De kranten en andere media staan bol van de artikelen over scholen die vechten om leerkrachten. Daarnaast lees ik over leraren die soms al na een paar weken afhaken omdat ze het niet redden in de klas. Ik lees over veeleisende ouders die hun stem gebruiken om op school de dienst uit te maken en ik lees over nog meer onheil.
Zijn leerlingen monsters geworden?
Wat me echter nog het meest verbijstert, zijn allerlei berichten die ik langs zie komen, al dan niet gesponsord via facebook die leraren uitnodigen om greep op hun klassen te krijgen.
Mijn tenen trekken compleet krom als ik de denigrerende toon lees waarmee leraren worden aangesproken en vooral hoe negatief onze hedendaagse pubers en jongeren worden geframed.
Al een paar dagen zit ik me behoorlijk op te winden over deze toonzetting die van onze leerlingen monsters maken die brutaal zijn, ongemanierd, klieren, clownen, lessen verstoren en leraren het leven zuur maken.
En vaak eindigt zo’n artikel, nieuwsbrief of mediabericht dan met een aanbod hoe je een klas in het gareel krijgt en welke truukjes je kunt leren om van de leerlingen zoete kindertjes te maken.
What’s new?
Hoe kan het toch dat het nu lijkt alsof de leerlingen de schuld krijgen van het lerarentekort? Omdat de leerlingen zo moeilijk zouden zijn.
En….. vergeet ook de ouders niet die er flink van langs krijgen. Als je sommige berichten leest over wat ouders een leraar aan kunnen doen, kruip je van ellende in je kussen.
Maar laten we nu wel wezen… Hoe waren wij als pubers en leerlingen in een klas? Vooral bij die ene leraar die het best moeilijk vond om orde te houden? Deden wij niet dapper mee met de aanvoerders en hadden we niet de grootste lol als een leraar uit zijn rol viel of met de mond vol tanden stond? Is het niet van alle tijden dat er altijd leraren zijn die graag lesgeven en soms vastlopen in een klas?
En ja, ik denk wel dat de ouders van nu zeker mondiger zijn dan pakweg 30-50 jaar geleden, maar ook nu is de overgrote meerderheid gewoon billijk en met respect voor leraren. Toch?
Wat is er echt met de leerlingen aan de hand?
En terwijl ik dit schrijf, merk ik weer dat mijn bloeddruk begint te stijgen omdat mijn ervaring zo anders is.
In mijn praktijk zie ik veel pubers en jongeren en allemaal zijn ze meer of minder gemotiveerd. En ja, soms zijn ze flink kwaad op een leraar. En zijn ze soms ook te ver gegaan in het uiten daarvan. Maar nooit heb ik een leerling gehad die moedwillig iets of iemand wilde beschadigen. NOOIT!
Want altijd zat er onmacht en een gebrek aan kennis en vaardigheden onder dat gedrag en vooral een niet weten hoe ze hun behoefte aan erkenning en gezien en gehoord worden op een meer helpende manier konden uiten.
Als ik met hen daarover in gesprek ga en we samen alle kanten van situaties onderzoeken en ontdekken wat helpt om het te veranderen, zie ik alleen maar hele kwetsbare en emotioneel jonge kinderen in een onhandig bijna volwassen lijf……
In feite is er dus niets aan de hand met leerlingen in deze tijd en doen ze gewoon wat ze moeten doen, namelijk zich ontwikkelen en zich vooral bekwamen in het gebruik van hun hersenen en in sociale omgang met elkaar en volwassenen.
Wat is er echt met de leraren aan de hand? Eigenlijk geldt hetzelfde voor de leraren. In de afgelopen tien jaar heb ik honderden leraren voor mijn neus gehad.
En ja, soms voelden ze zich handelingsverlegen, soms reageerden ze te bot op een leerling en soms begrepen ze er niets van. Maar nooit, NOOIT ben ik een leraar tegengekomen met kwade bedoelingen of met de intentie een leerling kwaad te doen.
Wel voelde ik de onmacht die een situatie zo moeilijk kan maken en vooral voel ik vaak de gigantische druk die er op de schouders van leraren ligt.
En wat ik in al die jaren vooral heb geleerd is een diep respect voor de kundigheid, de energie, iedere dag opnieuw omgaan met de eisen van directie, inspectie, collega’s en ouders.
