Terugval en hoe weer op te krabbelen

Soms worden we er weer eens keihard op gewezen dat we onze eigen lessen over terugval ook in praktijk moeten brengen.
Zucht….
Want daar hebben we helemaal geen zin in, want we houden het liever buiten onszelf.
Ik wel tenminste.
Want als ik mijn eigen lessen in praktijk moet brengen, moet ik ook erkennen en accepteren dat het niet helemaal, of zelfs helemaal niet jofelnootje gaat….

Krakkemikkig

Want soms gaat het niet helemaal fijn allemaal.
Immobiel, pijn, letterlijk moeilijk vooruit komen.
Grrrr….. en dan is het mooi weer en zit je binnen in plaats van heerlijk aan de wandel.  Grrr….
En als je je krakkemikkig voelt, heb je de neiging om boos te worden.
Boos op de terugval en alles wat niet meer lukt.
Bovendien ga je op zoek naar hoe dit mogelijk is, want je hebt toch alles gedaan? Waar komt het door?
Waarom lukt het niet?
Wat heb je verkeerd gedaan?

Herkenbaar?

Het mooie is dat de vragen die hierboven staan, ook de eerste vragen zijn bij mijn klanten en de vragen die steeds opnieuw in de opleiding aan de orde komen als het gaat over kinderen en hun ouders wat niet goed gaat.
Herken je het zelf?
Als er iets niet gaat zoals het moet, lijkt het alsof het helpt als we de oorzaak kennen.
Maar daar gaat zoveel energie in zitten en het maakt depressief bovendien.
Want als we de oorzaak weten, hebben we ook schuld en dat kan weer reden zijn om boos op onszelf of anderen te worden, waardoor we nog meer somber en boos worden.

Kop op?

Dus dan maar doorzetten en net doen of er niets aan de hand is?
Nee want iedereen weet dat dit niet werkt.
Je kunt van jezelf vragen om net te doen of er niets aan de hand is en vrolijk (ja,jaaa… ) doorgaan, maar dat gaat hem niet worden.
Iemand gaat daar last van krijgen en meestal zijn dat je huisgenoten.
Want er bouwt zich natuurlijk wel spanning op die een verkeerd adres gaat krijgen.
Bij kinderen zie je dan moeilijk gedrag of boosheid en angst.
En ik verklap lekker niet hoe mijn lief en onze kinderen er last van hebben. Al hebben de laatsten mazzel, want die wonen niet meer in huis. :-)

Hoe kom je er weer bovenop?

Als doorzetten niet werkt moet je wat anders doen.
En hier kan ik mijn lessen goed gebruiken, want wat hamer ik er tot vervelens toe in?

Erkenning, erkenning, erkenning voor het leed

Juist, hmmmmm… jaaa… dus….
Beetje lastig voor jezelf, dat hoor je liever van een ander.
Alleen… die ander.. die probeert je altijd te troosten.
En dat werkt niet want die snapt het toch niet.
En toch is dit de enige weg. Erkenning dat het lastig is, dat het zielig is, dat je beter verdient… ..en meer.. en meer… (kom maar op :-) heerlijk….)

Dusssss….

Als de erkenning aankomt kun je verder via een langgerekte ènnnn…… waarmee je de dan pas suggesties en openingen aandraagt waaraan de ander iets kan hebben volgens jou.

Dussss….

Voor mij betekent dit het groene in het rode zien, oftewel de voordelen ontdekken, de kwaliteiten een beetje aandikken, bedenken wat ik zelf kan doen waardoor ik me beter voel en zo nodig een plan maken.
Johan Cruijff noemde dit volgens mij: “elk nadeel heb z’n voordeel”.

We gaan los

Nu ik een beetje mag zwelgen in hoe zielig het voor mij is, kan ik verder en dingen verzinnen:

• Het is me toch maar gelukt om na iedere keer immobiliteit letterlijk een stapje verder te komen
• Bedenken dat het EVEN niet gaat en binnenkort wel weer
• Ik ben dan toch maar mooi een doorzetter want de show must go on
• Het zorgt er wel voor dat ik in actie kom en hulp in schakel
• Ik maak een plan om verder te komen
• Ik ontdek hoe inventief ik eigenlijk ben in het verzinnen van oplossingen omdat ik wil dat alles doorgaat
• Als ik dan toch moet zitten, kan ik er evengoed voor zorgen dat ik dan iets leuks doe
• En zo weet ik zeker dat ik te zijner tijd weer wat vlotter in het voortbewegen ben

Wat betekent dit voor kinderen en hun ouders?

Eerlijk gezegd schrok ik wel even toen ik over mijn ongemak nadacht.
Ik zie hoe het werkt in de opleiding en in de praktijk.
En los van mijn aanpak die ik voor mijn neus zie werken en waar prachtige resultaten uitkomen, voel ik ook een onderlaag.
En die onderlaag is hoe ik merk dat kinderen soms opgezweept worden om te presteren en door te gaan terwijl het vaak niet past bij het ritme van het kind.
Hoe ouders en leerkrachten vaak (hoge) verwachtingen hebben die een kind niet kan waarmaken omdat het er even niet inzit.
En dat we bijna massaal vergeten erkenning te geven voor hoe moeilijk het soms is en daarmee het kind en zijn ouders eigenlijk zo tekort doen.
Doorgaan is misschien niet altijd de beste optie.
Het beste eruit willen halen is misschien soms ook voorbijgaan aan genieten van wat er wel is.

Hmmmm……

Een mooie les voor mij toch ook weer.
Zucht.. we denken dat we alles wel weten, maar hoe snel gaan we voorbij aan ongemak dat ons misschien doet groeien.

Het weten dat het bij terugval en tegenslag het meest belangrijk is om erkenning en acceptatie te geven en te ontvangen, helpt om weer verder te gaan en je doelen en capaciteiten weer te scherpen en misschien bij te stellen.

En we strompelen gewoon voort, stel ik voor.. :-)

Wanneer je deze tekst, of gedeeltes daarvan, wilt gebruiken vraag dan even toestemming.
De link mag gedeeld worden op social media.

Meer artikelen:

Lees ook:  Overgaan, afstromen of blijven zitten?
Lees ook:  Wie ruimt jouw rotzooi op?
Lees ook:  Wanneer houden we eens op met dat alles leuk moet zijn?
Lees ook:  Wat als je kind niet goed in zijn vel zit?
Bekijk ook: Hoe benader je negatief gedrag op een positieve manier?
Bekijk ook: Invullen voor een ander mag wel
Bekijk ook: Problemen positief benaderen.. elk voordeel heb zijn nadeel
Bekijk ook: Kinderen effectief helpen bij problemen