kind schade oploopt door een verhuizing of echtscheiding, hoe kun je je kind dan tot steun zijn?
• Op wie moet een kind bouwen als een ouder zo weinig vertrouwen heeft in de eigen vaardigheden?

Waar de ouder als kind last van had

Vaak hoor ik van ouders dat zij als kind bang waren in bed, iets niet kregen wat ze heel graag wilden, zich achtergesteld voelden bij een broertje of zusje, niet serieus genomen werden of dat ze dingen moesten doen die ze heel vervelend vonden.

De meeste ouders willen voorkomen dat hun kind dezelfde nare gevoelens krijgt die zij als kind hebben ervaren.

Wat ouders echter vergeten is:

• dat hun kind een andere persoonlijkheid is
• er meestal een jaar of dertig qua tijdpad verstreken is
• de sociale omgeving compleet anders is
• de opvoeddoelen en opvoedstijlen onvergelijkbaar zijn.

Als ouders hun kinderen ‘lastig’ vallen met hun oude boosheid en angsten, doen ze hun kind hetzelfde tekort als zij tekort gedaan zijn. Immers, ze laten zich leiden door die oude pijn en doen hetzelfde, maar net andersom en leggen daarover de claim bij het kind dat die er geen last van mag hebben.

De claim betekent dat ze hun kind niet zien zoals het is en wat het in het hier en nu nodig heeft.
Ze projecteren hun eigen zorgen en angsten op hun kind alsof hun kind een herkansing is van hun eigen kindertijd.

Helaas….

Dat gaat niet werken…

En daar hebben kinderen heel veel last van….

Net zoals deze ouders zelf last hadden van hun ouders….

Wat voor ouder kun je dan WEL zijn voor je kind?

Regelmatig vraag ik ouders op wie hun kind kan bouwen als ze zelf al zo weinig vertrouwen hebben in zichzelf en in hun veerkracht.
Want als zij al niet in staat zijn of vertrouwen hebben dat ze hun kind kunnen helpen bij het op tijd naar school gaan, bij een verhuizing, rondom een overlijden of een ontslag of ziekte binnen de familie, hoe moet een kind hier dan mee verder?

Ouders hoeven hun kind niet perfect te helpen, maar ze moeten een steunpilaar zijn.

Want….

• Ouders kunnen best (wanhopig) zeggen dat ze ook niet weten hoe ze hun puber moeten opvoeden met alle conflicten in huis, maar ze zijn wel verantwoordelijk en ze kunnen leren van hun ervaringen.
• Ouders kunnen huilen van verdriet en tegelijkertijd hun kind tot steun zijn en ze uit nodigen samen te huilen in plaats van net doen of er niets aan de hand is.
• Ouders mogen zichzelf zijn met al hun twijfels en deze ook uit spreken. Het enige wat van belang is, is dat ze uiteindelijk de eindverantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag en voor het welzijn van het kind.

Ouders die zich schuldig maken

Ouders moeten staan voor hun visie als opvoeder en daarin erg vervelende besluiten nemen als het nodig is en regels stellen die het kind dienen.

Het kind ervaart dan basisveiligheid en over een jaar of twintig zal blijken of het goed uitgepakt heeft.

Het leven zelf zorgt steeds opnieuw voor vervelende en mooie situaties waarin keuzes gemaakt moeten worden. En voor kinderen zijn heel veel keuzes vervelend omdat ze er eigenlijk nog niet aan toe zijn.
Niet kiezen is echter geen optie omdat het er toch van moet komen. 

Wanneer ouders bijvoorbeeld gaan scheiden, weten we dat dit voor kinderen meestal een verscheurende situatie is.
Waar ouders echter ‘de schuld’ op zich nemen en daarmee  hun verantwoordelijkheid, daar worden ze zelf sterker en zijn een baken voor hun kind.
Ze houden dan rekening met de gevoelens van hun kind en zijn er als ze het moeilijk hebben, Het mooie is dat een kind dan geen hulp van buitenaf nodig heeft omdat het thuis al voldoende steun ervaart!

Iedere ouder maakt grote en kleine fouten en dat is maar goed ook want daarvan leren kinderen dat we allemaal maar wat aanrommelen in het leven.
Wanneer we alles goed willen doen en geen schuld willen nemen, leren we kinderen ook niets over verantwoordelijkheid en dat je dat wat fout ging ook weer kan herstellen.
En dat geeft vaak veel meer voldoening dan uit alle macht proberen te voorkomen dat er iets misging….

En dan vertel ik de ouders….

Dat ze het hoe dan ook toch fout doen en dat ze dit het liefst zo snel mogelijk zouden moeten accepteren.
Net zoals ik hen vaak vervelende vragen moet stellen en moeilijke zaken moet uitleggen en ouders kan uitleggen wat hun kind van hun vraagt, zo kunnen ouders de leiding nemen en veilig zijn voor hun kinderen.

We hoeven tenslotte geen vriendjes van elkaar te zijn. Elkaar echt tot steun zijn als het moeilijk wordt en goede duidelijke heelmeesters zijn in plaats van de zachte die tot stinkende wonden leiden, zet zoden aan de dijk.

Dus ouders.. maak je schuldig, doe het fout en leg het uit en als ze het niet snappen omdat kinderen nu eenmaal andere behoeften hebben, dan hebben ze vooralsnog even pech al is het natuurlijk wel belangrijk dat je erkenning geeft voor de ellende. Dat is een bittere noodzaak.
Jij bent als ouder verantwoordelijk voor welzijn en gezondheid en een optimale ontwikkeling en die komen er niet vanzelf.
Daarvoor zijn er soms pijnlijke en vervelende boodschappen nodig..

En weet je wat ik zo bijzonder vindt?

In deze tijd jagen vele ouders hun kinderen over de kling omdat zij school zo belangrijk vinden en kinderen in het juk van meer leren en hogere cijfers worden geduwd.
Ouders maken zich druk over van alles en nog wat met betrekking tot het welzijn van hun kind, maar geleerd zal er worden….
Regelmatig ben ik zeer benieuwd hoe de kinderen van nu daar over een jaartje of twintig over denken..

We zullen het merken met de volgende generatie.
Er is tenslotte niets nieuws onder de zon…, alleen de onderwerpen veranderen met de tijd :-)
En tot die tijd… laten we liefdevol kijken naar elkaar in onze behoefte het beste te willen voor onze kinderen want hoe mooi is dat?

Meer artikelen:

Lees ook: Een kindercoach is vooral een opvoedcoach
Lees ook: Waarom een misstap voor pubers zo goed kan zijn
Lees ook: Hoe fijn is een perfecte ouder voor een kind?
Lees ook: Ouders in paniek
Lees ook: Word niet de vriendin van je dochter!!
Bekijk ook: Is uitpraten na een ruzie altijd handig?
Bekijk ook: Wat is de impact van een verhuizing voor een kind?
Bekijk ook: Welk type ouder ben jij?