Iedere dag opnieuw geen seconde kunnen verzaken omdat er zoveel zorg in de klassen zit en ze het zooo graag goed willen doen.
Want alles is gericht op het geven aan de leerling en vooral aan het kind wat het nodig heeft.
Hoeveel liefde en doorzettingsvermogen moet je hebben voor het vak en het kind om elke dag door te gaan en je regelmatig zo tekort voelen schieten omdat het ook vaak gewoon moeilijk is.
Daarin hebben dan de artikelen, de nieuwsbrieven en de social media berichten gelijk.
In feite is er dus niets aan de hand met onze leraren, maar misschien is er wel iets met ons aan de hand.
Namelijk dat leraren van alle kanten onder druk worden gezet om het iedereen naar de zin te maken en daarin vaak worden gediskwalificeerd want ja, die moeilijke leerlingen, volle klassen, vervelende ouders.
Wat nu?
Ik lees vooral dat leraren bijscholing moeten krijgen om te leren omgaan met moeilijke leerlingen en raar gedrag en dat dan het vak mooier en gemakkelijker wordt.
En eerlijk? Ik geloof er niet in.
Al vele jaren geef ik teamtrainingen en ik kan je vertellen dat ik nog vaak iets kan leren van hoe leraren hun groepsdynamiek op orde hebben en hoe ze het aanpakken in de klas.
Natuurlijk zitten leraren niet te wachten op mijn buitenstaanders wijsheid en lege tips en truuks om in de klas meer orde te houden. Ik zou niet durven….
Waar we elkaar vinden is dat ik samen met de leraren mag ontdekken hoe ze die ene leerling die hen uitdaagt of dat ene gedrag wat hen steeds zo triggert of die vaardigheid hoe je net een stapje verder kunt komen met die leerling.
En dan zijn we met het team in gesprek en komen we samen tot de ontdekking wat er speelt in juist die ene of die andere situatie met ogenschijnlijk hetzelfde gedrag.
Ik mag dan hier en daar wat kennis uitdelen over hoe het zit met theoretische achtergronden over loyaliteiten, over specifieke communicatie en over het meest moeilijke gedrag.
En dan, als het team weer is vertrokken, blijf ik vaak nog even een poosje stil zitten. In verwondering en bewondering voor het vak van leerkracht en vooral over de tomeloze inzet die ik heb gezien en gehoord.
Dusss…….
Alsjeblieft… Als je één dezer dagen weer zo’n bericht leest, denk dan eerst even aan de leraren die je kent en bedenk eens wat ze voor de kinderen doen die je kent.
Uiteraard zit er altijd iemand tussen die het niet helemaal van nature heeft meegekregen, zeg maar.
En mogelijk moet je juist voor die persoon de diepste buiging maken omdat hij of zij misschien wel het hardste werkt voor de leerlingen.
Laten we dus afspreken dat we zo aan het begin van het schooljaar de leraren met het diepste respect behandelen want het mag toch niet zo zijn dat we hen wegzetten als ondeskundige amateurs.
En laten we onze kinderen, pubers en jongeren gewoon zien zoals ze zijn want over het algemeen zijn onze kinderen nog nooit zo braaf geweest als in deze tijd.
Enne.. ik moest dit even kwijt…. ?
Werk je met pubers?
Dan is misschien de praktische pubercoach opleiding echt iets voor jou. Handige tools, toepasbare theorie, tips voor samenwerken met ouders en praktische richtlijnen om pubers en jongeren te helpen met alle voorkomende hulpvragen die bij deze leeftijdscategorie kunnen voorkomen.
Lees alles over de praktische pubercoach opleiding
Meer artikelen
Lees ook: Moeten leerkrachten opvoeden?
Lees ook: Ouderschap is leiderschap
Lees ook: Hoezo handelingsverlegen?
Lees ook: Je wilt toch geen slijmbal zijn?
Lees ook: Hoe krijg je de luikjes open van leerlingen?
Bekijk ook: Sociaal wenselijk gedrag mag dat?
Bekijk ook: Wanneer is gamen niet meer oké?
Bekijk ook: Hoe kunnen ouders helpen bij huiswerk?
Geef een reactie